Είναι αστείο αλλά εγώ, που κοιμάμαι και ξυπνάω με μια αφίσα της Δέσποινας Βανδή απέναντί μου, που τραγουδάω στις 9 το πρωί Κατερίνα Λιόλιου και χαλαρώνω με Ιουλία Καλλιμάνη, έχω ένα τεράστιο μουσικό κόλλημα, τη Νατάσσα Μποφίλιου. Και ήρθε η ώρα να σας ξεδιπλώσω το κόλλημά μου αυτό, σαν μια μεγάλη πραγματική ιστορία μουσικού... δράματος.
Ιστορική αναδρομή ενός ακούσιου προσηλυτισμού
Τη Νατάσσα Μποφίλιου την άκουσα πρώτη φορά σε ένα φιλικό σπίτι, κάτι μεσάνυχτα περί το 2007. Ένας φίλος μου, σχεδόν τελετουργικά, μού έβαλε να ακούσω για πρώτη φορά το "Μέχρι το τέλος". Που μόλις είχε γραφτεί αλλά δεν νομίζω πως είχε κυκλοφορήσει επίσημα. Κάπως το είχε εξασφαλίσει εκείνος, μπορεί να μου έδειχνε και κάποιο βίντεο από τον ΙΑΝΟ. Δεν ξέρω, μα την Παναγία, δεν θυμάμαι, πέρασαν σχεδόν 18 χρόνια από τότε, έπινα και τεκίλα κίτρινη εκείνη την εποχή. Εγώ κλασικά, όπως και τώρα, βαριόμουν αφάνταστα που έβαζαν ακόμα μια έντεχνη η οποία πιθανότατα θα έλεγε κάτι αντι-εμπορικό και θα το έπαιζε κουλτούρα. Να κάνω τον κριτικό του "ΠΟΠ ΚΟΡΝ" στα 20 μου ενώ έχω πιει τρία ποτήρια ποτό σε ένα φοιτητικό σπίτι, ήταν το ατού μου. Πατάει το play, ξινός εγώ, φωνάρα η τύπισσα και το τραγούδι παρόλο που ήταν ξεκάθαρα μουρμούρικο, εμένα μ' άρεσε. Την κρατάω την πληροφορία, την συγκρατώ ως έντεχνη τύπου "μακριά από μας" γιατί εγώ τότε έλεγα απεξω το JAMBI στο REX και συνέχισα τη ζωή μου.
Λίγα χρόνια αργότερα, ένας συμμαθητής μου, μετέπειτα επαγγελματίας τραγουδιστής και προσφάτως κάτοχος εντέχνου χιτ, ανέβασε ένα βίντεο από μια μουσική βραδιά που συμμετείχε. Φωνάρα ο τύπος, έλεγε ένα κομμάτι που τα έσπαγε. Τι είν' τούτο, σκέφτηκα. Άρχισα να το ψάχνω. Και ποιο ήταν λέτε; Το "Εν λευκώ". Και άντε πες αυτός το λέει τέλεια, είναι τόσο καλό και από μόνο του; Και όμως ήταν, μη σας πω και καλύτερο. Μετά από αυτό η Μποφίλιου είχε μείνει πια στη συνείδησή μου για τα καλά. Δύο άσχετοι φίλοι με μύησαν στο να τη θαυμάζω χωρίς να τη ξέρω καν. Και ομολογώ δεν με ενδιέφερε καν που θαύμαζα κάποια που δεν είχε καμία σχέση με τις μουσικές που άκουγα, ήταν μια μικρή προσωπική μου κατάκτηση.
Η περίοδος της εξωστρέφειας
Λίγο καιρό μετά, πολύ κοντά με την εποχή που έμαθα το "Εν λευκώ", η Νατάσσα Μποφίλιου παθαίνει ένα glow up. Το άγουρο κορίτσι που έβλεπα σε βίντεο από τον ΙΑΝΟ είχε γίνει μια επαγγελματίας νεαρή ερμηνεύτρια, με αρκετή lifestyle διάθεση, και μια πολύ διαφορετική κυκλοφορία στο ενεργητικό της. "Οι μέρες του φωτός" κυκλοφορούν από τη SONY, η Μποφίλιου γίνεται ξανθιά πλατινέ και το μουσικό αποτύπωμα δεν έχει καμία σχέση με τα δακρύβρεχτα των προηγούμενων ετών. Ήταν και αυτό το "Πήγες 30 χρονών" που έλεγε και τα δικά μου 30 έρχονταν κατά πάνω μου μαζί με την κρίση ηλικίας από τα 25 μου. Αφήστε τα.
Ζεστός καθώς ήμουν, άρχισα πια να την ακούω συνειδητά. Η Νατάσσα Μποφίλιου ήταν η μόνη καθαρόαιμα έντεχνη της γενιάς μου που με είχε πείσει. Έλεγε κάτι νεόκοπα τραγούδια, μοντέρνα και κλασικά, με λυρική ερμηνεία που μου θύμιζε πάντα την Τζένη Βάνου. Κυκλοφόρησε το άλμπουμ "Οι μέρες του Φωτός" και εγώ πια έπαθα την πλάκα μου. "Συνέχεια στα όρια", "Δεμένη", "Λογαχός έρωτας" και φυσικά το "Εγώ μεγάλωνα για σένα", μια ανθολογία ποπ τραγουδιών με απόλυτα ρομαντικούς στίχους που γίνονταν ύμνοι αγάπης εκεί των περίπου 30άρηδων που είχαν πια καημούς. Όσα δεν καταλάβαινα με το "Μέχρι το τέλος" το κατάλαβα ακούγοντας τις "Μέρες του Φωτός" κάθε τραγούδι back2back.
Όταν έκλεισε η Sony τότε και πήγε στη Feelgood ανησύχησα. Θα βγάλει άμεσα καινούργιο άλμπουμ; Πόσο καλό θα είναι; Ήμουν ξεκάθαρα φαν πια. Και εκεί που καθόμουν ήσυχος και περίμενα το νέο τραγούδι, έρχονται τα "Μεθύσια". Το κομμάτι αυτό ίσως είναι το πιο πολυπαιγμένο τραγούδι στο Spotify μου ever, κάτι σαν μια μουσική αυτοβιογραφία μου μέχρι το 2015 (;) που το πρωτοάκουσα. Και εκεί πια την άκουσα για τα καλά.
Πρώτη φορά live
Τη Νατάσσα Μποφίλιου την είδα πρώτη φορά live ψιλοαργά για όσα σας έχω περιγράψει. Έτσι κι αλλιώς κανείς από τους φίλους μου δεν ήθελαν να κλείσουμε τραπέζι. Ίσως ότι πλέον εμφανιζόταν στον ΒΟΤΑΝΙΚΟ, έναν από τους μεγαλύτερους μουσικούς χώρους της Αθήνας, τους έκανε πιο mainstream και τους έπεισα να πάμε. Η "Βαβέλ" ως παράσταση και τα τραγούδια της που κυκλοφόρησαν επίσημα το 2016 ήταν ό,τι έπρεπε για να τη λατρέψω. Τα τραγούδια ακόμα και τώρα τα ξέρω απ' έξω αλλά λίγο με ένοιαζαν. Ποιος δεν τραγούδησε κάπου το "Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει"; Υπήρχαν πια τα "Μεθύσια" να τραγουδάω, να τα αφιερώνω, να να να...
Τα επόμενα χρόνια και πηγαίνοντας στα live της, σχεδόν ενοχικά γιατί ήταν πολύ έντεχνη για τα γούστα μου, μάθαινα ακόμα περισσότερα διαμάντια της δισκογραφίας. "Το μέτρημα" που υπήρχε στα "Εισιτήρια Διπλά" του 2010 και εγώ δεν το είχα ακούσει ποτέ, το "Σε ξεχώρισα" ή ακόμα και το "Κρύψου". Κομματάρες που δεν την ήξερα μέχρι τότε. "Οι μεγάλες αγάπες" λόγου χάρη ή το "Ραντεβού", τραγούδια που πρέπει να γνωρίζεις αν ξέρεις από καλή ελληνική μουσική σήμερα. Μη σας τα πολυλογώ, όλα αυτά μαζί και με άλλα πολλά ήρθαν στο "Μπελ Ρεβ", το live album της που κυκλοφόρησε το 2018. Έψαχνα ξανά και ξανά, ακόμα περισσότερα κομμάτια. Ζωντανές ηχογραφήσεις, συμμετοχές σε κυκλοφορίες άλλων. Όσο περισσότερη Μποφίλιου άκουγα τόσο πιο πολύ γούσταρα.
Η σύγχρονη εποχή
Το 2020 κυκλοφόρησε "Η εποχή του θερισμού", ένας δίσκος με μερικές από τις πιο πρόσφατες και χιλιοτραγουδισμένες επιτυχίες με τη φωνή της. Ποπ μουσική να σε μαθαίνει ποιότητα στο άκουσμα. Και μια γενιά να γίνεται περήφανη γιατί οι millenials παράγουν σύγχρονο πολιτισμό. Ναι, αν αφήνει κάτι η μουσική των 2000-2020, η Νατάσσα Μποφίλιου στην εκλεπτυσμένη ποπ είναι η ηγέτιδα. Και με κομμάτια όπως η "Ιθάκη" όχι απλά έγραφε ιστορία, έκανε πραγματικά ακτιβισμό μέσω της Τέχνης της. Η Νατάσσα Μποφίλιου είναι πια σταρ, δεν χρειάζεται να σας εξηγήσω γιατί ακούω τη μουσική της.
Το "Κάτι καίγεται" κακά τα ψέματα είναι ένα πιο βαρύ άλμπουμ. Γιατί η εποχή αλλάζει και επιβάλει να ειπωθούν πιο σοβαρά πράγματα. Ίσως η Νατάσσα Μποφίλιου να υπηρετεί και ένα μοντέλο καλλιτέχνιδας που εγώ δεν πολυγουστάρω, αυτής της επαναστατικής opinion leader για την οποία θα σας μιλήσω πιο μετά. Και εδώ υπάρχουν κομμάτια που θυμίζουν την αυθεντική Μποφίλιου, όπως το "Μπάλωμα" και "ο αδερφός μου" αλλά δεν μπορώ να πω ότι η συγκεκριμένη στιγμή είναι η αγαπημένη μου. Εδώ είμαι αλλά έχω μεγάλο απόθεμα τραγουδιών για να της "συγχωρήσω" ένα άλμπουμ που δεν με τρέλανε τόσο.
Το 2025 επέστρεψε με ένα άλμπουμ διαφορετικό, σε συνεργασία με τον Μανώλη Φάμελο. Το "Όλα είναι μπροστά" ως τραγούδι είναι υπέροχο και σηματοδοτεί μια νέα μουσική εποχή της. Μού θύμισε τα "Χρόνια του Φωτός", που άνοιγε ένα κεφάλαιο. Ώριμο πια, με παρακαταθήκη μια ολόκληρη καριέρα, με υπογραφή και ιδεολογική δήλωση.
Νατάσσα Μποφίλιου, Θέμης Καραμουρατίδης, Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Διόλου τυχαία δεν έχω αναφέρει μέχρι τώρα τους μέντορες της, τους δημιουργούς του καλλιτεχνικού της είναι. Ο Θέμης Καραμουρατίδης και ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος συνάντησαν τη Νατάσσα Μποφίλιου για να κάνουν καλό στην ελληνική μουσική. Αυτά που έχουν "παραδώσει" προς ακρόαση μέχρι σήμερα είναι masterpiece, πολύ δύσκολα θα βρεθεί κάποια άλλη τριάδα να δώσει σημαντικότερο μουσικό υλικό επί δύο δεκαετίες στην εγχώρια δισκογραφία. Οι άνθρωποι, αυτοί οι τρεις, είναι ένα δώρο στους ακροατές. Και για αυτό πρέπει πάνω από όλα να τους σεβόμαστε.
Για να είμαι δίκαιος βέβαια, μιας και ανοίξαμε αυτό το κεφάλαιο, το 2023 κυκλοφόρησαν ένα EP με διασκευές δικών τους τραγουδιών. Εκεί υπήρχε και η "Παράβαση" που δεν έβρισκα αλλού μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ήταν καινούργιο κομμάτι; Ήταν μια επαναστατική καλλιτεχνική δήλωση; Τι στο διάολο ήταν; Ένα απλό μανιφέστο κατά του ελληνικού κατεστημένου; Δεν ήταν τίποτα άλλο από μια διασκευή ενός τραγουδιού από το μιούζικαλ "Απλή Μετάβαση". Το οποίο αξίζει να ακούσετε στο spotify ακόμα και αν δεν προλάβατε να το δείτε να το επί σκηνής. Η "Απλή Μετάβαση" ως έργο και μουσική είναι ίσως ισάξια με ένα κανονικό άλμπουμ της Μποφίλιου. Επειδή είναι αυτών των δημιουργών και συνδέονται άρρηκτα με την "Παράβαση" (το τραγούδι) σας παραπέμπω να το ακούσετε.
Η δημόσια εικόνα & οι περίεργες δηλώσεις
Έχω γράψει 1300 λέξεις περίπου για το μουσικό της έργο χωρίς να βάλω καθόλου στην εξίσωση τον χαρακτήρα της Νατάσσας Μποφίλιου. Το να την "παρακολουθείς" μέσω των δηλώσεών της δεν είναι εύκολο γιατί ανοίγει μεγάλα ιδεολογικά κεφάλαια που δύσκολα αγγίζουν οι σύγχρονοι καλλιτέχνες. Σε μια βαριά εποχή για την πολιτική σκηνή της χώρας, η Νατάσσα Μποφίλιου έχει κάνει μια σειρά από απίθανες δηλώσεις που εμένα ξεκάθαρα δεν με εκφράζουν για αυτό δεν θέλω να επεκταθώ. Ορισμένες φορές όσα έχει δηλώσει μού ακούγονται στα όρια του μη εφαρμόσιμου, όπως εκείνη αλήστου μνήμης δήλωση για τον ηγέτη και το βουνό. Όμως είχε και καλές στιγμές, όπως η εναντίωση της στη Χρυσή Αυγή before it was cool.
Υπάρχουν και ατυχείς στιγμές της αλλά σε αυτό το κείμενο δεν θέλω να μείνω σε αυτές λίγο πριν το τέλος. Συνοψίζονται στο κλισέ ""αριστερή με δεξιά τσέπη", αλλά δεν είναι αυτό το ζήτημα μας. Αυτό που θέλω να πω είναι πως αν το καλλιτεχνικό σου έργο αξίζει για 1300 λέξεις κειμένου, ας πιστεύεις ό,τι θες. Μα την Παναγία, δεν χρειάζεται να συμφωνήσουμε σε όλα. Συμφωνούμε πως ο άνθρωπος πρέπει πάση θυσία να είναι ελεύθερος στη βούληση, τη σκέψη και την καθημερινότητά του. Και πως όλοι μα όλοι πρέπει να αγωνιζόμαστε για αυτή την υπέρτατη αξία της ελευθερίας, μέσω όποιου ιδεολογικού χρώματος επιλέγει καθένας μας.
Αντί επιλόγου
Αν όλα τα παραπάνω δεν σας αρκούν, θα σας παραδώσω στην ουσία της Νατάσσας Μποφίλιου, τα τραγούδια της. Εγώ δεν χρειάζεται να σας πω τίποτα άλλο, αρκεί να πατήσετε play και να το απολαύσετε. Η Μποφίλιου δεν είναι μόνο μουρμούρα και ιδεολογία, κυρίως είναι μια υπέροχη τραγουδίστρια. Που έντυσε με το έργο της μια ολόκληρη εποχή νεοΕλλήνων.
Υ.Γ. Μίλτο, σε ευχαριστώ για εκείνο το επίμονο τραγούδι που ήθελες να μου βάλεις να ακούσω.
Σε κάθε περίπτωση, τα social media μου για κουβεντούλα, ιδέες και προτάσεις είναι στη διάθεσή σας.
http://instagram.com/sirconstantino
https://www.facebook.com/constantinos.antonatos
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr
