Η επαγγελματική ρεβάνς της Στεφανίδου ήταν ό,τι πιο αδίστακτο σκέφτηκε κανείς

Ή πώς περιγράφεις live on tape το χρονικό μιας κατά συρροή κακοποίησης από ζευγάρι σε παιδιά.

Πολλές φορές παραδέχομαι την Τατιάνα Στεφανίδου για τον επαγγελματικό της ζήλο. Και "στα χαρτιά" δεν το παίρνω πίσω. Η Στεφανίδου είναι ένα παντοδύναμο τηλεοπτικό προϊόν, που κακά τα ψέματα δεν έχει όρια μπροστά στο στοίχημα της επιτυχίας. Όμως κι αυτό το ασταμάτητο τηλεοπτικό ον πρέπει να έχει όρια. Δε νομίζετε;

Μέχρι πού φτάνεις για τα νούμερα;

Διάβασα και άκουσα όλη τη συνέντευξη που εξασφάλισε η Τατιάνα Στεφανίδου για τα digital media που χειρίζεται. Ομολογουμένως είναι μια τεράστια δημοσιογραφική επιτυχία. Όσα είχα ακούσει για τον σκληρό και αδίστακτο χαρακτήρα της ρεπόρτερ Στεφανίδου όλα αυτά τα χρόνια ήρθαν και πήραν μπροστά μου εικόνα και σχήμα. Είναι τέτοια η σκληρότητα των περιγραφών που πραγματικά σου γυρίζει το στομάχι.

Μια γυναίκα, μάνα έξι παιδιών, κάθεται πλάτη στην κάμερα και διηγείται όσα βίωσε και έκανε για περίπου 15 χρόνια, παρουσιάζοντας για θύτη τον τότε σύζυγό της και για θύματα την ίδια και τα 5 από τα 6 παιδιά της. Και κάπου ανάμεσα ως ενδιάμεσοι θύτες παρουσιάζονται τόσο η ίδια όσο και ο έφηβος σήμερα γιος τους. Φρίκη. Φρίκη να το ακούς, φρίκη να το λες, πολλώ δε μάλλον να το ζεις.

Για πρώτη φορά η τηλεόραση, μια συνέντευξη τόσο σκληρή και ωμή κατάφερε το μέσο που κάθε τόσο παρουσιάζουμε ως "πάτο του βαρελιού" και λοιδορούνται τα πρόσωπά του ως αδίστακτα, ξαφνικά να βγαίνει... λάδι. Καλώς ή κακώς οι νόμοι που υπάρχουν για την ομαλή λειτουργία του τηλεοπτικού προγράμματος δεν θα επέτρεπαν ποτέ να ακουστούν τόσες λεπτομέρειες στον τηλεοπτικό αέρα. Στο ανεξέλεγκτο διαδίκτυο όμως όλα μπορούν να έχουν υπόσταση και δυστυχώς βρήκαν τον χώρο να ακουστούν.

Σε αυτή την κίνηση όμως υπάρχει και μια άλλη επαγγελματική ανάγνωση. Αν κάνουμε ένα βήμα πίσω και δούμε τη μεγαλύτερη εικόνα, θα παρατηρήσουμε πως η Τατιάνα Στεφανίδου 15 μέρες μετά την πρόωρη διακοπή της εκπομπής της στον ΣΚΑΪ αποφάσισε να βγάλει στον αέρα μια τεράστια δημοσιογραφική επιτυχία. Σαν να προσπαθεί να τους μπει στο μάτι με κάτι μεγαλύτερο από αυτό που περιμένει κανείς από εκείνη.

Με λίγα λόγια, η Τατιάνα προσπάθησε να πάρει επαγγελματικά τη ρεβάνς. Με την πιο σκληρή εκδοχή του τηλεοπτικού νου της. Σε μια εποχή που ό,τι πιο άβολο σκεφτόμασταν ποτέ ακούγεται πια κανονικά στον τηλεοπτικό αέρα, χωρίς να καν να υπάρχει προσπάθεια περιορισμού ενός μέρους του συλλογισμού ή της αποκάλυψης για λόγους σεβασμού προς τρίτα πρόσωπα, η Τατιάνα Στεφανίδου βγήκε μπροστά και ήταν σαν να είπε "Δες με, μπορώ και πιο πολύ από όσο νομίζεις".

Ομολογουμένως και δυστυχώς αν αυτή η συνέντευξη έπαιζε στην τηλεόραση μπορεί και να έκανε ρεκόρ τηλεθέασης. Με το κατάλληλο πρόμο και προγραμματισμό. Μα ούτε κι αυτό θα μπορούσε να συμβεί σήμερα. Εκεί οι νόμοι υπάρχουν και λειτουργούν. Τα κανάλια σκέφτονται τα πρόστιμα και δεν το πάνε πια τόσο μακριά.

Και πού σταματάει ο... #metoo-ισμός;

Στο όνομα της "καταγγελίας", φθάνουμε σημείο οι συνεντεύξεις να γίνονται σχεδόν εγχειρίδια εγκληματικών ενεργειών. Δε θα ανατρέξω σε παλαιότερες στιγμές της ελληνικής τηλεόρασης που σε πανελλαδική εμβέλεια περιγράφαμε "πώς να βγεις λάδι μετά από μια δολοφονία". Αναλύοντας μόνο τη συγκεκριμένη συνέντευξη είναι τόσες πολλές οι λεπτομέρειες της κακοποίησης που ισχυρίζεται πως δέχθηκε η συγκεκριμένη γυναίκα, πάντα βάζοντας την κακοποίηση να προέρχεται από την πλευρά του τότε συζύγου της και ποτέ παρουσιάζοντας την ίδια ως συνεργό του, θα έλεγε κανείς πως όχι μόνο μπαίνουν ιδέες σε κάποιον που έχει τέτοια ροπή, αλλά του εξηγεί και πρακτικά πώς να το κάνει αυτό. Ενώ ταυτόχρονα είναι σαν κάποιος προσπαθεί να μανιπιουλάρει την κοινή γνώμη προς όφελος της μίας πλευράς.

Θα μου πεις, είναι ο ρόλος μιας συνέντευξης να παρουσιάσει τη συνολική εικόνα μιας υπόθεσης κακοποίησης; Ίσως και να πρέπει πια να το σκεφτούμε και αυτό. Συλλογιζόμουν όμως αυτά τα άτυχα παιδιά, όσο προστατευμένα και αν θεωρείται πως είναι αυτή τη στιγμή σε αντίστοιχες δομές, πόσο περισσότερο στιγματίζονται ακούγοντας σε τηλεοπτική μετάδοση όσα καταγγέλλεται πως υπέστησαν από άτομο της ίδιας τους της οικογένειας. Ποιος ζει με αυτό το βάρος πάνω του και πώς το διαχειρίζεται ώστε να πάρει μια ανάσα για να συνεχίσει;

Αν σκεφτεί κανείς πως όλα αυτά γίνονται μάλιστα στο όνομα της αφύπνισης και της αλληλεγγύης, το πράγμα γίνεται τόσο στρεβλό που κανείς δεν μπορεί να δώσει μια σαφή απάντηση. Και μένουμε όλοι, μα όλοι, παθητικοί θεατές στη διαπόμπευση ανηλίκων μέσω συγκινητικών εξομολογήσεων (σικ) και ενός χρονικού που δεν μοιάζει πια αληθινό, μιας και σε άλλη περίπτωση θα πιστεύαμε ότι είναι βγαλμένο μόνο μέσα από σενάριο του Ryan Merphy.