Το πρωί της Τετάρτης 1ης Μαρτίου ξύπνησα από τα έντονα σχόλια του Κώστα Παπαχλιμίντζου και της Χριστίνα Βίδου στις "Συνδέσεις" της ΕΡΤ, συνειδητοποιώντας πως αυτή η τυχαία είδηση που εντόπισα λίγο πριν κοιμηθώ τη νύχτα της Τρίτης δεν ήταν απλά ένα ακόμα δυσάρεστο νέο, ήταν μια τραγωδία στα Τέμπη. Σχεδόν δεν ήθελα να το πιστέψω, γιατί μέσα στη νύχτα, πριν κοιμηθώ πίστεψα πως είναι ακόμα μια "υπερβολή" των διαδικτυακών δημοσιευμάτων. Μακάρι να ήταν.
Τα Τέμπη & οι αναμνήσεις
Τα Τέμπη δεν τα έχω καθόλου καλά καταχωρημένα στο μνημονικό μου. Το βράδυ που έγινε το δυστύχημα με τους μαθητές, πριν 20 χρόνια, επέστρεφα στην Κεφαλονιά, ως μαθητής γυμνασίου κι εγώ, από σχολική εκδρομή εκτός νησιού. Η μαμά μου εκείνο το βράδυ ήταν νευρική, χωρίς να θέλει να μου εξηγήσει πριν φτάσω τι είχε συμβεί. Το βράδυ εκείνο, μετέπειτα ήταν ταραγμένη, ακριβώς όπως τη μέρα με τους Δίδυμους Πύργους. Τι να καταλάβω ακριβώς κι εγώ για το πώς αισθανόταν; Ήμουν δεν ήμουν 14 ετών. Από τότε όμως συνειδητοποίησα πόσο δίπλα μας είναι το κακό, το τέλος, ο θάνατος. Κάποια παιδιά ίδια με εμένα δεν έφτασαν ποτέ σπίτι τους. Ενώ εγώ τα είχα καταφέρει.
Προσωπικά το δρομολόγιο Αθήνα- Θεσσαλονίκη με τραίνο το έχω κάνει άπειρες φορές. Και μάλιστα με περισσή χαρά. Όταν περνάς τα Τέμπη, έχεις τη ψευδαίσθηση πως... φτάνεις. Πάντα όμως αυτό το υποθετικό μέσο της διαδρομής με φόβιζε. Είναι τόσο πυκνό το νυχτερινό σκοτάδι στα Τέμπη που ένιωθα ως παιδί πως αν συνέβαινε κάτι κακό, μπορεί να βρισκόμασταν και σε άλλο γαλαξία. Και να που κάθε τόσο, ευτυχώς όχι τόσο λίγο, αλλά κάθε τόσο, τα Τέμπη επιστρέφουν να θυμίσουν πως ο παιδικός μου φόβος δεν είναι τυχαίος.
Ο διαχρονικός πόνος σε οnline σχολιασμό
Πάντα τα ίδια, σε κάθε εθνικό πόνο. Δεν με ενδιαφέρει που "η σκέψη της ελληνικής πολιτείας είναι στις οικογένειες" διαχρονικά. Είναι, αλλά δεν αρκεί. Φυσικά η σκέψη τους, αν μη τι άλλο, θα πρέπει να είναι με τους συγγενείς. Αλλά και τι με αυτό; Οι άνθρωποί τους θα γυρίσουν πίσω με τη σκέψη της κεντρικής πολιτικής σκηνής; Όχι. Αντίθετα, αν η σκέψη όλων μας είναι με τις οικογένειες των θυμάτων, τότε θα πρέπει να κάνουμε κάτι ως ενεργοί πολίτες για να μη ξανασυμβεί ποτέ κάτι τέτοιο. Ο υπουργός παραιτήθηκε όπως τόσοι άλλοι. Αυτό λένε οι πολιτικά ηθικοί κανόνες. Από εδώ και πέρα τι γίνεται.
Η διαφορά με άλλες τραγωδίες είναι πως για αυτή έχουμε μέχρι και video από το δυστύχημα. Έχουμε ντοκουμέντα που μετρούν κάθε λεπτό μέχρι να γίνει το κακό. Πολλά από αυτά μεταδίδονται σε πανελλαδική μετάδοση, όλα γίνονται γνωστά στο διαδίκτυο. Άκριτα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και αυτή τη φορά γίνονται ένας μύλος που αναμεταδίδουν όποια πληροφορία έρχεται στο φως, μαζί με δεκάδες απόψεις.
Ως επί το πλείστον απόψεις μη εποικοδομητικές. Viral εικόνες και video κυρίως γίνονται μοχλός πολιτικών συμφερόντων, ψάχνεις πια να βρεις ποιος είναι ο πραγματικά συγκινημένος πραγματικός χρήστης με ονοματεπώνυμο, ποιο είναι το fake account ενός επικοινωνιολόγου που βρίσκεται ό,τι ανίερο για να κάνει προεκλογικό μανιφέστο και κάπου ανάμεσα βλέπεις και εκείνο το απεγνωσμένο μήνυμα συγγενούς που κραυγάζει μέσα στον πόνο του για ένα ίχνος αισιόδοξης πληροφορίας για τον δικό του άνθρωπο.
Μέσα σε όλα ο κάθε απεγνωσμένος για προσοχή καπηλεύεται την κατάσταση για να φανεί. Τι λευκά πουλάκια έχουν ποσταριστεί, τι μηνύματα που ούτε ξέρουν τι λένε, τι φαινομενικά απολιτίκ αλλά βαθιά κομματικά viral memes ανεβαίνουν με ταχύτητα φωτός. Και κανείς πια δεν υπολογίζει πως όλο αυτό "στην άλλη άκρη της γραμμής" έχει καμία 50αριά οικογένειες που έχουν χάσει στην πραγματικότητα ένα δικό τους άνθρωπο.
Λέμε ψέματα κατ' ουσίαν, δεν μας ενδιαφέρει καν τι έγινε πραγματικά. Μας ενδιαφέρει να δείξουμε στους άλλους ότι είμαστε ευαισθητοποιημένοι. Μετά σκεφτόμαστε την ουσία. Έτσι μας έκανε το like hoping που εθιζόμαστε.
Σε ζώνη υψηλής τηλεθέασης
Ομολογώ πως δεν μπορώ τις τελευταίες μέρες να δω πολλή τηλεόραση. Βλέπω για επαγγελματικούς λόγους. Χθες συνειδητά το πρωί έβλεπα ΕΡΤ και μετά Δώρα Αναγνωστοπούλου στο MEGA. Δεν ήθελα να περάσω στο αντίθετο ρεύμα, δεν ήθελα να μπω στους κανόνες της βαθιά ανταγωνιστικής τηλεόρασης.
Την Πέμπτη είδα γενικώς τηλεόραση και τα είδα όλα. Ο Γιώργος Λιάγκας έκανε το δικό του, ξεχωριστό βηματισμό. Το "Πρωινό" είναι πια, σε κάθε ευκαιρία, μια ασφαλής επιλογή ενδιαφέρουσας τηλεόρασης. Δεν έχει το "μέτρο" ενός διευρυμένου δελτίου, αλλά ο Λιάγκας είναι ένας σωστός, ανταγωνιστικός τιμονιέρης σε τέτοιες περιπτώσεις. Πολλά σχόλια γράφτηκαν στη φάση "να αγιάσει το στόμα του" στα σόσιαλ, θα τους εμπιστευτώ. Καλό λόγο δεν χρωστάει κανείς πια.
Περίπου απέναντι η Ζήνα Κουτσελίνη, σε διευρυμένη διάρκεια και εκείνη. Βγήκε μπροστά, μη ξεχνάμε πως είναι το πρωινό, ενημερωτικότροπο γόητρο του STAR. Άλλης σχολής τηλεόραση, άμεση και συναισθηματική. Με άμεσα αντανακλαστικά και ομαδάρα. Σοβαρό αποκλειστικό η συνέντευξη του δεύτερου σταθμάρχη, με μια πληροφορία που βοηθά ουσιαστικά στην ενημέρωση του κόσμου.
Από την άλλη, η Δώρα Αναγνωστοπούλου και ο Γιώργος Ευγενίδης -όπου καθόταν η μπίλια ανά μισάωρο- με έκαναν να σκεφτώ πως τελικά η "νέα γενιά" κεντρικών δημοσιογράφων μπορεί να είναι πιο ενδιαφέρουσα ακόμα και από τους έμπειρους προκατόχους τους ή επικεφαλής τους. Ένα μπράβο.
Παρακολούθησα όμως και την Τατιάνα Στεφανίδου και εκεί κατάλαβα πως η τηλεόραση μπορεί να σπάσει το γυαλί.
Μπορεί να σε εξοργίσει φερ' ειπείν. Η Τατιάνα συνομιλεί με έναν φίλο του σταθμάρχη που κατηγορείται. Λέει πολύ ευθέως ο άνθρωπος πως όλα είναι ένα ανθρώπινο λάθος, που κατ' ιδίαν το παραδέχθηκε και ο ίδιος. Νόμισε πως όλα τα είχε κάνει σωστά, ενώ δεν είχε στρίψει σωστά το κλειδί. Ακόμα κι αυτό, το 2023, είναι να σε τρελαίνει. "Έκανε λάθος, τελείωσε. Το λάθος του σταθμάρχη δεν διορθώνεται" προσθέτει ο συνάδελφος του σταθμάρχη. Τόσο απλά. Και σε αυτούς τους ανθρώπους που ψάχνουν τα παιδιά τους, τι να πεις; Τόσο απλά. Η μεγαλύτερη ηλικία στη λίστα των θυμάτων είναι τα 28 χρόνια, ανέφεραν σε κάποιο κανάλι. Είναι να τρελαίνεσαι. Τα 28; Μιλάμε για παιδιά. Ενήλικα παιδιά.
Από την άλλη μπορεί να σε συνεπάρει συναισθηματικά. Βλέπω το μεσημέρι της Πέμπτης τη συνομιλία της με έναν πατέρα που ψάχνει το παιδί του, γνωρίζοντας πια πως τα τελικά νέα δεν θα είναι καλά. Λυγίζει ο πατέρας, λυγίζει η Τατιάνα, μαυρίζει και το δικό μου πλάνο. Μπροστά στη μετάδοση του ανθρώπινου πόνου, όσο κυνικά και αν το κάνει η ίδια η τηλεόραση, εσένα σε πνίγει το συναίσθημα. Δεν γίνεται να μη λυγίσεις. Μιλάνε για 20χρονα παιδιά. Στα 20 μου, η μαμά μου με πρόσεχε γιατί ακόμα δεν ήξερα τη ζωή, πώς κάποιος θα παραδεχθεί πως το παιδί του δεν έφτασε ποτέ;
Ο πόνος δεν τελειώνει εδώ όμως. Οι μόνοι που έχουν δικαίωμα να ουρλιάζουν είναι οι συγγενείς των θυμάτων, αυτοί που σήμερα θρηνούν. Όλοι οι υπόλοιποι, οι συνδικαλιστές, οι εργαζόμενοι, οι καταγγέλλοντες πάλι μου προκαλούν ανάμεικτα συναισθήματα. Πολιτικοποιημένοι εκλεγμένοι, με προεκλογική σκοπιά, αναμειγνύονται με συνεντεύξεις ανθρώπων που προσπαθούν να σου πουν τι πραγματικά συμβαίνει. Δεν ξέρω τι να πιστέψω, αφού όλοι εκπροσωπούν κάτι, που δεν αποκαλύπτει όλη την αλήθεια. Εκφράζουν αυτό που τους λέει η υποκειμενική τους γνώμη να πουν. Αλλά είναι αυτό η αλήθεια; Είναι όλη η αλήθεια; Είναι μια ρετουσαρισμένη αλήθεια προς την αρνητική ή τη θετική κατεύθυνση; Και τελικά ποιος λέει μόνο την αλήθεια; Ο άνθρωπος που έχασε τον άνθρωπό του. Κανείς άλλος. ΟΛΟΙ οι άλλοι, όσο και να κλαίνε τώρα, θα βρουν κάτι άλλο να ασχοληθούν σε 3-4 μέρες. Σκαλέτες θα υπάρχουν πάντα.
Έμαθα να μην εμπιστεύομαι τους εξαρτώμενους από σκαλέτες λοιπόν. Τους ανθρώπους να ακούτε, τους απλούς. Αυτούς που δεν τους νοιάζει καν ποιο κανάλι θα είναι πρώτο. Ούτε εμένα μην ακούτε, κι εγώ κρίκος της αλυσίδας είμαι. Κάπου θα παρασυρθώ. Όπως τώρα που παρασύρομαι επειδή η Στεφανίδου με έπεισε πως συγκινήθηκε και σας το μεταφέρω.
Και τώρα τι;
Κατ' ουσίαν κανείς -ίσως ελάχιστοι- δεν κάνει έρευνα. Παρουσιάζουν εκπομπές αναπαραγωγής τηλεοπτικού πόνου και καταγραφής εξελίξεων, ακολουθώντας επίσημες ανακοινώσεις και viral εξελίξεις. Δεν ξέρω αν αυτός ακριβώς είναι ο ρόλος του δημοσιογράφου. Καλό είναι που παρουσιάζουμε επιτυχημένες εκπομπές, καλό είναι που έχουμε μεγάλα κασέ, φλερτάροντας με τα κασέ των ψυχαγωγικών, αλλά στην ουσία βγάλαμε κάποια μεγάλη αποκάλυψη για την υπόθεση; Όχι. Τηλεφωνικές και video αναμεταδίδουν όλοι μοιραζόμενοι μεταξύ τους ένα σεντόνι που τους φέρνει τηλεθέαση και επιτυχία. Δεν είναι όμως αυτό η τηλεόραση. Ούτε η ενημέρωση γενικότερα.
Είμαι ένας άνθρωπος που έμαθα να συμβιβάζομαι με το λίγο. Όχι το λίγο γενικώς, αλλά το "λίγο καλύτερα". Αν είμαστε λίγο καλύτερα από χθες, είμαστε σίγουρα καλύτερα, σκέφτομαι κάθε τόσο. Τελικά το λίγο δεν αρκεί. Πρέπει τη ζωή μας να την κάνουμε πολύ καλύτερα. Τη ζωή μας, τη δουλειά μας, την κάθε μέρα μας. Γιατί με το λίγο λίγο πάμε όντως όπου βγει. Δεν νομίζω πως το "όπου βγει" που ακούστηκε έχει απόλυτη συσχέτιση με το συμβάν. Αλλά αν ένας άνθρωπος στηρίζεται στο "όπου βγει", δεν βγαίνει πουθενά. Ένας λαός στο όπου βγει, πού να βγει;
Φταίμε εμείς που μάθαμε να δεχόμαστε τα "όπου βγει" της κοινωνίας μας. Αρκεί να καταλάβουμε πού θέλουμε κι εμείς οι ίδιοι να βγούμε... Χωρίς να επιμένουμε, να προχωράμε, χωρίς να ξέρουμε πού θα βγει, κρατάμε κι εμείς το τιμόνι. Και εγώ αυτό το τιμόνι δεν το θέλω για την κοινωνία που ζω. Να μάθουμε πού θα βγει και αν είναι λάθος να το αλλάξουμε. Να το διορθώσουμε. Μιλάμε για τη ζωή μας.
Υ.Γ. Δεν έχω τι άλλο να σας γράψω, είμαι ένας άνθρωπος που ταξιδεύω 2 φορές τον μήνα διανύοντας τουλάχιστον 700 χιλιόμετρα. Δεν μπορώ να χωνέψω τα δυστυχήματα κατά τη διάρκεια ταξιδιών. Καταλαβαίνω πόσο εκτεθειμένοι είμαστε, πόσο κινδυνεύουμε στην προσπάθειά μας να ζήσουμε το κάτι παραπάνω. Να δούμε τη μάνα μας, τους φίλους μας, τον τόπο μας. Δεν τη θέλω αυτή την επικαιρότητα, επειδή πολύ απλά φοβάμαι. Και δυστυχώς αυτή η επικαιρότητα είναι αναπόφευκτη. Μπορεί κάθε πολιτικό, κοινωνικό, εθνικό ή παγκόσμιο πρόβλημα να διορθωθεί, τον παράγοντα της τυχαίας δυστυχίας δεν μπορώ να τον παλέψω. Από μικρό παιδί. Κουράγιο σε όλους. Μόνο αυτό.
Σε κάθε περίπτωση, τα social media μου για κουβεντούλα, ιδέες και προτάσεις είναι στη διάθεσή σας.
http://instagram.com/sirconstantino
https://www.facebook.com/constantinos.antonatos
https://twitter.com/SirConstantino
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr
