Πάει παραπάνω από ένας μήνας νομίζω που ήμουν κολλημένος στην κίνηση του κέντρου της Κηφισιάς και χάζευα με το Spotify μου. Εκεί που scroll-αρα, έπεσα πάνω στο ολοκαίνουργιο release της Ελεωνόρας Ζουγανέλη με την υπογραφή του Σταμάτη Κραουνάκη. Wow, σκέφτομαι ακαριαία.
Δικαίωμα!*
Η μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη μού αρέσει πραγματικά πολύ. Δεν είμαι κανένας πολύ κουλτουρέ τύπος, εγώ με Φοίβο και Θεοφάνους μεγάλωσα. Αλλά έμαθα, με τα χρόνια, να εκτιμώ με τη ψυχή μου την καλή μουσική. Δεν γίνεται να προσπεράσεις το μουσικό και καλλιτεχνικό ταλέντο του Κραουνάκη, χωρίς αυτό να σημαίνει πως τον αποδέχομαι ως επίκαιρο ή απαραίτητα επιτυχημένο αυτή τη στιγμή, στην digital δισκογραφία του 2022. Με απλά λόγια, ο άνθρωπος από καιρού εις καιρόν έχει γράψει τραγουδάρες, κι εγώ δεν το διαγράφω αυτό -όσο κι αν διαφωνώ μαζί του ως πολίτης αυτής της χώρας.
Επιστρέφουμε στην κίνηση της Κηφισιάς.
Πήρε ώρα να βρω parking. Ασυναίσθητα έβαλα ξανά και ξανά να ακούσω το "Πέταξα". Μαγεύτηκα με τη μουσική, μ' άρεσε η ερμηνεία, αλλά κάτσε οι στίχοι τι λένε; "Και όπως τα ‘ριχνα στον κάδο, μίλησα στον αστρολάβο. Αστρολάβε δείξε αστέρι να με πάρει μακριά…" από τη μία, "Τράβα τώρα σκουπιδιάρα, που μου κάνεις την κουμπάρα, μάσησε δέκα ζωές" από την άλλη. Ωχ Παναγία μου, πού είναι η Ελεωνόρα του "Μετακόμιση τώρα, μες στην άγρια μπόρα" ή του "Κόψε και μοίρασε στα δύο, πάντα η αγάπη θέλει δύο". Ο απλός ακροατής, που αγαπούσε μια τραγουδίστρια ίσως και όχι της γενιάς του, αλλά της επόμενης από αυτόν (έχω την αίσθηση πως η Ελεωνόρα Ζ. απευθύνεται σε μεγάλο βαθμό σε ένα κοινό που δεν διανύει την τέταρτη δεκαετία της ζωής του ακόμα) τσίνισε.
Την επόμενη μέρα ρώτησα έναν καλό μου φίλο, αν άκουσε το τραγούδι. "Αηδίες" μού απάντησε και με μια αποστροφή με το βλέμμα του, έβαλε στο κάδρο τον πολύ ιδιαίτερο και μη mainstream Κραουνάκη. Εκεί ήταν το "κλειδί". Η γενιά μου, η γενιά του "Έλα", του "Δεύτερα Κλειδιά" και του "Κλαίω κι οδηγώ στην Αττική Οδό", δεν μπορεί να δεχθεί την καλλιτεχνική αντίδραση του Κραουνάκη στην κατεστημένη δισκογραφία του ποπ ραδιοφώνου.
Πέρασαν οι μέρες, το "Τι να λέμε τώρα" ως album ήταν πια διαθέσιμο ολόκληρο. Ξαναρωτάω τους φίλους μου, ενώ στον ελεύθερό μου χρόνο ακούω αποσπασματικά κομμάτια, πάλι τα ίδια. "Εκνευρίζομαι με τον Κραουνάκη, ενώ η Ελεωνόρα μού αρέσει τόσο" μου λέει ο ένας, "ο χειρότερος δίσκος της Ελεωνόρας" συμπληρώνει ο άλλος. Καθίστε ρε παιδιά, τι συμβαίνει; Έχουμε μια τόσο μεγάλη καλλιτεχνική αποτυχία δηλαδή; Τι έπαθαν τόσοι έμπειροι άνθρωποι, μια σπουδαία τραγουδίστρια της γενιάς της, ένας καταξιωμένος δημιουργός και τα έκαναν όλα χάλια;
Και μπήκα στη σοβαρή ακρόαση του δίσκου. Δεν θα σας κρυφτώ, η "σκουπιδιάρα" του "Πέταξα" μού είχε κάτσει τόσο βαριά που κι εγώ δεν τον άκουγα τελείως αντικειμενικά τον δίσκο. Πέτυχα την "τσάντα", ένα από τα νέα της τραγούδια.
Ερμηνεία κορυφαία, σχεδόν θεατρική, έκανα εικόνες με την τραγουδιστική αφήγηση ενώ την ίδια στιγμή καταλάβαινα πως κομμάτια σαν κι αυτό είναι τόσο καλλιτεχνικής, εσωτερικής κατανάλωσης που τι θα πουν απέναντι στο "Ξημερώματα δίνεις δικαιώματα"; Τίποτα. Πάτησα ξανά και ξανά τα τραγούδια να παίξουν, δεν με έπειθε τίποτα, αλλά πια τα είχα συνηθίσει, ήξερα τους στίχους, καταλάβαινα τις ιστορίες που διηγούνται. Ξαναλέω, απολαυστικές μουσικές και ερμηνείες, ακαταλαβίστικοι στίχοι. Μέχρι την κομβική στιγμή που άκουσα το "Θεέ μου τι σου κάναμε". Ο στίχος "Βάλε φωτιά ρε μωράκι" μίλησε τόσο μέσα μου, που κατάλαβα όλος ο δίσκος τι θέλει να πει. Από έναν στίχο; Όχι. Από τη στιγμή.
Ο Σταμάτης Κραουνάκης δεν έγραψε πολύ εκκεντρικά τραγούδια στην Ελεωνόρα Ζουγανέλη. Έγραψε καλά τραγούδια. Την πήρε από το χέρι και την οδήγησε από την καλλιτεχνική νεότητα, που την έκανε πραγματικά δημοφιλή σε μια μουσική ενηλικίωση. Κατάλαβα πως ο "Ταρίφας" είναι ένα αυθεντικά λαϊκό τραγούδι, της γενιάς μας, αλλά... αλλιώς. Μπήκα στο νόημα της ευχάριστης καψούρας που κρύβει το "Τι να λέμε τώρα". Όταν άρχισα, μετά από πολλές ακροάσεις, να αγκαλιάζω τα κομμάτια, μίλησα με έναν συνάδελφο. "Δεν είναι εύκολος δίσκος, αλλά αν ακούσεις τους δημιουργούς, καταλαβαίνεις τις προθέσεις και τι θέλουν να πουν" μού απάντησε.
Το "Τι να λέμε τώρα" είναι ένα album που μάλλον η Ελεωνόρα Ζουγανέλη αγάπησε πολύ. Την ίδια στιγμή το είχε ανάγκη. Όχι για να παίξει λίγο ακόμα στα ραδιόφωνα. Δεν θα παίξει τόσο. Είχε ανάγκη μια αυθεντικά καλλιτεχνική συνεργασία που θα της διεύρυνε το ρεπερτόριο. Που η φωνή της, θα έμπλεκε με ένα μπουζούκι... εστέτ.
Σε κάθε ρίσκο, κάτι χάνεις και κάτι κερδίζεις. Με αυτόν τον δίσκο τόσο η Ελεωνόρα όσο και ο Κραουνάκης (αυτές είναι οι αναλογίες της μαρκίζας για εμένα) έχασαν έναν τυχαίο ακροατή, κέρδισαν έναν ένθερμο θαυμαστή.
Για την ιστορία, ακούστε το "Θεέ μου τι σου κάναμε" και ελπίζω να νιώσετε κι εσείς όσα νιώθω εγώ ακούγοντάς το.
* Δικαίωμα: ο παίκτης στην πόκα λέει "δικαίωμα” όταν χρειάζεται λίγο ακόμα χρόνο να σκεφτεί την κίνησή του, π.χ. αν θα μπει ή θα πάει πάσο.
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr
