Φυσικά κι είναι μεμονωμένο αλλοπρόσαλλο περιστατικό όλο αυτό το παραληρηματικό κείμενο, αλλά το θέμα μου είναι άλλο: Ο οποιοσδήποτε αποφασίσει να γράψει ένα κείμενο αρνητικό για κάποιον, συνήθως λέει τις ίδιες μπούρδες, χρησιμοποιεί τα παιδιά και τα πρότυπα που παίρνουν, για να εκβιάσει τη συμπάθεια των συντηρητικών και διαστρεβλώνει ακόμα και αντικειμενικά γεγονότα που δεν χωρούν αμφισβήτηση. Κάπως έτσι έχουν εκπαιδευτεί οι άνθρωποι με τον τρόπο που λέγονται τα πράγματα για να δημιουργήσουν εντυπώσεις.
Να ξεκαθαρίσω πως το φαινόμενο Κοντσίτα δεν μου λέει τίποτα, ούτε ως εικόνα, ούτε ως τραγουδίστρια. Όμως, μπορώ να πω με σιγουριά πως κανένα αγόρι που βλέπει τη Κοντσίτα δεν θα σκεφτεί πως όταν μεγαλώσει θα αφήσει μούσι, θα φορέσει περούκα και θα τραγουδάει με φουστάνι, απλώς επειδή το είδε στη συγκεκριμένη τραγουδίστρια. Τα αγόρια που φοράνε φουστάνια και θέλουν να είναι ή να ντύνονται γυναίκες υπήρχαν από πάντα -δεν το είδαν από κάπου, ούτε το μιμήθηκαν. Πρόκειται για μια πολύ πιο σοβαρή απόφαση και έχει να κάνει με τη φύση των ανθρώπων και όχι με τα πρότυπά τους. Επίσης, αυτοί που το κάνουν δεν πειράζουν κανέναν. Επίσης, οι επιλογές και το τι θεωρεί τιμή ένας άνθρωπος, όπως η Βίσση στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν επιδέχεται κριτική. Είναι όπως το θέλει να είναι αυτός που το λέει.
Το άλλο σκέλος έχει να κάνει με το ότι δεν μπορούμε να λέμε πως κάποιος προκάλεσε «παγκόσμιο αρνητικό σοκ» όταν έχει ψηφιστεί και έχει πάρει την πρώτη θέση σε ένα πανευρωπαϊκό διαγωνισμό που ψηφίζουν απλοί άνθρωποι (που έχουν παιδιά) και κριτικές επιτροπές των δημόσιων καναλιών (που είναι στις περισσότερες των περιπτώσεων εξαιρετικά συντηρητικές και φοβισμένες με κάτι που μπορεί να σκανδαλίσει). Οι κοινωνίες είναι πλέον πολύ πιο ανοιχτές στις ατομικές ελευθερίες και οι εικόνες που βλέπουν από την τέχνη ή την ειδησεογραφία έχουν εκπαιδεύσει τους ανθρώπους να σέβονται το διαφορετικό και να μην το θεωρούν επικίνδυνο πρότυπο για κανέναν. Άλλωστε, τον ίδιο αποτροπιασμό που νιώθει αυτή που έγραψε το κείμενο, μπορεί να νιώθει και η Άννα Βίσση και η Κοντσίτα για μια γυναίκα που φοβάται ότι τα παιδιά της θα γίνουν τραβεστί από τη Eurovision ή ότι βάλλεται η κοινωνία από μια performer με μούσι και φουστάνι. Δεν βγαίνουν, όμως, να της επιτεθούν δημόσια. Συνεχίζουν απλώς να κάνουν τη ζωή και τη δουλειά τους.
Πάντως, και ψυχιατρικά να το δεις, οι φοβίες της εν λόγω γυναίκας πέρα από το «γραφικό» της υπόθεσης είναι πιο πιθανό να διαγνωστούν ως παθολογικές απ’ ό,τι κάποιος που φοράει φουστάνια και τραγουδάει.
Περισσότερα κείμενα από τον Γιώργο Δέδε: http://www.yupiii.gr/author/giorgosdedes/
Σου άρεσε το κείμενο; Συμφωνείς; Διαφωνείς οριζοντίως, καθέτως και διαγωνίως; Κάνε το δικό σου σχόλιο παρακάτω. Το Yupiii θέλει και τη δική σου άποψη.
Διάβασε ακόμη:
Όχι Πια Selfie Σε Θάλασσες Κι Ακτές: «Η showbiz αγωνιά: “Δείτε με!”» από τον Νίκο Παρτσώλη
Κάτι Τρέχει Με Τον Δημήτρη Ουγγαρέζο: «Και πρέπει επιτέλους να φτάσει στον προορισμό του» από τον Τάσο Μαστρογιάννη
Στιγμές: Το «αντίο» της Όλγας Τρέμη κι όσα έγιναν μετά στο Mega - από την Κλεοπάτρα Πατλάκη
Στιγμιότυπα: «Αποτυπώνοντας το τίποτα» από τον Αντώνη Τζαβάρα
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr
