Τις τελευταίες μέρες γκρίνιαζα. Βλέπεις είχα την ατυχία #ΝΟΤ να "αποκλειστώ" από την χιονόπτωση στο ζεστό και φιλόξενο σπίτι μου. Γκρίνιαζα γιατί αντιμετώπιζα μια "καταδίκη" να κάθομαι με την κουβερτούλα μου, να πίνω τον Nespresso μου, να τσεκάρω από το σχετικό app αν έχω ενεργοποιήσει τον συναγερμό μου, μιας και βρίσκουμε πολυτέλεια να πάμε ως το ταμπλό του τοίχου, και φυσικά να βλέπω τηλεόραση, ατέλειωτες ώρες. Η δουλειά βλέπεις... Έβρισκα ανυπόφορο να κάθομαι στο σπίτι μου και να μπορώ να δω τους φίλους μου μόνο αφού περπατήσω στο χιόνι για 5 λεπτά ώστε να πιω ένα -ακόμα- ζεστό καφέ μαζί τους.
Την ίδια ώρα η τηλεόραση είχε βρει το νέο της αγαπημένο θέμα: τον σεισμό στην Τουρκία. Η ασταμάτητη αναπαραγωγή του ανθρώπινου πόνου, η κατάφαση πως κυριολεκτικά "όλα καταστράφηκαν" με σόκαρε. Με έκανε να σκεφτώ, πόσο αθώα ευτυχισμένο να είναι αυτό που ζούμε στην τελική;
Μεγάλωσα σε έναν τόπο που ο σεισμός είναι στην καθημερινότητά μας. Όσο και να γελάμε στην Κεφαλονιά, όταν σε άλλα σημεία της Ελλάδας κάνει σεισμό 4 ρίχτερ, ξέρουμε πόσο επικίνδυνο είναι να ζεις με αυτή τη σκέψη. Απλά το ξορκίζουμε και προσέχουμε σε τι κτήρια μένουμε. Ζητάμε και την ευλογία του Αγίου Γερασίμου, τσεκάρουμε αν βγήκαν τα Φιδάκια της Παναγιάς τον Δεκαπενταύγουστο (αν δεν βγουν, είναι κακός οιωνός για το νησί) και λέμε "ας κάνουμε και κανένα σταυρό", συνεχίζοντας τη ζωή μας. Δεν είναι ότι δεν μας ενδιαφέρει, απλώς μάθαμε να μην πανικοβαλλόμαστε με το παραμικρό και πως πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε το χειρότερο ενδεχόμενο με λογική και αυτοσυγκράτηση. Και πρόβλεψη στις κατασκευές μας.
Όμως στη θέα αυτού του ακραίου συμβάντος, της ισοπέδωσης τόσων πόλεων, του χαμού τόσων χιλιάδων ανθρώπων, στο ανατολικό κατώφλι της χώρας μας, αισθάνθηκα αναίσχυντα ευτυχισμένος. Ζούμε, όσο και αν θέλουμε να το προσπερνάμε, σε μία χώρα ευνομούμενη, με άπειρες κοινωνικές ελευθερίες, με ανεξιθρησκεία, με ισχυρούς κοινωνικούς και οικογενειακούς δεσμούς και για τα δεδομένα της εποχής ελάχιστη εγκληματικότητα. Κοινώς ζούμε σε μια ευρωπαϊκή χώρα, που το πολίτευμα αλλά και ο κοινωνικός πολιτισμός της πλειοψηφίας των κατοίκων της εξασφαλίζουν πολλά περισσότερα από τα βασικά δικαιώματα ενός ανθρώπου σήμερα.
Την ίδια στιγμή θυμήθηκα πώς είχα νιώσει την ημέρα της δολοφονικής πυρκαγιάς στο Μάτι. Στις 27 Ιουλίου 2018 είχα ποστάρει μία φωτογραφία από το λιμάνι της Ραφήνας, γράφοντας: "Η φωτογραφία αυτή τραβήχτηκε τέσσερις μέρες πριν την καταστροφή στο Μάτι και τη Ραφήνα. Και δεν είναι τίποτα σημαντικό. Μέσα σε μόλις 10 ώρες βρέθηκα στο λιμάνι για να αφήσω και εν συνεχεία να παραλάβω τους δικούς μου ανθρώπους που επέλεξαν να πάνε μια εκδρομή. Τόσο απλά, καθημερινά. Πέρασα από τις περιοχές που επλήγησαν και σκέφτηκα πόσο τυχεροί είναι οι άνθρωποι που σχετίζονται με αυτά τα προάστια της Αθήνας, γιατί πλέον προάστια της πρωτεύουσας είναι όλοι αυτοί οι οικισμοί. Σκεφτόμουν πόσα καλοκαίρια πέρασα σε απόσταση αναπνοής από περιοχές που πλέον εξαφανίστηκαν από τον χάρτη. Οδηγώντας μόνος μου στη Μαραθώνος σκεφτόμουν πόσο άλλαξε η Αθήνα, πόσο ευλογημένοι είμαστε που σαν Έλληνες μπορούμε να ζήσουμε στη συγκεκριμένη πόλη έχοντας το σπίτι μας εκεί. Παράλληλα, έκανα συγκρίσεις με τη Βάρκιζα, μια σχεδόν πανομοιότυπη περιοχή που πέρασα τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου. Έκανα χιούμορ για τους εστέτ ηλικιωμένους κατοίκους που κατέβαιναν κάθε μέρα για τη βουτιά τους. Και όπως και να το κάνουμε, έχουν πλάκα αυτά τα 70s θέρετρα. Και 4 μέρες τώρα προσπαθώ να καταλάβω πόσο κοντά είναι η ευτυχία στο μαρτύριο, πόσο τρωτοί είμαστε εμείς και πόσο ασήμαντα είναι τα πάντα γύρω μας. Από τη Ραφήνα μια ζωή φεύγω για Μύκονο, είναι το λιμάνι που αφήνω και βρίσκω πάντα όταν πάω διακοπές για διασκέδαση – ούτε καν για ξεκούραση. Εκεί που τσουλάμε τις χαρούμενες αποσκευές μας βγάζοντας selfies, εκεί σώζονταν άνθρωποι που είχαν δει τη μάνα τους ή το παιδί τους να καίγονται ζωντανοί. Μέσα σε λίγες ώρες, το μέρος αυτό άλλαξε ταυτότητα. Σαν αυτά τα παρατημένα λούνα παρκ στο Μεξικό ή τα εγκαταλελειμμένα XENIA της εποχής της Φίνος Φιλμ. Γι' αυτό σου λέω... Αν βλέπεις τον ήλιο να ανεβαίνει ένα ξημέρωμα, αν εντοπίζεις τα άστρα μία νύχτα σε ένα θερινό σινεμά, αν κάνεις αστεία με τον άνθρωπο που αγαπάς χαμογελώντας του, αν όλα αυτά τα καταφέρνεις, σημαίνει πως ζεις υπέροχα. Άσε όλα τα άλλα. Δεν ξέρεις τι θα συμβεί την επόμενη στιγμή, ακόμα και αν νιώθεις ότι τα έχεις όλα. Δεν ξέρεις καν αν θα ξαναζήσεις τη βαριεστημένη διαδικασία του να ψάχνεις τον καφέ σου ενώ παράλληλα ανοίγεις το laptop σου μια τυπική ημέρα πριν τη δουλειά. Ζήσε το τώρα, ακόμα και αν δεν κρύβει τίποτα σημαντικό".
Και επιστρέφω σήμερα στην ίδια συνειδητοποίηση: είμαστε βαθιά ελεύθεροι και ευτυχισμένοι ώστε να μας απασχολεί ως μείζον εθνικό θέμα το Προεδρικό Διάταγμα που χαρακτηρίζει τα επαγγελματικά δικαιώματα των εργαζόμενων στις παραστατικές τέχνες. Θα πρέπει να είμαστε πολύ ευτυχισμένοι που μπορούμε να ασχολούμαστε με τα λεγόμενα 1st world's problems. Θεωρούμε δεδομένη την ελεύθερη διάβαση σε αυτοκινητοδρόμους σε συνθήκες ακραίων καιρικών φαινομένων, τη δίκαιη αποτύπωση εκλογικών αποτελεσμάτων, την ελεύθερη πρόσβαση στο Εθνικό Σύστημα Υγείας, την ελεύθερη έκφραση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, την απίστευτα απροβλημάτιστη πρόσβαση στις δεκάδες επιλογές διασκέδασης.
Τι σχέση έχουν οι κοινωνικές ελευθερίες, θα αναρωτηθεί κανείς, με τους σεισμούς στην Τουρκία. Έχουν, μεγάλη. Οι άνθρωποι αυτοί, λόγου χάρη, δεν έχουν κρατική δομή ώστε να τους συστήσει πως τα κτίσματά τους δεν ήταν ασφαλή. Δεν έχουν προϋποθέσεις ώστε να σώσει ο ένας τον άλλον. Χρειάστηκε να πάει η ΕΜΑΚ για να σωθούν άνθρωποι. Ήρθαν οι πολιτισμένοι Έλληνες να τους σώσουν. Εμείς, οι δυτικοί. Γιατί αυτό είμαστε για τις πόλεις της Ανατολίας. Ευρωπαίοι πολίτες με άλλα ανθρώπινα δικαίωματα, άλλες κοινωνικές πολυτέλειες. Χωρίς απειλές πολέμου και ισοπεδωτικά ενδεχόμενα εν καιρώ Ειρήνης.
Θα μου πεις, ρε φίλε εσύ τα κάνεις αυτά, εσύ έχεις αυτές τις πολυτέλειες. Ίσως να μην είσαι παραδειγματικό δείγμα ενός Νεοέλληνα. Και τι σημαίνει; Δεν πρέπει να παραδεχθώ πόσο ευλογημένο κοινωνικό ων είμαι; Ναι, μπορώ και τις έχω. Κάποιος, ένα κοινωνικό πλαίσιο, μου το χάρισε. Φυσικά η οικογένεια και η δουλειά μου. Επίσης, ζω σε μία χώρα και σε ένα οικογενειακό πλαίσιο που μπορώ εγώ, 38 χρόνια νεότερος του, να κάνω "κήρυγμα" στον πατέρα μου για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων -συχνό σπορ σε οικογενειακές μας συνάξεις- και να μιλάω με τη μητέρα μου ανοιχτά για τη ζωή τη δική μου, των φίλων μου, των γνωστών μου. Και να γελά με το υπερφίαλο της νεότητάς μας.
Ζούμε σε μία υπέροχα πολιτισμένη κοινωνία. Κάπου αλλού το να μιλάς με την οικογένειά σου ή ακόμα και να συναντάς την οικογένειά σου είναι πολυτέλεια. Κάπου αν πάθεις κάτι, δεν υπάρχει κρατική δομή να σε υποστηρίξει. Όχι στα ακραία, στα βασικότατα. Ας κάνουμε τον σταυρό μας λοιπόν. Και όχι, δεν με ενδιαφέρει η πολιτική ορθότητα απέναντι στα θρησκευτικά πιστεύω του καθενός μας. Με ενδιαφέρει που έχω δικαίωμα να κάνω τον σταυρό μου ελεύθερα, χωρίς να λογοδοτώ σε κανέναν. Με ενδιαφέρει που βγαίνω από το σπίτι μου και είμαι χαρούμενος, περήφανος για τα κεκτημένα μου, ήσυχος πως ό,τι και αν μου συμβεί, υπάρχουν σανίδες σωτηρίας στη χώρα που ζω. Και από τους ανθρώπους που με περιστοιχίζουν. Και πως και εγώ ο ίδιος αποτελώ κρίκο αυτής της κοινωνικής αλυσίδας.
Η Ελλάδα είναι μια υπέροχη χώρα. Είτε το δεις ολιστικά είτε ρεαλιστικά.
Σε κάθε περίπτωση, τα social media μου για κουβεντούλα, ιδέες και προτάσεις είναι στη διάθεσή σας.
http://instagram.com/constantinosantonatos
https://www.facebook.com/constantinos.antonatos
https://twitter.com/SirConstantino
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr
