Για να λέμε την αλήθεια, ο "Μaestro" του Χριστόφορου Παπακαλιάτη είναι μια καταπληκτική σειρά. Από αυτές τις πανάκριβες, τις αυστηρές, τις mainstream, που σου παρουσιάζονται με συνεντευξάρες Τύπου και χαϊλίκια και εύχεσαι να μην είναι άνθρακας ο θησαυρός στο τέλος γιατί τότε έχεις να κάνεις με ένα τεράστιο flop. Στην περίπτωση του Χριστόφορου Παπακαλιάτη κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ. Όλες του οι σειρές έχαιραν μεγάλης απήχησης, οι δε ταινίες μόνο Όσκαρ δεν κέρδισαν επικοινωνιακά στην Ελλάδα αφού τις υποδεχθήκαμε λες και έπαιζε ο Leonardo Di Caprio μαζί με τον Tom Cruz σε επετειακό ντουέτο.
Αντίθετα, ο Παπακαλιάτης δεν απέτυχε ποτέ. Κι αυτό μάλλον το πληρώνει.
Η πρεμιέρα του "Maestro" μού θύμισε κάτι από τα παλιά: τους αστικούς μύθους της ελληνικής showbiz. Τι να πεις που δεν είναι ειπωμένο; Όταν δεν έχεις να βρεις κάτι καινούργιο για να ψέξεις ένα τόσο mainstream έργο, ώστε εσύ να προσδιορίσεις τον εαυτό σου ως super ψαγμένο θεατή, κάθεσαι και ξεστοκάρεις. Και φτάσαμε στο top 5 του 2003: ο Παπακαλιάτης "αντιγράφει" ξένες σειρές. Κάτι σαν τους νέους δίσκους της Βανδή μέχρι το 2007, που "ειδικοί" έψαχναν πού έχει "εμπνευστεί" από τη Βίσση ώστε να την αποδομήσουν εν μία νυκτί.
Το "κακό" με τον "Maestro" είναι ένα: δεν έχει αντιγράψει.
Σε αντίθεση με παλαιότερες δουλειές του, ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης ήταν πιο δημιουργικός και... πρωτογενής όσο δεν υπήρξε ποτέ. Το να λες πως οι ιστορίες έχουν κοινά σημεία με άλλες ιστορίες του εξωτερικού, να σου θυμίσω πως το μισό Netflix πραγματεύεται την εξιχνίαση ενός εγκλήματος. Το να λες πως σκηνοθετικά μοιάζει με το "Call me by your name” είναι αστείο. Υπό αυτή την έννοια και ο "Σασμός" αντέγραψε το "Νησί" επειδή και τα δύο γυρίστηκαν στην Κρήτη. Είναι προφανές: Στο "Maestro" ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης τα έχει βρει με τον εαυτό του. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως τα βρήκε ποτέ με τον μέσο Έλληνα μιντιακό σχολιαστή. Ίσως γιατί στην πορεία της ανόδου του, ο Παπακαλιάτης τον προσπέρασε.
Ελληνιστί, όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια. Αν θέλετε να το αποτυπώσω σοβαρά σε λέξεις, αισθάνομαι πως ο Παπακαλιάτης ήξερε πως έκανε μια σειρά καλύτερη του μέσου όρου της ελληνικής τηλεόρασης. Και όλα αυτά του ακούγονται "κεράσακια" στην τούρτα της επιτυχίας του.
Το "Maestro" είναι ίσως η κορυφαία σε φωτογραφία και αισθητική σειρά των τελευταίων ετών, αναμφίβολα μετά την "αναγέννηση" της ελληνικής μυθοπλασίας.
Το γεγονός πως κάθε κουλτουρέ κριτής της τηλεόρασης παθαίνει αλλεργία με το σύνδρομο ανωτερότητας του Παπακαλιάτη είναι απόδειξη της μοναδικότητας της περίπτωσής του. Ο Παπακαλιάτης νικά την ελληνική, κατινίστικη μιντιακή μιζέρια και αυτό χαλάει την πιάτσα του μέτριου πανελίστα/ τουητερά/ τηλεδικαστή. Ειδικά αν σκεφτείς πως αυτός ο κριτής συνήθως απορρίπτει την εμπορική τηλεόραση και περιμένει να χοροπηδήσει σαν κανίς που κάνει επί τόπου τούμπες στη θέα των beloved προσώπων που έχει επιλέξει, όταν βλέπει κάποιον απόλυτα θεατρικό να μπαίνει σε αυτή για να χαρίσει με το ταλέντο... αναστάσιμο φως. Ξεχνώντας κυρίως πως το μόνο που κάνει ο αγαπημένος του πρωταγωνίσταρος εκείνη τη στιγμή είναι να εξαργυρώνει σε ένα χρυσοπληρωμένο συμβόλαιο την προστατευμένη σε φούσκα από σελοφάν Α' ποιότητας φήμη του.
Με λίγα λόγια, χαλαρώστε. Καταλαβαίνω πως είναι πιασάρικο να πεις πως σνομπάρεις τον Παπακαλιάτη. Αλλά μην υποδυόμαστε πως αυτά που λες έχουν και βάση. Το αν έχεις διάθεση να ορίσεις τον εαυτό σου ως ποιοτικότερο των άλλων, δεν σου δίνει το δικαίωμα να το κάνεις υποβιβάζοντας τις επιλογές των άλλων. Και σίγουρα, απλά μαθηματικά δηλαδή, ο Παπακαλιάτης είναι η επιλογή των πολλών. Και μη ξεχνάς, φωνή λαού, οργή Θεού.
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr
