Δρόμοι γεμάτοι συνθήματα. Για τον ΠΑΟΚ, για την αγάπη, για το ΚΚΕ, για τους αλήτες, τους ρουφιάνους τους δημοσιογράφους, για εκείνον που βασανίζεται, για αυτήν που στροβιλίζεται. Εικονικοί τοίχοι πλημμυρισμένοι από «like» σε ρήσεις κι αποφθέγματα περί ειρήνης, περί ζωής, περί ηλιθιότητας. Αυτό το τελευταίο, νομίζω ότι είναι το πιο χρήσιμο - άχρηστο, όλων. Και κάπου εκεί, εμείς. Μπερδεμένοι. Προκατειλημμένοι. Φοβισμένοι. Μία απορία έχω και, πραγματικά, όσοι σοφοί προσέλθετε να μου την απαντήσετε: Πώς γίνεται στα «like» να είμαστε τόσο σωστά τοποθετημένοι απέναντι στη ζωή και στα «comment» να αλλάζουμε γραμματοσειρά!
Με αφορμή τη δημόσια παραδοχή του δημοσιογράφου Θεόδωρου Ανδρεάδη Συγγελάκη για τις σεξουαλικές του προτιμήσεις, νομίζω ότι ήρθε εκείνη η πολύχρωμη -και καθόλου μαύρη- ώρα να συνειδητοποιήσουμε τι σημαίνει ομοφυλοφιλία. Ή μήπως, ομοφοβία; Η αλήθεια είναι ότι, με τον φόβο, τα πάμε καλύτερα. Φοβόμαστε να μιλήσουμε, όταν έχουμε δίκιο. Φοβόμαστε να ακούσουμε, όταν έχουμε άδικο. Φοβόμαστε να τοποθετηθούμε πολιτικά, γιατί θα είμαστε αυτοί που τα φάγαμε μαζί ή αυτοί που τα σπάσαμε μαζί ή αυτοί που τα διαδηλώναμε μαζί και οι ταμπέλες, δεν μας αρέσουν - όταν μας τις βάζουν, γιατί όταν τις βάζουμε, αλλάζει το πράγμα. Φοβόμαστε να πούμε ότι μας αρέσει να ακούμε Μπαχ για να μη μας θεωρήσουν ξενέρωτους ή Παντελίδη για να μη μας πουν λαϊκούς. Φοβόμαστε να ερωτευθούμε το άτομο που μία ματιά του αρκεί, για να μας κάνει να χαμογελάσουμε. Αλήθεια, τα μάτια έχουν φύλο;
Ένα φάντασμα πλανάται πάνω από τον κόσμο, το φάντασμα της ομοφυλοφιλίας. Είναι ροζ, μοβ, κίτρινο, κόκκινο. Gay, σημαίνει χαρά. Η αδερφάρα, ο πούστης, η κραγμένη, η λούγκρα. Αυτοί, δεν είναι χαρακτηρισμοί χαρούμενων ανθρώπων. Αυτό, είναι καταπίεση. Δεν είναι σεβασμός. Δε θα μιλήσω περί ελευθερίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων γιατί αυτό το κείμενο δε θέλω να προκαλέσει το γέλιο, αλλά τη σκέψη. Πραγματικά, ας σκεφτούμε πότε και κυρίως γιατί ξεκινήσαμε να φοβόμαστε να είμαστε χαρούμενοι. Εμείς ή οι άνθρωποι γύρω μας.
Όποιος διαβάζει αυτό το κείμενο, να χαρεί τους σεξουαλικούς οργασμούς του, μη μου αρχίσει τα «προκαλούν» και, «κουνιούνται» και «ντύνονται προκλητικά», και... και... Δηλαδή θέλετε όλοι εσείς να μου πείτε ότι μόνο εκείνοι προκαλούν. Όταν η άλλη μου βγαίνει ντυμένη από πάνω μέχρι κάτω Lοuis Vuitton και μιλάει δυνατά καθώς σε προσπερνάει, μη τυχόν και δεν την προσέξεις, όλα είναι καλά. Κάποτε θα ήταν φρόνιμο να καταλάβουμε όλοι ότι γίναμε τόσο επιφανειακοί που μόνο επιφανειακά μπορούν να μας προσεγγίσουν όσοι έχουν την ανάγκη να τους προσέξουμε.
Δεν μπορώ να πω ότι είμαι υπέρ τέτοιων εκδηλώσεων. Γενικότερα, καταδικάζω την επίδειξη από όπου κι αν προέρχεται - για να είμαστε και στο κλίμα των ημερών. Κάθε επίδειξη. Αλλα το κρεβάτι του κάθε ανθρώπου είναι σαν τον καφέ του. Δεν πρόκειται να επιβάλλω σε κανέναν πώς να τον πίνει.
Ο αδερφός μου, είναι 10 χρονών. Προ εβδομάδων, τον άκουσα να μιλάει με έναν φίλο σε έναν άλλο, εξίσου φίλο τους και να τον προσφωνούν «αδερφή». Σχεδόν σοκαρισμένη τον ρώτησα για ποιο λόγο τον αποκάλεσαν έτσι. Η απάντηση, όσο τραγική κι αν διαβάζεται, ήρθε κι από τους δύο. Σχεδόν με ένα στόμα, μια φωνή. «Τσακωνόμασταν για ένα παιχνίδι στο Playstation». Ναι, του το είπαν σαν βρισιά. Σαν βρισιά! Για τον αδερφό μου και για τα υπόλοιπα δεκάχρονα παιδάκια του σχολείου του, το «είσαι αδερφή» είναι ανάλογο του «είσαι μαλάκας» - όχι με την έννοια του σήματος κατατεθέν της χώρας, με την άλλη.
Αθάνατη, Σαπφώ Νοταρά, «Πού πάμε»; Αλήθεια, τώρα. Επιτέλους, ας αποκτήσουμε την παιδεία που καυχόμαστε ότι διαθέτουμε στους εικονικούς μας φίλους στα social media. Η ομοφυλοφιλία δεν είναι ούτε ασθένεια ούτε βρισιά. Είναι προτίμηση.
«Δεν είμαι ήρωας. Ζητώ να αλλάξουμε, επιτέλους, την ψυχή και τη σκέψη μας», Θεόδωρος Ανδρεάδης Συγγελάκης.
Comment ή like;
Σου άρεσε το κείμενο; Συμφωνείς; Διαφωνείς οριζοντίως, καθέτως και διαγωνίως; Κάνε το δικό σου σχόλιο παρακάτω. Το Yupiii θέλει και τη δική σου άποψη.
Διάβασε ακόμη:
Υπόλοιπο Αττικής: «Πράγματα που μπορεί να συναντήσεις σε μια ώρα δρόμο στην παλιά Εθνική»: από τον Αντώνη Τζαβάρα
Οι Φιλίες Της Showbiz|: «Αυτές οι αληθινές, οι ουσιαστικές, οι ανυπέρβλητες» από τον Τάσο Μαστρογιάννη
Ο Aνάλαφρος Kόσμος Tων Celebrities: «Και η Γερμανού που τελικά... δεν ήρθε» από την Κλεοπάτρα Πατλάκη
Θα Ξαναπάρει Εκπομπή Η Σίσσυ Χρηστίδου Τώρα Που Τελειώνει Η Κρίση;: «Μια τηλεόραση σε déjà vu, λες και δεν άλλαξε τίποτα» από τον Δημήτρη Τσακούμη