Γουστάρουμε το δράμα. Δεν το κάνουμε τόσο καλά όσο ο Αισχύλος κι ο Σοφοκλής, γιατί δεν έχουμε τόσους θεούς να παρεμβαίνουν στη μικρή, ταπεινή μας καθημερινότητα και να την κάνουν σμπαράλια με μεγαλειώδη και τελεσίδικο τρόπο, αλλά όλο και κάποιον βρίσκουμε για να του φορτώσουμε τις περιστασιακές καταστροφές. Ας πούμε ότι έχουμε το δράμα που μας αξίζει. Μικρότερου μεγέθους, σαφώς, από των αρχαίων, αλλά πολύ λειτουργικό. Κάνει τη δουλίτσα του μια χαρά. Μας θρέφει, μας εξιλεώνει και μας επιτρέπει να ασχολιόμαστε πεισματικά και παθιασμένα με το δέντρο όταν γύρω μας το δάσος καίγεται. Σ' αυτό το είδος του δράματος είμαστε πραγματικά καλοί. Έχουμε μια φοβερή ικανότητα να ανακαλύπτουμε δέντρα - το κάνουμε σχεδόν κάθε δύο εβδομάδες. Βρίσκουμε το δεντράκι μας, το φορτώνουμε συμβολισμούς και προεκτάσεις, το υπερασπιζόμαστε με φλογερούς διθυράμβους ή προληπτικούς επικήδειους, το αναγάγουμε σε ζούγκλα και στις περισσότερες περιπτώσεις το εγκαταλείπουμε για να υιοθετήσουμε ένα άλλο, καινούριο δεντράκι που έχει την ανάγκη μας ή έχουμε την ανάγκη του, πριν καν μάθουμε αν το προηγούμενο σώθηκε ή αν έγινε στάχτη.
Η έφεσή μας στο μικρής πνοής δράμα και στους ανέξοδους συμβολισμούς μας καταδικάζει στη διαρκή αναζήτηση πρωταγωνιστών. Θέλουμε ήρωες για τα δράματά μας. Χρειαζόμαστε καλούς και κακούς, ηγέτες, προφήτες και Κασσάνδρες. Τοποθετούμε τους εαυτούς μας στην κερκίδα του κοινού ή στην ορχήστρα του χορού και περιμένουμε με λαχτάρα τους πρωταγωνιστές να μας λυτρώσουν ή να μας σακατέψουν. Εννοείται ότι εμείς διαλέγουμε τους εκάστοτε πρωταγωνιστές, αλλά μας αρέσει να πιστεύουμε ότι είναι αυτόκλητοι ή ότι μας διάλεξαν αυτοί, για καλή ή για κακή μας τύχη. Είναι μια ψευδαίσθηση που κάνει το δράμα μας πιο βαθύ, πιο «δραματικό».
Το πιο δημοφιλές δράμα των ημερών είναι spin off ενός άλλου δράματος, που εκτυλίχθηκε πριν από έξι χρόνια και τρεις μέρες. Όταν ο 15χρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από τον ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα. Μας πήρε πολλές μέρες τότε μέχρι να ονοματίσουμε την πράξη του αστυνομικού ως δολοφονία (ήταν το έλασσον μιντιακό και πολιτικό δραματάκι εκείνων των ημερών), αλλά αυτό ήταν: μία στυγνή δολοφονία. Μια αδικαιολόγητη πράξη βίας από ένα εκτελεστικό όργανο του κράτους. Κι ο μικρός μαθητής ήταν το αθώο θύμα της. Θύμα. Ένα θύμα που για χάρη του δράματος μετατράπηκε / χρησιμοποιήθηκε / βαφτίστηκε ήρωας και σύμβολο ενός ασαφούς αγώνα που δεν ήταν δικός του. Όλοι πάτησαν το ποδαράκι τους στην ορχήστρα εκείνου του δράματος: οι πολιτικοί, οι αντιεξουσαστές, τα μίντια, οι συγγενείς του Αλέξη Γρηγορόπουλου, οι δικαστές, ο Δήμος Αθηναίων - μόλις το περασμένο Σάββατο, στο δελτίο του ΑΝΤ1, λίγο πριν χαθεί οριστικά η μπάλα κι αρχίσουν οι θεωρίες περί παρκούρ, νίντζα κι αερομεταφερόμενων μεραρχιών, ο ρεπόρτερ του περιέγραφε τα επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας, τραύλισε κάτι περί θυσίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
Μερικά χρόνια αργότερα, το δεύτερο θύμα εκείνης της δολοφονίας, ο Νίκος Ρωμανός, φίλος και συμμαθητής του μικρού Αλέξανδρου, αποφάσισε να γίνει ο πρωταγωνιστής του προσωπικού του δράματος. Μπορεί στο δικό του μυαλό να θεωρούσε ότι αναλάμβανε το ρόλο του ήρωα, αλλά από πολλές απόψεις και -κυρίως- από την άποψη του Νόμου, επέλεξε για τον εαυτό του το ρόλο του θύτη. Και την 1η Φεβρουαρίου του 2013 συνελήφθη για τη συμμετοχή του σε διπλή ένοπλη ληστεία στο Βελβεντό Κοζάνης. Οι αστυνομικοί που τον συνέλαβαν τον σάπισαν στο ξύλο και μετά φωτοσόπιασαν το πρόσωπό του, αποδεικνύοντας για πολλοστή φορά ότι αυτοί είναι το δάσος. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτοί ή αυτό που εκπροσωπούν είναι η εγγενής παθογένεια, αλλά ως συνήθως επικεντρωθήκαμε στο δέντρο. Στο updated δράμα, στη μέση του οποίου βρέθηκε ο Νίκος Ρωμανός με την τριπλή ιδιότητα του θύτη, του θύματος και του αναβαπτισμένου ήρωα.
Και πριν από ένα σχεδόν μήνα, ο Ρωμανός αποφάσισε να μετατρέψει τον εαυτό του σε σύμβολο, με τον πιο σκληρό και το λιγότερο συμβολικό τρόπο που είχε στη διάθεσή του: την απεργία πείνας. Το κράτος φρόντισε και πάλι να παίξει ρόλο στο έργο του, αυτή τη φορά κάργα κωμικό. Ο υπουργός δικαιοσύνης έσπευσε να τον βραβεύσει (συμβολικά;) όταν πέρασε στις Πανελλήνιες κι αμέσως μετά οι Αρχές του αρνήθηκαν το δικαίωμα να παρακολουθήσει τα μαθήματα της σχολής στην οποία πέρασε. Και κάπου εδώ είμαστε σήμερα. Αμφιταλαντευόμενοι όπως πάντα ανάμεσα στο δάσος και το δέντρο. Φορτίζουμε την κατάσταση με συμβολισμούς και προεκτάσεις, εκτοξεύουμε φλογερούς διθυράμβους και προληπτικούς επικήδειους. Παρακολουθούμε και συντηρούμε το δράμα. Έχουμε ήδη κάνει όλες τις συζητήσεις. Έχουν μιλήσει οι φορείς, οι συγγενείς, οι ρομαντικοί, οι κυνικοί, οι υποστηρικτές, οι συστημικοί. Έχουμε γράψει τις παπαριές μας στο Facebook και στο Twitter, έχουμε πλακωθεί μεταξύ μας, έχουμε βιώσει το δράμα στο φουλ. Αλλά έχει έρθει πλέον η ώρα να πάρουμε μία απόφαση. Κι είναι από τις ελάχιστες φορές που η προστασία του δέντρου είναι η σωστή απόφαση. Η μόνη απόφαση. Το δάσος πρέπει να υποχωρήσει.
Δεν αρκεί το αυτονόητο, το να μη χαθεί η ζωή του Νίκου Ρωμανού. Πρέπει να συμβεί κι αυτό που σε κάποιους μπορεί να φαίνεται αδιανόητο: το κράτος να κάνει ένα βήμα πίσω. Κάποιος πρέπει να πάρει το μπαλάκι και να δικαιώσει το αίτημα του νεαρού απεργού πείνας. Έστω και κατ' εξαίρεση – στο κάτω κάτω δεν θα είναι η πρώτη τέτοια εξαίρεση. Στην πραγματικότητα, δεν θα είναι καν υποχώρηση, αλλά μια γενναία συμβολική κίνηση. Ο μόνος συμβολισμός που θα έχει κάποιο νόημα μέσα σ' αυτόν τον κυκεώνα της ανερμάτιστης συμβολοποίησης και η μόνη κίνηση που μπορεί να δώσει μια λύση σ' αυτήν την αδιέξοδη παρτίδα. Το μοναδικό τέλος που μπορεί να αποτελέσει την αρχή του τέλους του δράματος.
Περισσότερα κείμενα από τον Αντώνη Τζαβάρα: http://www.yupiii.gr/author/antonistzavaras/
Ο Αντώνης Τζαβάρας στo facebook: https://www.facebook.com/antonis.tzavaras.1
Σου άρεσε το κείμενο; Συμφωνείς; Διαφωνείς οριζοντίως, καθέτως και διαγωνίως; Κάνε το δικό σου σχόλιο παρακάτω. Το Yupiii θέλει και τη δική σου άποψη.
Διάβασε ακόμη:
Eίναι Ο Λιάγκας Η Αρσενική Μενεγάκη; Και τι ακριβώς σημαίνει ειλικρίνεια; - από την Κλεοπάτρα Πατλάκη
Η Χρυσή Δεκάδα Της Εβδομάδας: Τηλεοπτικά «γιατί» και η παλιά κακή Τατιάνα - από τον Κωνσταντίνο Αντωνάτο Χαντζάκο
Η Λίστα Του Άκη Πάει Στον Παράδεισο: Και μαζί της παίρνει έναν αμαρτωλό συντάκτη - από τον Τάσο Μαστρογιάννη
Φουρέιρα - Παπαρίζου: Στο Απόσπασμα: Ξύπνησαν τα πιο άγρια ένστικτά μας - από τον Γιώργο Δέδε
Ο Άδωνις Που Αγαπούσε Το Μνημόνιο, Τον Έρωτα Και... Το «Dancing»: Μερικά από τα παράλογα που ακούστηκαν την Τρίτη στο «ΟΛΑ» - από τον Νίκο Παρτσώλη
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr
