Δεν υπάρχει αμφιβολία: Τους διάσημους τους βλέπουμε σαν κάτι άλλο, όχι σαν ανθρώπους σαν τους γύρω μας, που έχουν σάρκα και οστά. Τους βλέπουμε σαν εικόνα, και σαν παραγωγούς της κουλτούρας που καταναλώνουμε. Είναι δισδιάστατα κινούμενα σχέδια που τραγουδάνε ή υποδύονται κάποιον άλλο, και τους χρησιμοποιούμε για να περνάμε την ώρα μας και για έχουμε πράγματα να συζητάμε και να γράφουμε στο twitter.
Κι έτσι πρέπει.
Αλλά η επίδρασή τους στη ζωή μας δεν είναι επιδερμική. Τη μουσική δεν την καταναλώνουμε σαν πατατάκια, τις ταινίες δεν τις καταναλώνουμε σαν κοκακόλα. Έχουν βαθύτερη επίδραση, όχι πάρα πολύ βαθιά, αλλά σημαντική. Είναι το soundtrack ή το φόντο. Και γι' αυτό όταν ένας από αυτούς πεθαίνει, λυπούμαστε λες και πέθανε ένας άνθρωπος κανονικός, ένας γνωστός μας, με σάρκα και οστά.
Εγώ δεν λυπάμαι για το χαμό του Μάικλ Τζάκσον, ενός ανθρώπου που δεν γνώριζα, που μέχρι χτες, ομολογουμένως, λοιδωρούσα, που πολύς κόσμος θεωρούσε παιδεραστή και αποκρουστικό και όλος ο κόσμος θεωρούσε αλλόκοτο. Ο Μάικλ Τζάκσον είχε πολλά χρόνια να προσφέρει οτιδήποτε ως καλλιτέχνης -και πιθανότατα δεν θα προσέφερε ποτέ ξανά τίποτα. Αντίθετα με τον Κομπέιν ή τον Τζον Λέννον όταν βρήκαν το τέλος τους, είχε τελειώσει. Ως παραγωγός κουλτούρας για εμάς είχε ήδη πεθάνει. Απλά ο θάνατός του Τζάκσον-ανθρώπου, ένα συμβάν τραγικό, μας βοήθησε να φτιάξουμε έναν φανταστικό Μάικλ Τζάκσον, να βάλουμε τη γραμμή του τέλους της ζωής του κάπου προς το 1992, κι απ' το απόσταγμα που μένει να κρατήσουμε το αποτύπωμά του στις δικές μας τις ζωές. Και διαπιστώσαμε (όλοι μαζί, όλη μέρα) ότι ήταν πολύ σημαντικό. Κι απ' το πρωί της Παρασκευής, η συνήθης κουβέντα παντού ήταν ιστορίες από τότε που ακούγαμε το Thriller ή το Bad.
Αυτές οι ιστορίες είναι που προκαλούν τη συγκίνηση, τη λύπη, και την αίσθηση της απώλειας.
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr
