Θυμάμαι τον ενθουσιασμό μου όταν το πήρα στα χέρια μου, την έξαψή μου όταν το άνοιξα και την απογοήτευσή μου όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να το διαβάσω. Ήμουνα στη Δευτέρα Δημοτικού. Δεν είχα ακόμα κατακτήσει καλά καλά την ανάγνωση και βρισκόμουν αντιμέτωπος με μια άλλη ανάγνωση. Όταν την κατάλαβα, όταν έμαθα να ακολουθώ τα καρέ και να παρακολουθώ αυτήν την πρωτόγνωρη αφήγηση, αισθάνθηκα (φαντάζομαι) σαν τον Χίλαρι τη στιγμή που πατούσε το πόδι του στην κορυφή του Έβερεστ. Μέχρι σήμερα κατατάσσω την ανάγνωση εκείνου του Μίκυ Μάους στις πιο σημαντικές κατακτήσεις της ζωής μου.
Εννοείται ότι δεν κατέβηκα ποτέ από το Έβερεστ. Διάβασα, διάβαζα και διαβάζω ακόμα με λαχτάρα όποιο κόμικ πέσει στα χέρια μου. Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να εντοπίσω (και να εξηγήσω, σε διάφορα κείμενα) τι είναι αυτό που με τραβάει τόσο πολύ στα κόμικς, τι με κάνει να χώνομαι μέσα τους χωρίς πνευματικές αναστολές ή λογικές ενστάσεις. Το πιο δημοσιοποίησιμο συμπέρασμα στο οποίο έχω καταλήξει είναι ότι κάτι παίζει με τα περιθώρια, τα μικρά κενά ανάμεσα στα καρέ. Τεχνικά είναι άδειοι χώροι, ουσιαστικά, όμως, δε μένουν ποτέ άδειοι. Σε αναγκάζουν να τους γεμίσεις. Σε υποχρεώνουν να κάνεις το κόμικ εντελώς δικό σου, να σκηνοθετήσεις τη δράση που λείπει από το ένα σκίτσο στο επόμενο. Νομίζω ότι αυτό είναι που κάνει τα κόμικς τόσο εθιστικά και μετατρέπει την ανάγνωσή τους σε κάτι σαν βίωμα, σε εμπειρική διαδικασία.
Για να μιλήσω προσωπικά, μπορώ να θυμηθώ ότι ο πρώτος σοβαρός καβγάς με τον αδερφό μου έγινε για το ποιος θα διαβάσει πρώτος ένα καινούριο Σπάιντερ Μαν. Ο πιο επίμονος εφιάλτης των παιδικών μου χρόνων περιείχε ένα παράξενο αμφίβιο πλάσμα που είχα δει σε ένα Τρουένο. Πήγα στη Φλωρεντία πριν πάω οπουδήποτε αλλού στην Ιταλία, επειδή μου είχε καρφωθεί από τότε που διάβασα ένα Αλμανάκο στο οποίο ο Γκούφυ ήταν ο Γαλιλαίος (και κάποτε θα πάω στην Παταγονία πριν πάω οπουδήποτε αλλού στη Λατινική Αμερική εξαιτίας του Πρατ). Επίσης, εδώ και πάρα πολύ καιρό έχω πειστεί ότι η τάση μου να ερωτεύομαι ανθυγιεινές γυναίκες οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην Τζιλ Μπίοσκοπ του Μπιλάλ.
Τέλος, όταν υποβάλλω στον εαυτό μου τη σουρεαλιστική ερώτηση «πού θα ήθελες να περάσεις το βράδυ σου, αν ήξερες ότι την επόμενη μέρα θα καταστραφεί ο κόσμος;»* τις περισσότερες φορές απαντάω ότι θα ήθελα να το περάσω κλεισμένος στο πρακτορείο Τύπου του χωριού στο οποίο έζησα στανικά όλα τα καλοκαίρια της παιδικής μου ηλικίας, στριμωγμένος ανάμεσα στις ντάνες με τα παλιά κόμικ. Όχι με την ελπίδα ότι θα με σώσουν οι «χάρτινοι ήρωες» και οι σούπερ ήρωες, αλλά έτσι για την παρέα. Έτσι κι αλλιώς, ξέρω ότι ήδη με έχουν σώσει, χωρίς να τους το ζητήσω, την εποχή που μπορούσα ακόμα να ανεχτώ τη σωτηρία. Αυτό που πιο πολύ με πείραξε, όταν πριν από μερικές μέρες διάβασα για την αναστολή της ελληνικής έκδοσης του Μίκυ Μάους και των υπόλοιπων συναφών τίτλων, ήταν ότι θα λείψουν από εκείνη την παρέα. Μπορεί τώρα τελευταία να είχαμε ψιλοχαθεί, να μην τα λέγαμε και πολύ συχνά, αλλά ήμουν σίγουρος ότι στα δύσκολα θα ήταν εκεί.
*Οι αναγνώστες των κόμικ είναι απολύτως συμβιβασμένοι με την ιδέα ότι ο κόσμος μπορεί να καταστραφεί – κινδυνεύει, άλλωστε, σε εβδομαδιαία βάση. Επίσης, δεν έχουν κανένα πρόβλημα με το σουρεαλισμό, ειδικά οι λίγο παλιότεροι, που έβγαλαν το σχολείο διαβάζοντας τις ασπρόμαυρες εκδόσεις Καμπανάς και χρειάστηκε να δουν την ταινία για να καταλάβουν γιατί όλοι φώναζαν τον Iron Man «χρυσοκόκκινο εκδικητή».
Ο Αντώνης Τζαβάρας στo facebook: https://www.facebook.com/antonis.tzavaras.1
Σου άρεσε το κείμενο; Συμφωνείς; Διαφωνείς οριζοντίως, καθέτως και διαγωνίως; Κάνε το δικό σου σχόλιο
παρακάτω. Το Yupiii θέλει και τη δική σου άποψη.
Διάβασε ακόμη:
Αγαπημένοι Έλληνες Σελέμπριτιζ: «Το νέο trend που πρέπει να ακολουθήσετε δεν είναι τα μούσια» από τον Τάσο Μαστρογιάννη
Η Ομοιοπαθητική Μέθοδος Του Νέου Ελληνικού Σινεμά: «Ποτέ κάτι τόσο καταθλιπτικό δεν ήταν τόσο «φέρελπες» από Μαριλλέλα Αντωνοπούλου
Η Σχιζοφρένεια Των Καναλιών Και Το Μάρκετινγκ Του Τρελού: «Και ο τηλεθεατής του ΣΚΑΪ δέχεται επίθεση από ούφο» από τον Δημήτρη Τσακούμη
Τα 9 Ένοχα Γράμματα: «Όσα Πράγματα Πρέπει Να Ξέρω Τα Έμαθα Στο Νηπιαγωγείο» από την Κλεοπάτρα Πατλάκη