Μήπως είναι η στιγμή να μιλήσουμε ανοιχτά για τα Mad Video Music Awards;

Ο Κωνσταντίνος Αντωνάτος γράφει για τον μοναδικό -περίπου- μουσικό θεσμό της mainstream μουσικής σκηνής.

Panoulis

Τα Mad Video Music Awards είναι τα μικρά Όσκαρ κάθε millenial που άκουγε ελληνικά. Αν είσαι σήμερα γύρω στα 35, τα MAD VMA σε χτύπησαν κάπου στα 16 σου και σου έκανα πιο πολύχρωμη τη ζωή σου κάθε καλοκαίρι.

Για την ιστορία τα MAD Video Music Awards ήρθαν για να καλύψουν το κενό των βραβείων του ΠΟΠ ΚΟΡΝ, του μουσικού περιοδικού της 90s νιότης μας. Όταν έκλεισε το ΠΟΠ ΚΟΡΝ χάσαμε και τα αντίστοιχα βραβεία του. Αποκτήσαμε κάπου εκεί τα "Αρίων" αλλά είχαν τέτοια σύνδρομα και παθογένειες που τα σιχτίρισαν πριν καλά καλά τα λανσάρουν. Και εκεί δεν σας μιλάω για τίποτα μιζέριες, σας λέω τα "Αρίων" είχαν χαϊλίκια, Αλιάγα, Μέγαρο Μουσικής και πόσα άλλα γκράντε στοιχεία. Ωστόσο εμείς, οι της γενιάς μου, μείναμε πάντα πιστοί στα αγαπημένα μας MAD Video Music Awards. Που ήταν outsider και καλοκαιρινά, γίνονταν στο θέατρο Βράχων και νιώθαμε πως έρχεται αέρας Μυκόνου στη ζωή μας.

Έτσι κι αλλιώς διαχρονικά ο Θέμης Γεωργαντάς έκανε τα πάντα ώστε τα MAD VMA να μην "ψηθούν" και σοβαρέψουν. Όσο δεν έπαιρνε ο ίδιος στα σοβαρά το "βαρυσήμαντο" της θέσης του παρουσιαστή, τόσο τα MAD VMA ταυτίζονταν περισσότερο μαζί του. Και τα VMA του χρωστάνε.

Τα MAD VMA έχουν προσφέρει στη mainstream ελληνική μουσική σκηνή. Και μάλιστα πολλά. Δεν είναι μόνο η γκράντε εικόνα που πάντα χαρίζουν στους καλλιτέχνες, δεν είναι ούτε η μόνιμη διάθεση γιορτής. Είναι ότι με τα ντουέτα που εμπνεύστηκαν ειδικά την πρώτη δεκαετία της διοργάνωσής τους έσπασαν κάποια στερεότυπα της μουσικής όπως τη ξέραμε μέχρι τότε. "Απρόσιτοι καλλιτέχνες", τεράστιοι σταρ μέχρι τότε, ένωναν για πρώτη φορά τις δυνάμεις τους με ανθρώπους που σήμερα θα περιγράφαμε σαν social media stars – τότε απλά τους λέγαμε celebrities. Γενικά τα MAD VMA σε μια "σκληρή" εποχή, που η δισκογραφία ήταν κάτι πολύ παραγωγικό και μιλούσαμε με όρους "βγάζει δίσκο" και "wow ο Φοίβος θα γράψει στη Μάρω Λύτρα" για κάτι πάρα πολύ σημαντικό, κατάφεραν να κάνουν τη μουσική να αποκτήσει ξανά fun διάθεση και εικόνα.

Από την άλλη, κάθε νόμισμα έχει δύο πλευρές. Για μια περίοδο τα MAD VMA χάθηκαν στον εσωτερικό τους... κόσμο. Ήταν τόσα τα πρόσωπα για μια εποχή που δεν καταλάβαινες τι μουσική κάνουν, ποιον αφορούν, ποιος ακούει αυτά τα τραγούδια (εκτός από 10χρονα, που ούτε κι αυτά) που σου φαινόταν πια περίεργο. Άρχισα να το πιστεύω πως για 2-3 χρόνια τα MAD VMA έκαναν παραγωγές μόνο επειδή τις γούσταραν οι ίδιοι οι καλλιτέχνες, οι άνθρωποι που διοργάνωναν τα βραβεία και οι χορηγοί τους. Λόγου χάρη, ακόμα απορούμε γιατί η Naya έπρεπε να πει το "Δηλητήριο" του Βασίλη Καρρά και της Κωνσταντίνας, του Φοίβου δηλαδή, με τον Πέτρο Ιακωβίδη. Μια τραγουδίστρια που μόνοι τους ανέδειξαν, μόνοι τους προσπάθησαν να επιβάλουν και μόνοι τους εξαφάνισαν από το προσκήνιο. Καρα-μόνοι τους, που λένε και οι φίλοι μου.

Ευτυχώς κάθε χρονιά, όσα "κουφά" και αν βλέπαμε ως σημαντικά, τα MAD VMA είχαν κάτι πραγματικά catchy ή ουσιαστικά σημαντικό για τη δική μας μουσική κοσμοθεωρία. Ποιος μπορεί να ξεχάσει το καράhot act των Stavento με την Έλενα Παπαρίζου στο "Μέσα σου"; Ή τη συνεργασία της Μαριάντας Πιερίδη με τους Going Through στις "Γυναίκες"; Το hotter than ever "Υπάρχει Ζωή" της Δέσποινας Βανδή; Ή το ιστορικό πρώτο φινάλε της Άννας Βίσση με το "Είσαι" και τη στρατιά από τα τεκνά; "Ανδρολίβαδο" που έλεγε και η Λιλύ Παπαγιάννη.

Για να μην πηγαίνω όμως πολύ παλιά, και στα σχετικά πρόσφατα χρόνια, τα MAD VMA διαμόρφωσαν ένα τοπίο, προσπάθησαν να "κανονικοποιήσουν" καλλιτέχνες που αγαπούσε το κοινό, έδωσαν content για να χορεύουμε τα καλοκαίρια μας, τύπου "Στη στεριά την παίρνει ο Daddy, στο καράβι o FY", έδωσαν βήμα σε παιδιά εκτός συστήματος και στο τέλος κατάλαβαν πως το πράγμα ελέω συνεργασιών ξέφυγε και επανήλθαν στο κέντρο τους: hot εικόνα και πιασάρικη μουσική.

Τέλος, όσα κουσούρια και αν καταλογίσει στα MAD VMA, είναι ένα σημείο "παραγωγής" celebrities και σίγουρα hotpoint δημοσιότητας. Κανείς δεν μπορεί να προσπεράσει hot εμφανίσεις της Ελένης Φουρέιρα, που κυριολεκτικά εκτοξεύτηκε με συνεχείς εμφανίσεις στα MAD VMA, ή την ολική επαναφορά της Νατάσας Θεοδωρίδου που μέσα σε λίγες εβδομάδες άφησε την "εντεχνίλα" και εμφανίστηκε μαυρισμένη και ευδιάθετη στο πλευρό του Ηλία Ψινάκη στα βραβεία κάνοντας επιστροφή στο mainstream. Ναι ποτέ δεν θα δεχθώ πως οι καλύτεροι καλλιτέχνες της χώρας τραγουδούν playback στη μεγαλύτερη μουσική διοργάνωση κάθε χρονιάς. Αλλά τι να κάνεις, να κάτσεις να μαλώσεις;

Πού θέλω να καταλήξω; Τα MAD VMA είναι μια βραδιά pure mainstream ψυχαγωγίας και μουσικής. Θα πρέπει να τα αγαπάμε και να τα στηρίζουμε. Γιατί αν τα "χάσουμε", θα χαθεί το τελευταίο προπύργιο συνάντησης μουσικής, τηλεόρασης και κοινού άνευ λόγου και αιτίας.

Υ.Γ. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τη χαρά μου, όταν μου έδωσαν -δανεικά- για πρώτη φορά στη ζωή μου μια media πρόσκληση για να πάω στα MAD VMA. Και όλα αυτά σας τα γράφω γιατί είμαι σίγουρος πως τη χαρά που έζησε εκείνο το ψαρωμένο 20χρονο πριν 16 χρόνια, θα περιμένουν να τη νιώσουν κι άλλα παιδιά που αναμένουν τη σειρά τους.