Νομίζω πως το όλο θέμα αυτών των ερωτήσεων δεν είναι οι απαντήσεις, αλλά το να μπορεί να μπει ως τίτλος η ερώτηση για να ιντριγκάρει το κοινό. Ο κόσμος τρελαίνεται να ξέρει πως υπάρχει ένα πέπλο μυστηρίου ή φήμες γύρω από τη σεξουαλικότητα ενός καλλιτέχνη κι αυτό είναι κάτι που συνέβαινε από πολύ παλιά. Στην ιστορία της δημοσιογραφίας, όμως, κανένας γκέι καλλιτέχνης που ρωτήθηκε (και προφανώς δεν ήθελε, δεν ήταν έτοιμος ή δεν τον άφηναν οι εταιρίες και οι μάνατζερ) δεν έχει απαντήσει με ειλικρίνεια σε αυτή την ερώτηση. Αυτό το έκαναν πάντα οι άνθρωποι που ήταν αποφασισμένοι, χωρίς καν να τους γίνει ερώτηση.
Δυστυχώς, ακόμα και σήμερα το να δηλώσει κάποιος γκέι είναι ένα τεράστιο ρίσκο για την καριέρα του, μιας και οι γυναίκες θαυμάστριες ξενερώνουν και δεν επιδεικνύουν το ίδιο πάθος ύστερα από μια τέτοια δήλωση. Και το γυναικείο κοινό έχει τεράστια δύναμη για το χτίσιμο ενός άντρα σταρ. Από εκεί και πέρα, είναι στο χέρι του καλλιτέχνη αν θα πάρει αυτό το ρίσκο αλλά και πώς θα το διαχειριστεί στη συνέχεια, ώστε να συνεχίσει να έχει τη δημοτικότητα που θα του εξασφαλίζει επιτυχία. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως όσοι καλλιτέχνες ήταν ή είναι γκέι το δηλώνουν συνήθως σε μεγάλη ηλικία, σε μια καθοδική πορεία της καριέρας τους ή το μαθαίνουμε μετά τον θάνατό τους. Δυστυχώς, όταν ένας καλλιτέχνης πρέπει να πουλάει το σεξαπίλ και την εικόνα του δεν του επιτρέπεται να περιορίσει το κοινό που τον ονειρεύεται -ακόμα κι αν ο ίδιος δεν θέλει να κρύβεται, δεν τον αφήνουν. Είναι πολλά τα λεφτά για να πάρει το ρίσκο η εταιρία που τον έχει και ο μάνατζερ που τον διαχειρίζεται.
Από εκεί και μετά υπάρχουν τρεις σχολές διαχείρισης δημόσιας εικόνας ενός γκέι καλλιτέχνη:
Η πρώτη είναι να κάνει τον στρέιτ, να δηλώνει τι του αρέσει στις γυναίκες και να εμφανίζεται συχνά πυκνά με κάποια γυναίκα παριστάνοντας πως έχει σχέση μαζί της. Αυτό συνήθως συμβαίνει με συμπρωταγωνίστριες και γενικά συναδέλφους ώστε να καρπωθούν και οι δύο τη δημοσιότητα. Και, συνήθως, αυτό γίνεται πριν από την παρουσίαση κάποιου δίσκου, κάποιων live εμφανίσεων ή μιας καινούριας ταινίας. Αυτή η κατηγορία συνήθως παίρνει ένα άλλο ρίσκο, γιατί εξαγριώνει τους ανοιχτά γκέι ανθρώπους, που θεωρούν πως η υποκρισία πάνω σε ένα τέτοιο θέμα που αφορά τη φύση τους, είναι προσβλητική. Γενικά, το να ζει κάποιος μια ψεύτικη δημόσια ζωή είναι μάλλον αρρωστημένο και τελικά δεν του προσφέρει κάτι στην καριέρα του πέρα από την απαξίωση και την ειρωνεία των ανοιχτά γκέι ανθρώπων.
Η δεύτερη σχολή είναι αυτοί οι γκέι καλλιτέχνες που δεν μιλάνε ανοιχτά για την προσωπική τους ζωή αλλά δεν μπαίνουν και στη διαδικασία να πουν ψέματα. Έχουν μάθει να δίνουν τις σωστές απαντήσεις για τα θέματα σεξουαλικότητας και γενικά αποφεύγουν να προβάλλουν την προσωπική τους ζωή στα media, κρατώντας μια μετριοπαθή στάση. Αυτοί συνήθως είναι πολύ ειλικρινείς στο θέμα αυτό στο επαγγελματικό και κοντινό τους περιβάλλον και σε γενικές γραμμές χαίρουν τον σεβασμό του γκέι κοινού αλλά και των δημοσιογράφων, μιας και δεν προκαλούν ούτε κοροϊδεύουν κανέναν.
Η τρίτη σχολή είναι αυτή που δηλώνει σε κάποια φάση ανοιχτά τη σεξουαλική ταυτότητά της. Αυτοί οι άνθρωποι είναι συνήθως πολύ ισχυρές προσωπικότητες με πολύ έντονη κοινωνική συνείδηση. Είναι αυτοί που ρισκάρουν να χάσουν ένα κομμάτι συντηρητικού κοινού και κάποια κοριτσόπουλα, προκειμένου να ζήσουν ελεύθερα τη ζωή τους αλλά και να δώσουν ένα μήνυμα στην κοινωνία πως η σεξουαλικότητα του καθενός δεν είναι ντροπή αλλά ένα ανθρώπινο χαρακτηριστικό.
Για να είμαστε δίκαιοι, όλο αυτό το παιχνίδι με τον κρυμμένο γκέι καλλιτέχνη είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο, που μόλις τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει κάπως να αλλάζει με τον Ρίκι Μάρτιν, τον Ίαν Θορπ, τον Τομ Φορντ και κάποιους άλλους που μιλούν γι’ αυτά τα θέματα πολύ ψύχραιμα και ανοιχτά. Η μόνη διαφορά στη συντηρητική χώρα μας είναι πως εδώ το μεγαλύτερο ποσοστό γκέι καλλιτεχνών ανήκει στην πρώτη κατηγορία που αναφέραμε. Θέλουν να ζουν μία υποκριτική ζωή για να είναι χαρούμενη η γιαγιά τους στο χωριό. Δυστυχώς, όμως, ούτε η γιαγιά τους είναι «ok» χωρίς γάμο και δισέγγονα, ούτε εμείς που κάνουμε αυτή τη δουλειά και πρέπει να ακούμε την παπαριά του κάθε βλάκα που θέλει να μας πείσει για κάτι που ξέρουμε πως δεν ισχύει...
Περισσότερα κείμενα από τον Γιώργο Δέδε: http://www.yupiii.gr/author/giorgosdedes/
Σου άρεσε το κείμενο; Συμφωνείς; Διαφωνείς οριζοντίως, καθέτως και διαγωνίως; Κάνε το δικό σου σχόλιο παρακάτω. Το Yupiii θέλει και τη δική σου άποψη.
Διάβασε ακόμη:
Η «Mέγαιρα» Τατιάνα Kαι H «Mία» Ελένη: «Η μαθηματική απόδειξη ότι ο Λιάτσος είχε άδικο» από τον Νίκο Παρτσώλη
Τα Εντυπωσιακά (;) Τρέιλερ Της Σεζόν: «Πρωτότυπα, ευφάνταστα, συναρπαστικά. Ή και όχι» από τον Τάσο Μαστρογιάνη
Gaga Ήταν Και Πέρασε: «Ταλέντο VS μιζέριας, πρόκληση VS συντηρητισμού» από την Κλεοπάτρα Πατλάκη
«Μεγαλώνοντας»: Το ενδιάμεσο της αθωότητας από τον Αντώνη Τζαβάρα
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr
