Η αλήθεια είναι πως με τα Aide-Memoire δυσκολεύομαι αυτές τις μέρες. Δεν είναι αυτή η εικόνα της τηλεόρασης που παρακολουθώ εγώ. Η Ψυχαγωγία στη μικρή οθόνη έχει στριμωχτεί τόσο πολύ που και να ανοίξεις την τηλεόρασή σου σε μία ώρα του... μαγκαζίνο, πέφτεις πάνω σε δάκρυα, αποκαλύψεις, "έρευνες" ανάμεσα σε σταθμάρχες, κλειδιά και κλειδούχους, με φόντο έναν απέραντο πολιτικό διαξιφισμό που δεν έχει τέλος. Αυτό δεν είναι υγιής τηλεόραση, είναι ειδικών συνθηκών.
Την ίδια στιγμή υπάρχει ένας επικοινωνιακός πόλεμος. Δημοσιογράφοι κατηγορούν παρουσιαστές, παρουσιαστές κατηγορούν αντιπάλους, ανακοινώσεις προσπαθούν να βάλουν τάξη και μέσα σε όλα αυτά ο θεατής κάθεται πια βουβός, περίλυπος και προβληματισμένος να παρακολουθεί μια μιντιακή αντιδικία ανθρώπων που θυμήθηκαν να βγάλουν τα ξίφη τους την πιο ακατάλληλη στιγμή.
Και δεν μιλάω για το συσπειρωμένο, απόλυτα στρατευμένο κοινό των social media και του twitter. Μιλάω για εκείνον τον θεατή που έχει τις εκπομπές ως παρέα του, να ενημερώνεται, να περνά καλά, να ακούει μια συνταγή, να ξεχνιέται εν ολίγοις. Μιλάω για τον θεατή που δεν έχει πια το ψυχικό απόθεμα να δει κι άλλο δράμα, κι άλλο δράμα και περισσότερο δράμα σε ζωντανή μετάδοση. Ο θεατής που και να έκλαψε, στέρεψε. Γιατί κλαίει μήνες πια, δυο χρόνια βρήκαμε το δράμα ως βασικό τηλεοπτικό συστατικό τα ισοπεδώσαμε όλα. Δεν υπάρχει χώρος για θετική είδηση ούτως ή άλλως εδώ και πολλούς μήνες. Ήταν που ήταν γκρίζο το τοπίο, ήρθε και μαύρισε.
Στην τηλεόραση, ειδικά αυτή την περίοδο, άνοιξε Κερκόπορτα. Μια πύλη που οδηγεί σε πολύ έντονο λαϊκισμό, αμετροεπή ξεσπάσματα και μοιραία σε μια ασταμάτητη αναζήτηση της ουσίας. Πού είναι η ουσία; Τι μαθαίνουμε από όσα έγιναν τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας; Τι μας δείχνει όλο αυτό για τη δομή της κοινωνίας μας; Για τη συνοχή που έχει ο άνθρωπος μεταξύ του; Ελάχιστα.
Όχι, δεν με ενδιαφέρουν οι προσωπικές αντιδικίες καρεκλοκένταυρων τηλεοπτικών παραγόντων. Όχι, δεν με ενδιαφέρει κανείς να χτίσει brand για την καριέρα του αυτή τη στιγμή. 365 μέρες τον χρόνο, όχι αυτόν τον χρόνο αλλά εδώ και πολλές δεκαετίες, τα ίδια πρόσωπα είναι εγκατεστημένα σε θέσεις ισχύος και έχουν την απόλυτη ελευθερία να πουν τη γνώμη τους. Τώρα πια δεν είναι η ώρα. Κούρασαν. Αν δεν τα κατάφεραν, έχοντας οι περισσότεροι τουλάχιστον 20 χρόνιας δημόσιου λόγου, δεν είναι τώρα η κατάλληλη στιγμή να βγουν μπροστά και να κουνήσουν το δάχτυλο. Φτάνει.
Πολλοί από αυτούς είπαν ευκόλως εννοούμενους προβληματισμούς. Κάποιοι, πολλοί λιγότεροι, είπαν λόγια επί της ουσίας. Και κάποιοι, ευτυχώς λίγοι αλλά ηχηροί, έστησαν θεατράκια για να τα έχουν παρακαταθήκη για μεθαύριο. Και ορισμένοι ξέρετε πολύ καλά τι εννοώ με αυτή την κουβέντα.
Και τώρα τι; Τι περιμένουμε από αυτό το "καμένο τοπίο" τηλεοπτικών εκπομπών; Να γυρίσει σαν ματωμένο ζώο να γλείψει τις πληγές του; Πόσο εύκολα γυρνά ο χρόνος πίσω;
Ξαναπαίζεις Survivor; Πόσο σημαντικό είναι τώρα το ζεϊμπέκικο του Μπισμπίκη μπροστά στα γλυκά μάτια της Βανδή; Η τηλεοπτική Ψυχαγωγία, μετά από αυτό το splatter επικαιρότητας, έχει αποθέματα αισιοδοξίας; Είδαμε ήδη εκπομπές στο πρώτο σκέλος να κάνουν μάθημα εθνικής ηθικής και μετά να γίνεται ανάλυση τριτοδεύτερων ανθυποσελέμπριτι για το ποιος πηδάει καλύτερα το σκάμμα... Αυτό μας νοιάζει άλλωστε. Δάκρυ και κουτσομπολιο. Γιατί κανείς δεν σέβεται τίποτα. Όλα στον μύλο της θέασης, της όποιας θέασης. Στην οθόνη, στην τηλεόραση, στο tablet ή στο smartphone. Γιατί αυτή είναι η ελληνική τηλεόραση αυτές τις μέρες, μια εθνική τραγωδία σε live μετάδοση και μετά πίτσα, μπάλα και τραμπάλα. Σασμός, MasterChef, Survivor και Γρηγόρης Αρναούτογλου. Δεν φταίει η τηλεόραση φυσικά, ο θεατής φταίει. Που δεν την κλείνει τη ρημάδα εδώ και χρόνια, να τους δείξει πως αυτό το τσίρκο που έστησαν δεν είναι ούτε ενημέρωση ούτε ψυχαγωγία. Είναι μια πλατεία ενός φανταστικού, οπισθοδρομικού χωριού, που οι ένοικοι του κάθε τόσο τσακώνονται σαν τα κοκόρια για το ποιος έχει μεγαλύτερη ισχύ πάνω στους "χωρικούς". Όμως και τι μπορούσε να κάνει; Είμαστε εγκλωβισμένοι στο σενάριο που γράφουν, χωρίς έξοδο κινδύνου.
Αν εγώ χθες βράδυ έφτασα να βλέπω τη Νατάσσα Γιάμαλη -που όποιος με ξέρει καταλαβαίνει πως ισούται με παραισθήσεις μετά από λάθος χάπια- σκέψου πόσο ανούσια μου φαίνονταν όλα τα υπόλοιπα. Δεν πάει πουθενά, δεν υπάρχει ούτε όπου βγει πια. Μόνη διέξοδος είναι η προσωπική μας κρίση, ο νους και η ικανότητα της επεξεργασίας της πληροφορίας μακριά από τις σειρήνες. Ας επιστρατεύσουμε όλοι την προσωπική μας, συναισθηματική νοημοσύνη απέναντι σε όλο αυτό. Η απάντηση στο δράμα είναι μέσα μας, στο πώς θα πορευτούμε την επόμενη μέρα.
Σε ένα tweet διάβασα "Αλλάζεις χώρα να γλιτώσεις ή συμπλέεις με τη μάζα για να μην τρελαθείς;". Η μόνη απάντηση είναι η άρνηση στη σύμπλευση με το αφήγημα του διπλανού. Δημιουργείστε δικό σας και παλέψτε για αυτό. Δεν γίνεται η τηλεόραση να μας μεταδώσει τόση τοξικότητα επειδή εκείνη το αποφάσισε. Μείνετε στο καλό, στο αύριο, στην επανεκκίνηση, στην αναγέννηση. Αυτά από εμένα.
Σε κάθε περίπτωση, τα social media μου για κουβεντούλα, ιδέες και προτάσεις είναι στη διάθεσή σας.
http://instagram.com/sirconstantino
https://www.facebook.com/constantinos.antonatos
https://twitter.com/SirConstantino
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr
