Ο γνωστός ηθοποιός και παρουσιαστής μίλησε στον Γιάννη Χατζηγεωργίου για το περιοδικό DownTown Κύπρου και πραγματικά μίλησε για όλα!
Η αλλαγή του χαρακτήρα του
«Έχω αλλάξει σε μεγάλο ποσοστό, ειν' η αλήθεια. Αλλά δεν ήταν εύκολο. [...] Είμαι πιο υπομονετικός, καταρχάς. Σκέφτομαι πολύ περισσότερο πριν αποφασίσω ή πω κάτι. Δεν έχω την τρέλα τού να γίνουν πολύ γρήγορα τα πράγματα. Ξεκινάω έχοντας θετική σκέψη, ακόμη κι αν ξυπνήσω λίγο στραβωμένος για τους χι ψι λόγους. Προγραμματίζω τον εγκέφαλό μου ότι "θα είμαι καλά!". Βλέπω πολύ περισσότερο την καλή πλευρά των άλλων. Συγχωρώ λάθη. Έχω βρει τον τρόπο να έχω καλό αποτέλεσμα, χωρίς να είμαι αυστηρός ή ακραία απαιτητικός. Σου αρκούν; (χαμογελάει)».
Η κακή του πλευρά & οι απογοητεύσεις
«Για τον εαυτό μας γνωρίζουμε όσα μας λένε οι άλλοι. Αρχικά, ξέρουμε όσα μας αναφέρουν οι γονείς μας, στο πώς μας βλέπουν. Σου λένε π.χ. "είσαι έξυπνος", άρα θεωρείς πως είσαι έξυπνος – κι έτσι προχωράμε στη ζωή μας, έχοντας για τους εαυτούς μας την εικόνα που πιστεύουμε πως έχουν οι άλλοι για μας. Οπότε, ίσως κάποια πράγματα που «γνωρίζουμε» για μας να μην είναι πραγματικότητα, αλλά να τα απαιτούμε από μας ζορίζοντάς μας. Αυτό το κατάλαβα φέτος. Το να ήμουν ένας πεισματάρης Νικολάκης στα πέντε μου χρόνια είναι ok, στα 35 μου όμως αυτό μπορεί να έφερνε πρόβλημα. "Ξαναπρογραμμάτισα", λοιπόν, τον εγκέφαλό μου και πήγα σε πράγματα πιο βατά σε μένα, που με προχωρούν ως άνθρωπο και δεν με πάνε πίσω από βλακεία»
«Απογοητευόμουν πολύ εύκολα. Τώρα πια όχι τόσο. Γιατί έχω καταλάβει τι με απογοητεύει, οπότε κάπως το προστατεύω. Κοίτα, η σχέση που έχω με τη δουλειά μου είναι σχεδόν ερωτική. Οπότε, παθαίνω «ερωτική απογοήτευση», όταν βλέπω ότι ο άλλος δεν βάζει την ίδια δύναμη στη δουλειά που βάζω εγώ ή δω ότι βαριέται ή δεν συμμετέχει με χαρά. Εκλαμβάνω, λοιπόν, την απογοήτευση, σαν «ερωτευμένος» – κάτι που δεν είναι αμιγώς επαγγελματικό».
Το κεφάλαιο «επιτυχία»
«Επιτυχία είναι να μπορείς να κάνεις αυτά που θέλεις. Γενικά, δεν έχω παράπονο στο κομμάτι αυτό: Κάνω θέατρο που το λατρεύω, η τηλεόραση μου αρέσει πάρα πολύ και πάντα βάζω κάτι θεατράλε μέσα σ' αυτό, με τον τρόπο μου. Το απολαμβάνω, για παράδειγμα, που φέτος δίνω κάθε μεσημέρι "παράσταση" με την εκπομπή, αλλά και με όλο τον "θίασο": Τους «Alcatrash», τη Ματίνα Νικολάου, τους τεχνικούς. Είμαστε μια παρέα, μαζί και με τον κόσμο που έρχεται – είναι σα να 'χω γενέθλια κάθε μέρα και κάνω γιορτή!»
Η ζωή του μετά τον θάνατο της μαμάς του
«Ποια επιτυχία; Τι μου λες; Δεν με ενδιέφερε καμία «επιτυχία»! Δεν με ενδιέφερε τίποτα! Η αίσθησή μου ήταν σαν να παίζαμε σε μία παράσταση κι εγώ να περίμενα απλά να τελειώσει η παράσταση για να σηκωθώ και να φύγω. Σαν να χάθηκε η ουσία»
«Στη "Βερβερίτσα" την αναφέρω πολύ συχνά... Αφού δεν θα μπορούσε να δει την παράσταση, γιατί να μην «παίξει» κι αυτή; Γιατί να μην την έχω «παρέα» κάθε μέρα; Να μην έχω και κάνα πρόβλημα μετά... Μην μπει σε κάποιον εφιάλτη μου και μου πει: «Νίκο, με ξέχασες!» (γελάει). Δεν γινόταν, όπως καταλαβαίνεις, να μην "παίξει" και η Φρόσω. Προφανώς, έγινε για να μη νιώθω τύψεις ότι την ξέχασα και προχώρησα. Γιατί προχώρησα!»
«Ενηλικιώθηκα με όλη τη σημασία της λέξης. Πήρε μαζί της και τον ομφάλιο λώρο κι έφυγε. Αυτό που έπρεπε να είχε γίνει και δεν έγινε επειδή, όπως ξέρεις, είχαμε μία πολύ ιδιαίτερη σχέση, συνέβη μ' αυτό τον τρόπο. Όταν φεύγουν από τη ζωή σου οι «ρόλοι», οι λέξεις "μαμά", "παππούς", "γιαγιά", αναγκαστικά πρέπει να αλλάξεις κι εσύ ρόλο. Δεν είμαι πια ούτε "γιος", ούτε "εγγονός". Αναγκαστικά, είμαι πια ο Νίκος».
«Δεν έχω χρωστούμενα στη μαμά μου, μου το είπε κιόλας. Όταν ήταν στο νοσοκομείο και δεν ήξερε ότι θα φύγει -κανείς, άλλωστε, δεν ήξερε ότι θα φύγει, μας έκανε τρελή "έξοδο"- γύρισε και μου είπε: "Τώρα κατάλαβα ότι μ' αγαπάς!". Έπαθα τρέλα, του τύπου "τώρα, κυρία μου;". "Ε, να, που ήμουνα άρρωστη και μ' έτρεξες στους γιατρούς, στα νοσοκομεία...", μου είπε. "Δεν έχω φάει τα νιάτα μου, τριάντα τόσα χρόνια, κυρία μου;", της απάντησα. Εκεί πέρα, όμως, το ένιωσε. [...] Ξέρεις τι; Όλη η σχέση μας, μέσα στα χρόνια, ήταν η προσπάθειά μου να αποδείξω στη μαμά μου ότι την αγαπάω. Αυτός ήταν ο αγώνας μου! Η μαμά μου είχε πολύ μεγάλη ανασφάλεια, μήπως δεν την αγαπάω. Ενώ εγώ δεχόμουν ότι ασυζητητί μ' αγαπάει, ο δικός μου αγώνας ήταν να δίνω συνεχώς κάποια τεστ στη μαμά μου. Δεν το 'κανε με πρόγραμμα. Αλλά εγώ ήμουνα συνεχώς στο "δέκαθλο". Δεν σταματούσα! Ήταν δικό της το θέμα. Δεν ήταν δικό μου. Αυτό δεν το καταλάβαινε, δεν το ένιωθε ότι τη λάτρευα, φοβόταν μήπως δεν είναι αλήθεια. Κι εγώ "έτρεχα"»
Η ζωή μετά τον θάνατό της
«Είναι εκνευριστικό να σου λένε ότι ο χρόνος το μαλακώνει, αλλά τελικά είναι αλήθεια αυτό. Δεν ενδιαφέρεται καθόλου ο χρόνος γι' αυτό που σου συμβαίνει μία δεδομένη στιγμή – θα προχωρήσεις, θες δε θες, θα σε συμπαρασύρει. Τα τρία χρόνια πένθους που σου ανέφερα προηγουμένως, είναι ο χρόνος που χρειάστηκε για να ξεριζώσω από την καθημερινότητά μου τη φυσική παρουσία του προσώπου που έφυγε, ώστε να μπορέσω να ξαναδώ, με τα δικά μου μάτια, αυτό που μου συμβαίνει. Ήθελα να έχει σημασία μία πρεμιέρα, κι ας μην είναι από κάτω η μαμά μου. Ήθελα να έχει σημασία κάτι ωραίο που θα μου συμβεί και δεν θα μπορέσω να της το πω – το οποίο είναι, πράγματι, ωραίο και δεν είναι άσχημο επειδή δεν γίνεται -εκ των πραγμάτων- να την πάρω τηλέφωνο και να της το αναφέρω. Αυτό μου έκαναν αυτά τα τρία χρόνια. Μου είπαν: «Αυτή είναι η νέα πραγματικότητά σου. Προχώρα μ' αυτήν!». Παραμένει η σκέψη της, είναι μέσα στην καρδιά μου, είναι μέσα στον εγκέφαλό μου, η φωνή της έρχεται στο μυαλό μου, αλλά αυτά δεν μπορούν να σε σταματήσουν από το να ζεις. Θα ζήσεις! Οπωσδήποτε θα ζήσεις!»
«Δεν ξέρω πώς θα ακουστεί, αλλά το σημαντικότερο πλέον στη ζωή μου είμαι εγώ [...] Πλέον, έχω αντιληφθεί ότι αν δεν με φροντίσω, αν δεν είμαι εγώ καλά και υπάρξει κάτι "άρρωστο" κάπου, θα κολλήσω και τους άλλους. Αλλά αν είμαι καλά εγώ μ' εμένα, όπου κι αν με βάλεις, θα πηγαίνει κάτι θετικό. Δεν είναι εγωιστικό. Δεν εννοώ "είμαι εγώ και κανείς άλλος". Όχι. Αλλά θέλω να είμαι εντάξει μ' εμένα, για να πραγματοποιήσω στόχους που έχω και να με βοηθήσω ανάλογα και στο μέλλον»
Η σχέση με τον μπαμπά του
«Είμαστε ωραία. Είναι μία σχέση δύο ανθρώπων που είναι ενήλικες, αλλά δεν μπορεί πια να χτιστεί το προηγούμενο που χάθηκε. Όχι από κακή πρόθεση, αλλά από κατασκευής. Η προσπάθεια είναι μιας καλής επικοινωνίας, αλλά δεν μπορώ να στο βαφτίσω "πατέρας-γιος". Έχουμε αγάπη μεταξύ μας, υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον, αλλά δεν τον έχω φοβηθεί ποτέ, δεν τον έχω συμβουλευτεί ποτέ. Συζητάμε, χαίρεται πολύ μ' αυτό που μου συμβαίνει, το νιώθω ότι είναι καθαρόαιμη η χαρά του, αλλά μέχρι εκεί»
«Χάθηκαν στάδια. Κι αυτά, δυστυχώς, δεν μπορούν να αναπληρωθούν. Αν πας κατευθείαν στην πίστα 15 και δεν έχεις περάσει τις προηγούμενες 15 πίστες, δεν είναι εύκολη η σύνδεση»
Η προσωπική του ζωή σήμερα
«Είναι υπέροχη! Έχω μείνει και μόνος. Αλλά, πράγματι, δεν μένω πολύ καιρό μόνος. Μπορώ πολύ καλά να μείνω και μόνος! Πια. Παλιά πιο δύσκολα. Είμαι πολύ πιο cool πλέον. Και στις σχέσεις μου»
Η επανεκκίνηση στη ζωή του
«Έχω κάνει "δουλειά", το 'χω προσπαθήσει... Έχω κάνει επανεκκίνηση, έχω κάνει restart. Και, χαίρομαι, που όλο αυτό αποτυπώνεται προς τα έξω. Μου είπες, προηγουμένως, για "επιτυχία". Δεν είναι τυχαίο ότι όλο αυτό, στο θέατρο, στην τηλεόραση με την εκπομπή, συνέβη τη δεδομένη στιγμή. Είμαι ήρεμος. Να, αυτό είμαι: Ήρεμος. Τσινάω μόνο όταν ξεπερνιούνται τα όρια. Γιατί βάζω όρια! Σε όλων των ειδών τις σχέσεις – επαγγελματικές, προσωπικές, φιλικές»
«Θέλω ένα παιδί»
«Είμαι πιο σίγουρος από ποτέ. Γιατί μεγαλώνω κιόλας... [...] Με τον θάνατο της μητέρας μου έγινε μία αναδιάταξη, αυτό το γεγονός έφερε τα πράγματα σε μία πολύ ωραία ισορροπία ιεραρχώντας τα σημαντικά από τα ασήμαντα και, νομίζω, πως ένα παιδί στη ζωή μου θα έκανε άλλη μία γενική "καθαριότητα¨". Ένα καλύτερο ξεσκαρτάρισμα στα πιο σημαντικά»
Γιατί δεν απαντά σε όσους ενοχλούνται με τα σχόλιά του;
«Γιατί, γενικά, δεν απαντάω. Είναι στάση αυτό. Το ξέρεις κι απ' το "Δέστε Τους". Επειδή δεν μπορώ να γνωρίζω σε τι φάση βρίσκεται ο άλλος, για ποιο λόγο μπορεί να τον ενόχλησε κάτι ή να τον πείραξε. Ξέρω τη δική μου πρόθεση, η οποία είναι πάντοτε καλή. Δεν έχω ποτέ ούτε κακή πρόθεση, ούτε προσβλητική. Και πάντοτε σχολιάζω κάτι που έχει πει ο άλλος. Δεν ξυπνάω το πρωί και λέω "αμάν, τώρα θα πάω να βάλω στο μάτι το Γιάννη!". Δεν ζω μ' αυτή τη δουλειά που κάνω, όλο το υπόλοιπο 24ωρο»
Πηγή: DownTown Κύπρου / like.philenews
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr
