Η αλήθεια είναι πως εγώ συμπαθώ πολύ τη Ρούλα Κορομηλά. Ως περσόνα, όχι τόσο ως παρουσιάστρια. Είναι ικανή, αλλά όχι σημερινή. Είναι all time classic, αλλά όχι so hot right now. Άλλωστε αυτό τον τίτλο για τα τελευταία χρόνια τον "έκλεισε" η Ελένη Μενεγάκη.
Την ίδια στιγμή, εγώ ήθελα τη Ρούλα Κορομηλά στην ελληνική τηλεόραση. Το κοινό κάποιας ηλικίας την αγαπά, οι θεατές κάποιας νεαρής ηλικίας τη γνωρίζουν – έστω. Σε κάθε περίπτωση είναι ένα έμπειρο πρόσωπο, με χιλιόμετρα μπροστά από τις κάμερες, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.
Η επιστροφή της ως "μόνιμη" οικοδέσποινα του "Σπίτι με το MEGA" δηλώνει σύνεση, συνειδητοποίηση πως πρέπει να κάνει επιτέλους κάτι προστατευμένο, που να της πηγαίνει. Αισθητικά το "Σπίτι με το MEGA" είναι πάντα άρτιο, καλλιτεχνικά έχει φτάσει σε απίθανο επίπεδο, άσε που εκπροσωπεί κάτι "αρχειακό" που για χρόνια θα υπάρχει και είμαι σίγουρος πως θα παίζει από καιρού εις καιρόν σε επανάληψη.
Οι μεγάλες προσωπικότητες της εγχώριας τηλεοπτικής κοινότητας πρέπει να δείχνουν σωφροσύνη. Δεν αρκεί να γράφεις εκλεπτυσμένα tweets, πρέπει να αποδεικνύεις και ενεργά με το επαγγελματικό σου έργο πως όσα ωραία πιστεύεις, τα κάνεις και πράξη στον δικό σου βίο. Το "Σπίτι με το MEGA" για τη Ρούλα Κορομηλά είναι ένα μαξιλαράκι ασφαλείας και προστασίας. Μακριά από τον δύσκολο καθημερινό άθλο της επικαιρότητας, αρκούντως illustration για να μη ξεχνάμε και τις παλιές δόξες.
Μια πρόταση που ταιριάζει με τη "στιγμή" της προσωπικής της πορείας. Επιτέλους μπράβο, Ρούλα!