Ο Σάκης, όμως, σίγουρα βούλωσε με αυτήν την παράσταση τα στόματα που είχαν βιαστεί να τον κατασπαράξουν. Πρώτα πρώτα γιατί αντί να παραστήσει τον έξυπνο σε ένα χωράφι που δεν τον είχαν σπείρει μέχρι τώρα, δούλεψε ατελείωτα μέχρι που κατάφερε να πει τα λόγια του Θεού πραγματικά δυνατά και καθαρά, όπως δηλαδή έπρεπε. Αντίθετα, ο Χορός πρόφερε διαρκώς το σίγμα σαν θήτα.
Ύστερα, γιατί ο τραγουδιστής κατάφερε με μία μόλις προσπάθεια να είναι απίστευτα καλύτερος ηθοποιός από τους περισσότερους προβεβλημένους, αν και τεμπέληδες, ζεν πρεμιέ της γενιάς του. Κάποιοι από αυτούς ήταν μάλιστα εκεί, στις κερκίδες του Ηρωδείου, το βράδυ με γεμάτο φεγγάρι που είδα την παράσταση και τους πήρε το μάτι μου να τον χειροκροτούν -κλαπ κλαπ- σαν σεληνιασμένοι, μην κατανοώντας οι κακομοίρηδες ότι τους είχε ξεφτιλίσει με την τόση ευκολία που κατέκτησε (όσο τέλος πάντων κατέκτησε...) τον ρόλο. Έναν ρόλο που οι ίδιοι μόνο με γελοιότητα και ανεπάρκεια θα μπορούσαν να έχουν παίξει.
Αυτή ήταν μάλλον και η κρυφή λογική πίσω από το τετραπέρατο casting του σκηνοθέτη Δημήτρη Λιγνάδη, ένα casting που είχα πρωτοπροσπαθήσει να αποκωδικοποιήσω, όταν ανακοινώθηκε την περασμένη άνοιξη [δες εδώ]. Φαντάζομαι τον ποπ σκηνοθέτη να επιλέγει τον πρωταγωνιστή του κάπως έτσι: «αν είναι να φτιάξω από τις "Βάκχες" του Ευριπίδη ένα ωραίο ποπ θέαμα, χρειάζομαι τον πιο εκτυφλωτικό ποπ σταρ απ’ όλους για τον ρόλο ενός ποπ Θεού. Γιατί να αρκεστώ σε ένα μέτριο ηθοποιό χωρίς εκτόπισμα, με πρόβλημα στην άρθρωση, αραιωμένους κροτάφους και κοιλίτσα, όταν υπάρχει η θεϊκή κορμοστασιά και η λάμψη του Σάκη ετοιμοπαράδοτες;».
Το «ποπ θέαμα» (αντί για «θέατρο») γι' αυτές τις «Βάκχες» είναι, λοιπόν, ένας χαρακτηρισμός που δεν διαπραγματεύομαι. Κι αυτό δεν έχει καμία σχέση με τον πρωταγωνιστή Σάκη που είναι μεν καταγεγραμμένος ως pop idol, αλλά τα έκανε όλα εδώ μια χαρά. Όπως δεν έχει σχέση και με τη Ρούλα Πατεράκη, που δεν τη λες ποπ, ενώ αντίθετα μπορεί να υπηρετήσει άξια την πιο βαριά κουλτούρα.
Έχει να κάνει πιο πολύ με τη σκηνοθετική πρόθεση και την πρόταση, η οποία χτίστηκε σαν παστίς από δεκάδες πρώτης ανάγνωσης (ή και καθόλου ανάγνωσης) αναφορές: Και δημοτικό τραγούδι και hip hop και αφρικανικός χορός βουντού και ζόμπι και τσιφτετελο-ροκ από την Αντιγόνη Ψυχράμη και βυζαντινή μεγαλοπρέπεια με καπνούς και φωτορυθμικά και μια μαυροφορεμένη γριά και κάτι λευκοντυμένες νύφες και ο Θόδωρος Αγγελόπουλος στο «Μετέωρο Βήμα του Πελαργού» και ο Μπέκετ στο «Περιμένοντας τον Γκοντό» και κρουστά επί σκηνής και προκάτ μελοδραματικά ηχητικά τοπία για να εκβιαστεί το συναίσθημα. Απ’ όλα είχε το θέαμα του Δημήτρη Λιγνάδη για να κυλήσει το δίωρο. Σαν σινεμά του Παπακαλιάτη, αλλά με το στόρι τοποθετημένο προ Χριστού.
Μόνο στο λίγο που βγήκε ο ίδιος ο σκηνοθέτης στη σκηνή να πει έναν μονόλογο, κόπασε ο θόρυβος της overproduced παράστασης να ακούσουμε τα λόγια. Όμως, και πάλι τίποτα.
Ο Δημήτρης Τσακούμης στο twitter και το instagram:
Σου άρεσε το κείμενο; Συμφωνείς; Διαφωνείς οριζοντίως, καθέτως και διαγωνίως; Κάνε το δικό σου σχόλιο
παρακάτω. Το Yupiii θέλει και τη δική σου άποψη
Διάβασε ακόμη:
Αναμνήσεις Από Τις Λιμνουπόλεις: (Με τα λιγότερα δυνατά κλαψ, λυγμ) από τον Αντώνη Τζαβάρα
Αγαπημένοι Έλληνες Σελέμπριτιζ: «Το νέο trend που πρέπει να ακολουθήσετε δεν είναι τα μούσια» από τον Τάσο Μαστρογιάννη
Η Ομοιοπαθητική Μέθοδος Του Νέου Ελληνικού Σινεμά: «Ποτέ κάτι τόσο καταθλιπτικό δεν ήταν τόσο «φέρελπες» από Μαριλλέλα Αντωνοπούλου
Τα 9 Ένοχα Γράμματα: «Όσα Πράγματα Πρέπει Να Ξέρω Τα Έμαθα Στο Νηπιαγωγείο» από την Κλεοπάτρα Πατλάκη
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr
