Και τι φταίει ο Victor Vernicos στην τελική;

O Κωνσταντίνος Αντωνάτος γράφει για την ελληνική αποστολή στη Eurovision

eurovision.tv

Η αγαπημένη μου φράση για τις ελληνικές αποστολές στη Eurovision, όταν καταλαβαίνω πως είναι σκούρα τα πράγματα είναι "αν δεν μπορείς, μην το κάνεις". Ωστόσο, ο Victor Vernicos δεν έχει καμία σχέση με οποιαδήποτε "ανημπόρια" της ΕΡΤ να στείλει μια καλύτερη αποστολή στον διαγωνισμό, λόγω ανικανότητας δικής της. Μην της χρεώνουμε τα πάντα!

Γιατί όμως βλέπουμε συνεχώς αποστολές από μη επιτυχημένους καλλιτέχνες να εκπροσωπούν τη χώρα μας ή με τραγούδια που δεν ταιριάζουν με την εμπορική μουσική σκηνή της χώρας μας;

Η απάντηση, αν θέλουμε να δώσουμε μια σοβαρή "σούμα" του τι συμβαίνει, ακουμπά σε δύο πυλώνες.

Από τη μία "φταίει" η ίδια η Eurovision. Εδώ και περίπου μία δεκαετία, δεν κερδίζει -σε κάθε βεληνεκές, δεν μιλάω μόνο για την κορυφαία θέση- αυτός με το καλύτερο τραγούδι ή την πιο εντυπωσιακή σκηνική παρουσία. Πάει καλύτερα όποιος δίνει "αυτό που θέλουν οι Eurofans", είτε μιλάμε για τις επιτροπές, είτε μιλάμε για τους θεατές, είτε μιλάμε για τα ανώτερα, αόρατα συμφέροντα που "σφραγίζουν" κάθε τόσο τις ψηφοφορίες των τελικών. Στην ουσία, οι Eurofans έχουν διαμορφώσει ένα τοπίο που πάνε καλά είτε πολύ προκλητικές, δημοφιλείς συμμετοχές, βλέπε τη Neta και το "Golden Boy" από το Ισραήλ ή την Ελένη Φουρέιρα από την Κύπρο, είτε αποστολές που κερδίζουν την προσοχή μας (ή αποκλείονται) για πολιτικούς λόγους, όπως την περυσινή συμμετοχή της Ουκρανίας για τους προφανείς λόγους, είτε παρουσιάζουν ένα ιδιαίτερο νεόκοπο eurovision-ικό είδος μουσικής, που ακουμπά πολύ στην βορειοευρωπαϊκή pop, όπως αυτή που εκπροσωπεί η Loreen από τη Σουηδία ή ο Mans Zelmerlow (καλά αυτός ήταν και κούκλος). Τέλος πάντων σε κάθε περίπτωση πρέπει να κάνεις ή πολύ μεγάλη εντύπωση ή να έχεις ένα πολύ "του γούστου τους" τραγούδι.

Από την άλλη πλευρά, βρεθήκαμε σε μία επαγγελματική στιγμή που οι κορυφαίοι Έλληνες καλλιτέχνες είναι σε επαγγελματική φάση ακατάλληλη για ρίσκα. Για να είμαστε ειλικρινείς, οι κορυφαίοι της ελληνικής πίστας δεν έχουν κάτι έμπρακτο να κερδίσουν από μια συμμετοχή στη Eurovision. Άλλωστε όταν έχεις συμπληρώσει 20 χρόνια -τουλάχιστον- καριέρας δεν θες να τσαλακωθείς και πολύ για να εκπροσωπήσεις τη χώρα σου σε ένα διαγωνισμό. Φαντάζεστε αυτή τη στιγμή να πάει μια Βανδή στη Eurovision; Τι θα κέρδιζε στην πράξη; Φήμη, χρήματα ή μήπως ονειρεύεται διεθνή καριέρα; Τίποτα από τα παραπάνω, μια χαρά της αρκεί και η πολύ μεγάλη καριέρα που έχει και εντός συνόρων. Η Φουρέιρα πήγε γιατί τη δεδομένη χρονική περίοδο έχτιζε κάτι μεγαλύτερο από αυτό που είχε ήδη κατακτήσει.

Την ίδια στιγμή το να χαλάσει τη ζαχαρένια ο so hot right now Κωνσταντίνος Αργυρός είναι σχεδόν επιστημονική φαντασία. Ναι, είναι στα ντουζένια του και ίσως θα κέρδιζε πόντους με μία τέτοια συμμετοχή, όμως θα κέρδιζε πόντους μόνο αν πήγαινε και τα σάρωνε όλα. Αυτό λοιπόν απαιτεί χρήματα, τεράστιο promo tour, συντονισμένη δουλειά κλπ κλπ. Τι σημαίνει αυτό; Ότι η Ελλάδα πρέπει να αποφασίσει πως ενδεχομένως θα φιλοξενήσει την επόμενη χρονιά τον διαγωνισμό -γιατί σιγά μη γυρίσει ένας κορυφαίος ηττημένος- και παράλληλα να βρεθεί ένας υπερχορηγός -όπως αυτοί που είχαν η Παπαρίζου και ο Ρουβάς τότε- για να τους φέρει πραγματικά στα trends του διαγωνισμού. Μη ξεχνάμε, πως όλα είναι ένα έξυπνο promo plan που απαιτεί ένα καταπληκτικό τραγούδι, άξιους συντελεστές, έναν πιασάρικο performer και τελικά χρήματα, budget.

Στη Eurovision -κατ' εμέ- επιβεβαιώνεται με πολύ ηχηρό τρόπο το Money makes the world go round and round.

O έρμος ο Victor, όπως και η Amanda ή η Stefania, προφανώς και εκπροσωπεί τη χώρα μας σαν φτωχός συγγενής. Το μόνο που επιβεβαιώνεται από την αποστολή μας τα -πολλά- τελευταία χρόνια είναι πως έχουμε πιάσει μουσικά κάποιες φορές τον παλμό της Eurovision. Κατά τα άλλα, τα παιδιά κάνουν έναν άθλο να σταθούν άξια στη σκηνή γιατί και άπειροι είναι -ανεξαρτήτως ηλικίας- και σχεδόν περιορισμένοι, αφού οι αποστολές μας μπορούν να φέρουν χρηματικά εις πέρας τα απολύτως απαραίτητα.

Στην ουσία λοιπόν δεν φταίει κανένας καλλιτέχνης. Φταίει το σύστημα που δημιουργήθηκε μετάξύ EBU και σύγχρονης ελληνικής δισκογραφίας, το οποίο λειτουργεί απλά ως μοχλός προβολής νεαρών καλλιτεχνών, σαν ένα προβεβλημένο, alternative "εθνικό" X-Factor.

Αποψάρα μου, θα πει κάποιος. Το σέβομαι. Εγώ αυτό πιστεύω.