Μου αρέσουν οι αναμετρήσεις, οι τελικοί, τα ντέρμπι, γιατί, αν κερδίσει αυτός που υποστηρίζεις, με έναν παράξενο, ασυνείδητο τρόπο αφυπνίζεται και σε σένα το αίσθημα του νικητή. Νιώθεις σαν να έχεις μερίδιο στο τρόπαιο», έχεις ανέβει και εσύ στο βάθρο, η σαμπάνια λερώνει τα ρούχα σου, ο κόσμος σε επευφημεί. Αν επιβεβαιωθούν οι προσδοκίες σου, τότε επιβεβαιώνεται και το μεγαλειώδες εγώ σου: έχεις το αλάθητο κριτήριο, τη σωστή τη διαίσθηση, είσαι με τον γκρουπ των ισχυρών και όχι των loosers. Δεν παίζεσαι.
Όλοι πάσχουμε από τελικο-λαγνεία. Από τους φιλάθλους των γηπέδων μέχρι τους φαν των Όσκαρ. Αλλά μέχρι την προσεχή Κυριακή που η Ακαδημία θα κρίνει αν ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις θα πάρει το (άφυλο) αγαλματάκι για το «Λίνκολν», προηγήθηκαν δύο «τελικοί» που οφείλω να παραδεχτώ ότι με απογοήτευσαν. Γιατί τους έλειπε είτε το πάθος είτε το σασπένς. Είτε και τα δύο.
Τον τελικό του «Dancing WithThe Stars» δεν τον είδα, γιατί, όπως έγραψε και η Κάλλια Καστάνη στο blog της, εδώ πριν δύο εβδομάδες, όλοι ξέραμε ότι θα το πάρει η Ντορέττα και άρα ποια χαρά, ποια επιβεβαίωση να σου δώσει το εξόφθαλμα αναμενόμενο αποτέλεσμα (by the way, η Ντορέττα Παπαδημητρίου θα έρθει απόψε στο Yupiiii καλεσμένη στο «Live Video Celebrity Chat» με τον Γιώργο Δέδε και θα απαντάει ζωντανά στις ερωτήσεις σου). Δεν τον είδα επίσης γιατί -όχι δεν ντρέπομαι - δεν έχω βάλει ακόμα αποκωδικοποιητή ως αντίδραση-διαμαρτυρία στο φετινό τηλεοπτικό τίποτα.
Τον τελικό της Eurovision τον είδα καλεσμένη σε σπίτι με αποκωδικοποιητή. Αξιοπρεπής παραγωγή για τα μνημονιακά μας δεδομένα, κεφάτο φαινόταν το venue από μακριά, θύμιζε κάτι από Mad Awards αυτό το duets κονσεπτάκι με τους εγχώριους σταρ να σιγοντάρουν τους προηγούμενους νικητές της Eurovision. Ωραίο ήταν αυτό, μου άρεσε. Ο Γιώργος Καπουτζίδης είναι πάντα απολαυστικός και ευγενής, αλλά η πραγματικά ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς ήταν η Δέσποινα Βανδή.
Όσοι την περίμεναν στη γωνία βέβαια είχαν προαποφασίσει τι θα πουν, «Έλα μωρέ σιγά, όλοι μπορούν να διαβάσουν το autocue», ακόμα και αν παρουσίαζε με το φλεγματικά εύστοχο χιούμορ του Ricky Gervais στις δύο προηγούμενες Χρυσές Σφαίρες. Ήταν όμορφη, χωρίς στιλιστικές φλυαρίες. Ο λόγος της ήταν καθαρός, χωρίς σαρδάμ και αμήχανες παύσεις. Είχε τη σεμνότητα και το χαμηλό προφίλ αυτού που «δοκιμάζεται» σε κάτι καινούριο, χωρίς σουπερσταρικά τουπέ. Από την άλλη, το ότι η Δέσποινα Βανδή επέλεξε αυτή τη χρονική στιγμή για να δοκιμαστεί σε κάτι καινούριο, εκτός τραγουδιού, μου ταιριάζει απόλυτα στη φιλοσοφία αυτής της νέας εποχής που επιτάσσει ευελιξία, αποφασιστικότητα και ρίσκο με όποιο κόστος. Μια εποχή που λέει «δεν έχω τίποτε, άρα δεν έχω και τίποτα να χάσω». Ξόφλησα με τα καλά τα λόγια. Πάμε στα κακά.
Ο τελικός δεν μου άρεσε, γιατί δεν μου άρεσαν τα υποψήφια τραγούδια. Τουλάχιστον όχι για τη Eurovision. Και άρα ακυρώνεται μέσα μου όλη η ουσία του διαγωνισμού. Αν έπρεπε με το περίστροφο στον κρόταφο να στείλω μήνυμα με το τραγούδι της προτίμησής μου, το πιο πιθανό είναι να έτρωγα τη σφαίρα εν ψυχρώ. Δεν μου άρεσε το «Alcoholisfree» των Koza Mostra και του Αγάθωνα Ιακωβίδη, γιατί μου θύμισε τόσο η μουσική όσο τα κιλτ και η σκηνική παρουσία μια -όχι και τόσο παλιά- συμμετοχή της Τουρκίας στη Eurovision. Δεν μου άρεσε το τραγούδι που κέρδισε, αλλά μη με ρωτήσεις ποιο θα έστελνα εγώ. Ούτε με ποια σειρά προτίμησης θα τα ιεραρχούσα. Δεν ένιωσα σε καμία φάση του τελικού την αγωνία, το πάθος, την ένταση που νιώθω σε άλλες περιπτώσεις. Δεν παθιάστηκα με τίποτα ώστε να χαρώ ή να εκνευριστώ με το αποτέλεσμα. Το μόνο συναίσθημα που αναγνώρισα ήταν μια μικρή, τόση δα, περιέργεια για το τι θα επιλέξει η κριτική επιτροπή και ο κόσμος. Μια περιέργεια που δεν αγωνιούσα να απαντηθεί. Με τούτα και με κείνα, ούτε τον ευρωπαϊκό διαγωνισμό της Eurovision θα δω. Το αποτέλεσμα είναι σαν να το ξέρω.
Μια μέρα πριν από τη Εurovision όμως...
Είδα την «Erofili Synopsis» στο Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη από την ομάδα «Εταιρία Θεάτρου Χώρος». Εξαιρετική σκηνοθεσία από τον Σίμο Κακάλα, δυνατές ερμηνείες από τις Δήμητρα Κούζα, Έλενα Μαυρίδου και Δήμητρα Λαρεντζάκη, συγκινητική και διακριτική μουσική επένδυση από τον Νίκο Βελιώτη. Ο φωτισμός να αναφερθεί επίσης, όχι επειδή ο Περικλής Μαθιέλλης είναι ξάδερφος μου, αλλά επειδή ήταν άρτιος για την ατμόσφαιρα και τη σκηνοθετική προσέγγιση της παράστασης.
Η Βάσω Παπαγιαννακοπούλου στο twitter και το instagram:
Διάβασε ακόμη:
«Γιάννα Αγελλοπούλου: Το Βιβλίο, Η Επιστροφή Της Και Τα Άλλα Περιστατικά» από τον Διονύση Θανάσουλα
«Όσκαρ Πιστόριους: Ο Άγγελος Που Έγινε Τέρας Και Σκουπίδι» από τον Νίκο Καλαμπάκα
«Έχω Κι Εγώ (Κι Εσύ) Δικαίωμα Στην Τρομοκρατία» από τον Δημήτρη Τσακούμη
«Ελληνική Τηλεόραση: Δέκα Ένοχες Απολαύσεις» από την Κάλλια Καστάνη