*Aide-mémoire: συντομευμένο κείμενο που επιτρέπει σε κάποιον να έχει μια γενική εικόνα ορισμένων γνώσεων
Καλησπέρα, καλησπέρα.
Επέστρεψε ο βετεράνος της μυθοπλασίας, το "50-50", που μακροπρόθεσμα είμαι σίγουρος πως θα πάρει πολύ κοινό. Μην κρίνετε από το 10αράκι που έφερε στην "πρεμιέρα", έπαιζε ο "Σασμός" με 30άρια απέναντι. Αφήστε να "πεθάνει" κάθε ανταγωνισμός και να παίζει το "50-50" απέναντι στο "Σόι σου" και σας λέω εγώ τι σημαίνει υπεροχή κάποιων προγραμμάτων. Μιλώ και για τα δύο βέβαια, μιας και προσωπικά το "Σόι σου" το θεωρώ ανώτερο κάθε οικογενειακής κωμωδίας που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια.
Και όχι κανένας Πέτρος Φιλιππίδης δεν "ξεπλύθηκε" επειδή έπαιξε μια σειρά του σε επανάληψη. Κανένας δεν ακύρωσε το ταλέντο του ποτέ, όλοι νομίζω συμφώνησαν πως το τεράστιο ταλέντο του όποιου πρωταγωνιστή δεν είναι συγχωροχάρτι για τα πάντα, για κάθε πιθανή κακή συμπεριφορά. Το ότι μας αρέσει μια σειρά σχεδόν 20ετίας δεν σημαίνει τίποτα για τον ίδιο τον Φιλιππίδη και όσα έγιναν τα τελευταία χρόνια.
Από την άλλη, ο μεγάλος νικητής της βραδιάς κατ' εμέ ήταν ο Γιώργος Καπουτζίδης. Το "Παρά πέντε" έκανε "πρεμιέρα" στις 22:00 στο MEGA θυμίζοντάς μας τι σημαίνει ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ στην ελληνική τηλεόραση, με ατάκες που τις ξέρεις απ' έξω αλλά ακόμα γελάς. Με ταλέντο που ξεχειλίζει ή με νεανικό πάθος για μια δουλειά, που ακόμα δεν ξέρεις πού θα πάει και τι πορεία θα γράψει. Μακάρι αυτοί οι άνθρωποι τότε να γνώριζαν πως θα έγραφαν ιστορία, μήπως και το απολάμβαναν λίγο παραπάνω. Είμαι σίγουρος πως η κούρσα της πρωτιάς στην οποία μπήκαν αναγκαστικά θα τους στέρησε την απόλαυση μέρους αυτής της πραγματικά τεράστιας επιτυχίας.
Λίγο αργότερα, αμέσως μετά το τέλος του επεισοδίου δηλαδή, είδα όμως στον ΑΝΤ1 να παίζουν οι "ΣΕΡΡΕΣ". Και αφού συγκινήθηκα με τον Πάνο Νάτση, προσπαθώντας να μη βάλω στο μυαλό μου πως το παιδί αυτό έχει φύγει, έμεινα στο πόσο γλυκιά και ουσιαστική δουλειά είναι αυτή η σειρά. Στο πόσο έχει εξελιχθεί ο ίδιος ο Καπουτζίδης, που αποδεικνύεται πραγματικά ο σημαντικότερος του είδους του στη μετά millenium εποχή. Οι "ΣΕΡΡΕΣ" ξαφνικά μού φάνηκαν περισσότερο απολαυστικές από το "Παρά 5" γιατί πλέον μιλάμε για την εποχή μας. Και πόσο καλός ηθοποιός και ο Γιώργος Γάλλος. Μείναμε στο ακτιβιστικό της σειράς και δεν αναφερθήκαμε ποτέ στο πόσο "σκίζει" με την ερμηνεία του αυτός ο πραγματικά ήσυχος ηθοποιός.
Με αυτά και με αυτά, ως επιμύθιο, θα έλεγε κανείς πως ο Γιώργος Καπουτζίδης τα κατάφερε να κάνει ωραιότερη την ελληνική τηλεόραση. Του πήρε σχεδόν 20 χρόνια αλλά άξιζε τον κόπο.
Το κακό είναι πως οι άλλοι, αυτοί που σκέφτονται να κάνουν "κάτι" στην ελληνική τηλεόραση, προσπαθούν να αντλήσουν από αυτές τις μεγάλες επιτυχίες αυτό το "κάτι". Έμπνευση; Περιεχόμενο προς αντιγραφή; Κουράστηκα να βλέπω ανθρώπους να πάνε να κάνουν "το νέο ΧΧΧ". Όλοι θέλουν ένα νέο "Παρά 5", ένα νέο "Ντόλτσε Βίτα", νέους "Δυο ξένους" και δεν καταλαβαίνουν πως για να γίνεις σημαντικός δεν γίνεται να είσαι η νεότερη κόπια ενός άλλου. Το θέμα είναι να κινητοποιήσεις τους άλλους να σου μοιάσουν, να επιμείνεις με μια ιδέα επειδή νιώθεις πως μόνο μέσω αυτής εκφράζεσαι και όχι να πας να κάνεις "μια επιτυχία όπως αυτή του τάδε".
Λόγου χάρη λέω και ξαναλέω πως η ελληνική τηλεόραση αντιγράφει δύο μοντέλα εκπομπής, άντε τρία, εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Τον "Πρωινό Καφέ" της Μενεγάκη και την ίδια τη Μενεγάκη, το "Πρωινόmou" του Γιώργου Λιάγκα και της Φαίης Σκορδά και αν τη θεωρήσουμε ως πρωτότυπο την "Πρωινή Μελέτη" της Ελεονώρας Μελέτη. (Την οποία ως συνταγή την ταυτίζω και με το "Happy Day" παρόλο που η ουσιώδης φιλοσοφία της μαχητικής αυτής πρωινής συνταγής βρίσκεται στη "Super Katerina"). Δεν γίνεται να συνεχίζουμε να αντιγράφουμε 2 εκπομπές για 35 χρόνια όμως. Είναι αστείο πια αυτό. Και το κακό δεν είναι πως δεν πάμε και τόσο μπροστά, το κακό είναι πως προσπαθώντας να κάνουμε κάτι ηχηρό προς τα μπροστά, πάμε και κοπιάρουμε με τον πιο παθητικό τρόπο όσα προσπαθήσαμε -δικαίως- να αφήσουμε στο παρελθόν γιατί πέρασε η εποχή τους. Η "Ελένη" δεν μοιάζει με την παλιά εκπομπή της Μενεγάκη, εσείς γιατί προσπαθείτε ακόμα να της μοιάσετε;
Για παράδειγμα, ένας άνθρωπος που αξίζει το "μπράβο" της αγοράς είναι η Μαρία Μπεκατώρου. Αθόρυβα, χωρίς κανένα κίτρινο στοιχείο τα τελευταία πάρα μα πάρα πολλά χρόνια πάνω της, η Μαρία Μπεκατώρου σημείωσε πρωτιά ετήσια και ηχηρή με το "The Chase" του MEGA. Δεν ζήτησε τίποτα, δεν ενόχλησε κανένα κατά τη διάρκεια της σεζόν, δεν έδωσε μεγάλες συνεντεύξεις, δεν τσακώθηκε, δεν σχολιάστηκε, δεν δεν δεν... Έκανε μόνο τη δουλειά της πάρα πολύ καλά. Και την κάνει αυτή τη δουλειά εδώ και πάρα, μα πάρα πολλά χρόνια. Αυτό σημαίνει επιτυχία, όλα τα άλλα είναι για να τα κάνεις stories στο Instagram.
To κακό λοιπόν δεν ξεκινά από το ότι δεν έχουμε καλά πρότυπα στην ελληνική τηλεόραση. Το κακό είναι ότι δεν ακούμε τις προσωπικές τους ιστορίες. Κάθε πρόσωπο πραγματικά επιτυχημένο έχει κάτι να μας δείξει ως προς τον τρόπο, τη μέθοδο της επιτυχίας. Όλα τα άλλα έχουν να κάνουν με το δικό μας άστρο.
Τέλος, μιλώντας για άστρο, άστρο αδιαμφισβήτητο και λαμπερό, είδα στα σόσιαλ να παίζει ένα copy cover της Νατάσσας Μποφίλιου. Κάτι -έλεγαν στην αρχή- πως είχε κοπιάρει από τον The Weekend. Που εμένα προσωπικά ποσώς με ενδιέφερε, γιατί ποιος είμαι εγώ να κρίνω τη Μποφίλιου; Μήπως είμαι κάποιος; Ωστόσο, ό,τι κι αν έκανε με το εξώφυλλο του single της, μουσικά την παραδέχομαι. Κάνει ωραία κομμάτια, έχει εξαιρετική ομάδα. Και πάω και πέφτω πάνω στην "Παράβαση". Ένα σύγχρονο, μελό wannabe πολιτικό τραγούδι. Αλλά κυρίως εκτός χρόνου και στιγμής. Με προβληματισμούς που μέχρι και ο ίδιος ο ακροατής της Μποφίλιου μπορεί και να έχει αφήσει στην άκρη. Ένα τραγούδι λοιπόν που ωρύεται για μια χώρα που προδίδει τα παιδιά της, που τα στέλνει νύχτα στο αεροπλάνο, που τα στοιχειώνει και που εντέλει της λένε ένα "άντε γ@μήσου" και τελειώσαμε. Κυριολεκτικά, έτσι το λέει. "Κι άντε γ@μήσου που σ' αγαπάω", λέει στην Ελλάδα. Την Ελλάδα εν τω μεταξύ που εν μέσω κρίσης την έχρισε ακριβοπληρωμένη σταρ του αντισυστημικού ρεπερτορίου και της σπιρίτσουαλ (που λεν και στο χωριό μου) αντίστασης μέσω της μουσικής.
Αντιλαμβάνομαι πως κοινό θα βρει, αλλά κάπου το πράγμα αρχίζει και χαλάει. Το βλέπετε, φαντάζομαι, κι εσείς. Δεν με αφορά ο λυρισμός της ερμηνείας, δεν με αφορά καν η πανέμορφη μουσική. Με αφορά ότι ένα κομμάτι του υπερεμπορικού puzzle της εγχώριας δισκογραφίας και της live μουσικής βιομηχανίας κάνει επανάσταση στο ίδιο σύστημα, επαναφέροντας στη μνήμη μας -δυστυχώς καλλιτεχνικά αυτή τη φορά- εκείνες τις δηλώσεις για τον ηγέτη που θα ακολουθούσε στο βουνό. Αλλά μέχρι τότε έκανε influencial φωτογραφίσεις στο Λονδίνο. Ρε τι ζούμε. Προστασία θέλει μια τέτοια καλλιτέχνιδα, κατά τη γνώμη μου. Εγώ "Τα μεθύσια" δεν τα λάτρεψα με κανένα πολιτικό υπόβαθρο. Κρίμα είναι να μη θέλω πια να έρθω σε ένα live της με όλη αυτή την κόκκινη παντιέρα που με κατατρέχει πια σε κάθε μου επαφή με τη Νατάσσα. Αμαρτία απ' τον Θεό.
Ες αύριον τα σπουδαία.
Σε κάθε περίπτωση, τα social media μου για κουβεντούλα, ιδέες και προτάσεις είναι στη διάθεσή σας.
http://instagram.com/sirconstantino
https://www.facebook.com/constantinos.antonatos
https://twitter.com/SirConstantino
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr
