Αν καταφέρεις να προσπεράσεις τη μανία του με τις πλαστικές, το ξάσπρισμα, τα αγοράκια, με ό,τι τέλος πάντων φρόντισε να ροκανίσει το θρόνο του ο δεύτερος βασιλιάς στην ιστορία της ποπ μουσικής (ο πρώτος ήταν ο Έλβις, που ως γνωστόν δεν έχει πεθάνει). Αν καταφέρεις να ξεχάσεις τα άστοχα (και μάλλον μούφα) γκομενιλίκια του με τη Λίζα Μαρί Πρίσλεϊ, τη Μπρουκ Σιλντς (έλεος), και όποια άλλη που βαριέμαι να γράψω το όνομά της. Αν καταφέρεις να απεγκλωβίσεις τη δισκογραφία του (έστω, τους δίσκους που κυκλοφόρησε στα 80s) από την cult τύπου «Ερωτοδικείο» επίφαση που της έχουν φορτώσει οι βλακέντιοι DJs της πυρκαγιάς, και οι hipsters του κώλου. Αν καταφέρεις όλα αυτά (λέμε τώρα...), θα καταλάβεις.
Ότι ο Jacko the Wacko υπήρξε εξίσου σημαντικός για τη μαύρη (έστω, την μαυρόασπρη) μουσική κουλτούρα, όσο ο Μάρβιν Γκέι, όσο ο Κέρτις Μέιφιλντ, όσο ο Άιζακ Χέιζ, όσο o Λάιονελ Ρίτσι, όσο ο Θεός ο ίδιος (που ως γνωστόν, είναι μαύρος), όσο δεν κατάφερε ποτέ να γίνει, ας πούμε, ο Πρινς (μη μασάτε με όλους τους ανόητους που προσπαθούν να μας πείσουν γι' αυτό). Τόσο απλά δηλαδή, και τόσο δογματικά. Κι επειδή θα βαρεθούμε να ακούμε και να διαβάζουμε για το συγχωρεμένο, εγώ θα προτιμήσω να βάλω το «Thriller» στο πικάπ (ναι, το έχω σε φαγωμένο βινίλιο) και να θυμηθώ τον πρώτο μου εφιάλτη (που θυμάμαι). Μετά την πρώτη φορά που είδα, στη ζούλα, το βιντεοκλίπ του «Thriller». Μπρρρ...
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr
