Κανονικά θα έπρεπε και αυτό το κείμενο να λέει πάρα πάρα πολύ σημαντικές ειδήσεις του τηλεοπτικό-κοσμικού σύμπαντος που απασχολεί τόσο #ΝΟΤ χιλιάδες κόσμου καρα-#ΝΟΤ και γενικά ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις και ζωές (κλαίω).
Όμως σήμερα πριν ξεκινήσω να γράφω, έβαλα "Στούντιο 4". Το "Στούντιο 4", μαζί με το "Πρωίαν σε είδον" και το "Καλύτερα δε γίνεται" τα κατατάσσω στους εκπροσώπους της ευγενούς τηλεόρασης, που λέγαμε χθες. Όχι ότι οι άλλοι είναι αγενείς, αλλά αυτοί σίγουρα είναι ευγενέστεροι των υπολοίπων. Εκεί λοιπόν που έβλεπα "Στούντιο 4" έπεσα πάνω στον Πάνο Βλάχο. Ο Βλάχος είναι μια πολύ ιδιαίτερη περσόνα. Σαν καλλιτέχνης εμένα με θαμπώνει. Είναι ταλαντούχος, πολυπράγμων, λαμπερός και γκομενέτος. Σαν συνομιλητής με εκνευρίζει. Είναι αυτάρεσκος, αποψάκιας και πολυλογάς. Είναι και κάπως αυτοκριτικός χωρίς όμως να μασά από την κριτική που αυτοασκεί. Δηλαδή "δεν θέλω να μιλήσουμε για μένα, αλλά κοίτα να δεις εγώ πιστεύω αυτό αλλά κακώς που το ακούτε τώρα". Πολύ ενδιαφέρων καλεσμένος.
Μέσα στα πολλά που είπε και που είναι και λίγο μπερδεμένα, γιατί δεν ξέρεις τι να πιστέψεις (τρολάρει ή το εννοει;) είπε ένα καταπληκτικό περί απόψεων. Ανέφερε κάπου πως είναι πολύ αγχωτικό έως και ανούσιο να πρέπει να έχεις άποψη για τα πάντα, ό,τι συζητιέται κάθε μέρα, και που αυτό που είναι τέλος πάντων "επικαιρότητα" συνιστά κάτι που μοιάζει με "ένα ψηφιδωτό του τίποτα, να περάσει η μέρα".
Και ναι, ένιωσα πως πια ακριβώς αυτό το τίποτα είναι ένα τέρας που το ακολουθούμε βήμα βήμα. Αυτό το τέρας του τίποτα κατακλύζει την καθημερινότητά μας, υποδυόμενο το πολύ μεγάλο κάτι, και τελικά το αντιμετωπίζουμε ως κάτι, αλλά ως τι; ως κάτι μεγαλύτερο, ως κατι τεράστιο. Και τελικά το τίποτα όχι απλά γίνεται κάτι, αλλά κάτι πραγματικά σημαντικό.
Να σας δώσω και ένα παράδειγμα, για να μη μπλεκόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Όλοι συζητήσαμε πως ο Βασίλης Μπισμπίκης είχε ένα τροχαίο, με κάποιες υλικές ζημιές. Αν αυτό το τροχαίο δεν είχε τόσο drama από την τηλεόραση, δεν είχε το video από το γλέντι, αν δεν εμπλέκονταν τρίτα πρόσωπα άθελά τους κλπ, θα ήταν ένα πραγματικό τίποτα. Ένας διάσημος άνθρωπος θα είχε τρακάρει χωρίς να πάθει κανείς τίποτα. Οι λαμαρίνες είναι για να φτιάχνονται, έλεγε ο παππούς μου. Όμως εμείς αυτό το τίποτα που δεν έπαθε κανείς, το κάναμε κάτι. Και κάτι τρελά σημαντικό. Που το συζητούσαμε ημέρες και ημέρες. Ψάχνοντας προχθές για κάποια βιογραφικά στοιχεία του Μπισμπίκη, μπήκα στη Wikipedia. Βρήκα αρκετά για τη σπουδαία καριέρα του μέχρι σήμερα -αλλά όχι τόσα όσα του άξιζαν- βρήκα κάποια για τη ζωή του και φυσικά τη Δέσποινα Βανδή αλλά βρήκα ολόκληρο "κεφάλαιο" στο βιογραφικό του με τίτλο "Τροχαίο ατύχημα στη Φιλοθέη". Ακούστε τι κατάφερε ο mediaκός μας χείμαρρος, να πάρει ένα πραγματικό τίποτα, να το παρουσιάσει σαν κάτι και τελικά να μείνει στην ιστορία ως κάτι σοβαρό.
Δεν είναι να ντρέπεσαι; Πείτε μου εσείς δηλαδή. Αυτό άραγε ορίζαμε μικροί όταν λέγαμε πως θέλουμε να γίνουμε κοσμικογράφοι ή τηλεκριτικοί; Αν ναι, τελικά έχουμε μεγάλο πρόβλημα. Ως τότε ας θεωρήσουμε για μια φορά πως το ψηφιδωτό του τίποτα δημιούργησε κάτι, ένα μικρό πρόβλημα, μπας και μια μέρα πριν περάσει όλο αυτό, μάθουμε πώς να το λύσουμε και επανέλθουμε σε αυτό που ονειρευτήκαμε να γίνουμε. Και ως πομποί πληροφορίας αλλά και ως δέκτες.
Υ.Γ. Ωραίος τύπος τελικά ο Πάνος Βλάχος, όταν δεν τραβάει από τα μαλλιά τα πράγματα. Γνώμη μου.
Σε κάθε περίπτωση, τα social media μου για κουβεντούλα, ιδέες και προτάσεις είναι στη διάθεσή σας.
http://instagram.com/sirconstantino
https://www.facebook.com/constantinos.antonatos