Follow us

Επισκέπτης Από Την Πόλη Των Εσχάτων Πραγμάτων : Ο Πολ Όστερ μιλάει σήμερα στην Αθήνα

Ο Πολ Όστερ ήρθε στη ζωή μου μέσα σε μια μπλε σακούλα. Τον έφερε ο πατέρας μου ένα απόγευμα που γύρισε απ' τη δουλειά. Είχε πάει να επισκευάσει το τηλέφωνο στο βιβλιοπωλείο των αδελφών Ζαχαρόπουλων και γύρισε σπίτι με μια σακούλα βιβλία. Ανάμεσά τους, η «Γυάλινη Πόλη». Ένα βιβλιαράκι που αντί προλόγου ή εισαγωγικού σημειώματος φιλοξενούσε μια συνέντευξη του συγγραφέα. Σε ένα σημείο εκείνης της συνέντευξης, ο Όστερ περιέγραφε στο δημοσιογράφο της συνθήκες υπό τις οποίες έγραψε το μυθιστόρημά του: είχε πουλήσει ένα κομμάτι του σε ένα περιοδικό και με τα λεφτά που εισέπραξε υπολόγισε ότι θα μπορούσε να περάσει τους επόμενους τρεις τέσσερις μήνες γράφοντας. Χωρίς να χρειάζεται να δουλεύει.

Πολ Όστερ

Χάρη σ' αυτή την αφήγηση -ή εξαιτίας της- αποφάσισα ότι αυτό που ήθελα να κάνω στη ζωή μου ήταν να γράφω σε περιοδικά. Μου είχε φανεί φοβερή ιδέα τότε: γράφεις ένα κείμενο, δημοσιεύεται κι εσύ παίρνεις μια επιταγή που σου φτάνει να ζήσεις για τρεις μήνες όπως γουστάρεις.

Μετά από εκείνο το απόγευμα, ο Όστερ δεν ξαναβγήκε απ' τη ζωή μου. Ήταν εκεί με τα «Φαντάσματα», με το «Κλειδωμένο Δωμάτιο», με τη «Χώρα των Εσχάτων Πραγμάτων», με τον «Λεβιάθαν», με την «Επινόηση της Μοναξιάς», με τη «Μουσική του Πεπρωμένου», με το «Τιμπουκτού», με το «Παλάτι των Ψευδαισθήσεων», με τη «Νύχτα των Χρησμών», με τον «Αόρατο», με το «Σάνσετ Παρκ», με τα δοκίμια, με τις ιδιότροπες αυτοβιογραφίες του, με τον «Καπνό» και τη συνέχειά του, το «Λίγος Καπνός ακόμα».

Ήταν εκεί και την πρώτη φορά που είδα ένα κείμενό μου να δημοσιεύεται σε περιοδικό και εννοείται ότι ήταν εκεί και την πρώτη φορά που πληρώθηκα από εκείνο το περιοδικό. Είναι εκεί κάθε φορά που πληρώνομαι για τη δουλειά μου. Τον βρίζω, τον κατηγορώ ότι μου είπε πολύ χοντρό ψέμα με εκείνη τη συνέντευξη, του χρεώνω ότι με εξαπάτησε και με παρέσυρε στην πιο κακοπληρωμένη δουλειά του κόσμου. Αλλά στο τέλος πάντα τα βρίσκουμε. Με τα χρόνια έχουμε γίνει φίλοι. Τον έχω δει να μεγαλώνει και να γερνάει στις φωτογραφίες των εσωφύλλων των βιβλίων του, τον έχω ακολουθήσει στους ψευδαισθητικούς λαβυρίνθους των μυθιστορημάτων του, έχω διαβάσει τους συγγραφείς και τους ποιητές που μου σύστησε μέσα απ' αυτά, μου την έχει σπάσει απίστευτα γράφοντας πράγματα που θα ήθελα να τα είχα γράψει εγώ, με έχει απογοητεύσει γράφοντας πράγματα που δεν ήθελα να γράψει. Και είναι ακόμα εδώ. Η σχέση μας συνεχίζεται.

Κι αυτές τις μέρες είναι όντως εδώ. Με σάρκα και οστά. Είναι στην Αθήνα και σήμερα το απόγευμα, στις 19.00 θα μιλήσει στη «Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών». Χάρη σ' αυτό το event μου δόθηκε η ευκαιρία να τον συναντήσω για πρώτη φορά. Χθες το μεσημέρι, στο πλαίσιο μιας ομαδικής συνέντευξης. Καθόταν σε μια τεράστια πολυθρόνα, φορούσε γκρι και μαύρα, κάπνιζε ηλεκτρονικό τσιγάρο (έκοψε πρόσφατα τα αγαπημένα του σιγκαρίλος), έμοιαζε πάρα πολύ με τον Δημήτρη Οικονόμου (τον συμπαρουσιαστή του Λυριτζή στην πρωινή ζώνη τη ΣΚΑΪ) και είχε ένα ελαφρύ ψεύδισμα στην ομιλία του (ένα «θθθ» αντί για «σσσ»). Απάντησε στις ερωτήσεις μας με τον αέρα και την άνεση του επαγγελματία Αμερικανού συγγραφέα, αναφέρθηκε στον Ομπάμα, την Αμερική, τη γυναίκα του και τα παιδιά του με την απενοχοποιημένη φυσικότητα του Αμερικανού και έκανε αναλύσεις για το γράψιμο, τη μουσική, την Τέχνη και τους διάσημους φίλους του με τον ανέμελο ζήλο του συγγραφέα. Για τους χαρακτήρες των βιβλίων του, μίλησε με τη σκοτεινή παιδικότητα του Πολ Όστερ. Κάθε φορά που η επιβλητική, αδιαμφισβήτητη φυσική του παρουσία απειλούσε να κυριαρχήσει, με ένα τέντωμα για ξεμούδιασμα, μια υπερανάλυση ή ένα αμήχανο ανέκδοτο, η δική τους φασματική εμφάνιση εξαϋλωνε τον καλοβαλμένο κύριο στην πολυθρόνα κι επανέφερε στον χώρο τον Όστερ. Τον αινιγματικό Όστερ, με τα υγρά τούνελ, τις πόρτες που κρύβουν παλιά λάθη και τα γυμνά καλώδια που σπιθίζουν στο σκοτάδι. Αυτό, οφείλω να ομολογήσω, ήταν μια τεράστια ανακούφιση.

Επισκέπτης Από Την Πόλη Των Εσχάτων Πραγμάτων

Από τη συνάντηση με τον Πολ Όστερ στην Πλάκα το μεσημέρι της Τρίτης

Ο Πολ Όστερ ήρθε στην πόλη μας από κάπου αλλού. Από μακριά. Από ένα μέρος όπου το επάγγελμα του συγγραφέα έχει συγκεκριμένο -και ξεκάθαρο- job description. Είναι πολύ παρήγορο να βλέπεις ιδίοις όμμασι το ότι οι χαρακτήρες του εξακολουθούν να έρχονται από ακόμα πιο μακριά. Από ένα μέρος όπου τίποτα δεν είναι συγκεκριμένο και τίποτα δεν είναι ξεκάθαρο. Και είναι τεράστια δικαίωση για την όποια σχέση διατηρείς εσύ με τον Όστερ, να τον ακούς να σου λέει ότι δεν καταφέρνει να ορίσει τους χαρακτήρες του, την ώρα που μπροστά στα μάτια σου πασχίζει να διατηρήσει το δικαίωμά του να μην ορίζεται απ' αυτούς.

Είναι εντελώς Οστερικό όλο αυτό. Κι αν είσαι αναγνώστης του, αποτελεί τον καλύτερο λόγο για να παρακολουθήσεις την αποψινή συζήτηση. Έτσι, μόνο και μόνο για να τον δεις να αναβοσβήνει και να επιβεβαιώσεις ότι αυτός είναι ο πιο κοντινός σου μακρινός φίλος.

*Σήμερα στις 19.00, ο Πολ Όστερ θα βρίσκεται στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών για μια συζήτηση με τον δημοσιογράφο Ηλία Μαγκλίνη και το αθηναϊκό κοινό. Όσοι θέλουν να την παρακολουθήσουν και βρίσκονται μακριά απ' την Αθήνα ή δεν προλαβαίνουν να βρεθούν εγκαίρως στη Στέγη, μπορούν να τη δουν σε livestreaming στο www.sgt.gr.

Περισσότερα κείμενα από τον Αντώνη Τζαβάρα: http://www.yupiii.gr/author/antonistzavaras/

Ο Αντώνης Τζαβάρας στo facebook: https://www.facebook.com/antonis.tzavaras.1

Σου άρεσε το κείμενο; Συμφωνείς; Διαφωνείς οριζοντίως, καθέτως και διαγωνίως; Κάνε το δικό σου σχόλιο παρακάτω. Το Yupiii θέλει και τη δική σου άποψη.

Διάβασε ακόμη

TV, Aυτή H Mπάσταρδη : «Υπέροχα ανακυκλώσιμα προϊόντα σε έναν κατάλογο χωρίς τέλος» από τον Νίκο Παρτσώλη

Αγουροξυπνημένες Σκέψεις: «Είναι σκληρό άθλημα η τηλεόραση…» από την Κλεοπάτρα Πατλάκη

Η Χρυσή Δεκάδα Της Εβδομάδας|: «Η πρώτη κόντρα της σεζόν & μια γυναίκα που παραμένει όνειρο» από τον Κωνσταντίνο Αντωνάτο - Χαντζάκο

Όταν Ο Θανάσης Βισκαδουράκης Πρόσβαλε Τη Φαίη Σκορδά: «Πάει καιρός από τότε, αλλά να που θα έχουμε πάλι τα ίδια» από τον Τάσο Μαστρογιάννη

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr

Διαβάστε Ακόμα