Ο 20χρονος παίκτης Γιώργος Κατίδης σημειώνοντας στο 85’ το δεύτερο γκολ ενάντια στη Βέροια, σε κατάσταση αμόκ και υπερέκκρισης αδρεναλίνης, πανηγύρισε σε στάση προσοχής και κρατώντας το δεξί του χέρι παρατεταμένο προς την εξέδρα. Ο φασιστικός χαιρετισμός του Κατίδη προκάλεσε αμέσως τις αντιδράσεις της ομάδας αλλά και της Original, η οποία σε μια οργισμένη της ανακοίνωση προς τη διοίκηση της ΠΑΕ ζήτησε τη μόνιμη απομάκρυνση του παίκτη από την ομάδα – υπογραμμίζοντας ότι φασιστικές πεποιθήσεις δεν χωρούν στην προσφυγική ιστορία και στα ιδεολογικά πιστεύω της ΑΕΚ.
«Σε καμία περίπτωση δεν είμαι ρατσιστής.Το έκανα καθαρά για να σηκωθεί ο κόσμος όρθιος, ζητώντας τον σεβασμό της εξέδρας επειδή στις τελευταίες αγωνιστικές έχασα κάποιες φάσεις και είχα δεχτεί πολύ έντονη κριτική», δήλωσε ο Κατίδης στο ραδιόφωνο του NovaΣΠΟΡ συμπληρώνοντας πως είχε άγνοια για την ιδεολογική σημασία της πράξης του και ενημερώθηκε από τους συμπαίκτες του αργότερα στα αποδυτήρια. Να σημειωθεί ότι την ώρα του πανηγυρισμού ο φροντιστής της ΑΕΚ, Νίκο Κορομηλάς, προσπάθησε χωρίς αποτέλεσμα να κατεβάσει το χέρι του παίκτη. Η ΕΠΟ αποφάσισε τη δια βίου απομάκρυνση του μεσοεπιθετικού από την Εθνική ομάδα, ενώ η ΠΑΕ της ΑΕΚ ανακοίνωσε τη λήξη της συνεργασίας τους τουλάχιστον μέχρι το καλοκαίρι.
Δεν ξέρω ποιες είναι οι ιδεολογικές πεποιθήσεις του παίκτη -ούτε θέλω να τις μάθω-, αλλά το να δηλώνεις άγνοια στις μέρες μας ολόκληρος άνδρας για τη συμβολική σημασία του φασιστικού χαιρετισμού μού φαίνεται το ίδιο αστείο με το να λες ότι «η σβάστικα είναι ένα ωραιότατο αρχαιοελληνικό σχέδιο που το έχω στο σπίτι μου γιατί ταιριάζει με το χαλί». Σε μια εποχή πολιτικού και κοινωνικού αναβρασμού, με τα ακροδεξιά στοιχεία να είναι το μόνο πράγμα στην Ελλάδα που σημειώνει ρυθμούς «ανάπτυξης», η άγνοια δεν είναι δικαιολογία: είναι το ίδιο επικίνδυνη και ηλίθια με την πρόθεση.
Το ίδιο επικίνδυνη όμως είναι και η επαγγελματική καταδίκη 20χρονων ποδοσφαιριστών (ή αθλητών αν θυμηθούμε και την περίπτωση της Παπαχρήστου με το ρατσιστικό αστείο της στο twitter) από μια πολιτεία που εδώ και χρόνια έχει χάσει την μπάλα. Αντί να σπεύδουν οι πολιτικοί να καταδικάσουν και να κάνουν δηλώσεις βαθιά ρατσιστικές (όπως «Ο ρατσισμός δεν είναι στο DNA του Έλληνα»), θα έπρεπε να κάνουν μια επί της ουσίας αυτοκριτική και να αναλογιστούν τις δικές τους ευθύνες όταν στις τελευταίες εκλογές, από άγνοια ή βλακεία, 30χρονοι ψηφοφόροι μέσου μορφωτικού και κοινωνικού επιπέδου δήλωναν ότι είναι σε δίλημμα να ψηφίσουν Τσίπρα ή Χρυσή Αυγή. Ένα δίλημμα άστοχο και επιεικώς γελοίο στη βάση του, ισχυρή ένδειξη όμως ότι ζούμε σε μια χώρα που οι κυβερνήσεις κοροϊδεύουν τους πολίτες και οι πολίτες, απαθείς πια, προσπαθούν να ανταποδώσουν την κοροϊδια εφευρίσκοντας όλο και πιο εξελιγμένες πατέντες.
Όσο και αν με φρικάρουν φαινόμενα όπως ο Κατίδης ή η Παπαχρήστου, όσο και αν με διαπερνά ηλεκτρικό ρεύμα κάθε φορά που βλέπω ρατσιστικά σχόλια στο facebook από πρώην συμμαθητές μου που μεγάλωσαν και κατοικούν στο ταλαιπωρημένο κέντρο της Αθήνας, θεωρώ ακραία και υποκριτική την τιμωρία που επιβλήθηκε στον 20χρονο παίκτη της ΑΕΚ. Είναι υποκριτικό να τιμωρείς κάποιον τόσο αυστηρά, ενώ μέλη και βουλευτές της Χρυσής Αυγής αθώωνονται -λόγω ανεπαρκών ενοχοποιητικών στοιχείων- στα δικαστήρια για κατηγορίες που εκκρεμούν από το 2007 με τον πρόεδρο να λέει «Όλοι κάνουμε λάθη, δεν πειράζει». Καταδικάζονται οι ιδεολογικές ακρότητες στα γήπεδα, αλλά μπορούν τα χαστούκια από βουλευτές σε βουλευτές να παίζονται στο reply στην TV και να μένουν ατιμώρητα. Και ακόμα πιο αστείο μου φαίνεται να καταδικάζεις κάτι που έχεις νομιμοποιήσει μέσα στην ίδια σου τη Βουλή.
Δεν ξέρω αν πρέπει να κλάψω ή να γελάσω κάθε φορά που αναλωνόμαστε σε περιστατικά όπως ο φασιστικός χαιρετισμός του Κατίδη, το ρατσιστικό αστείο της Παπαχρήστου ή το κάψιμο της σημαίας στο Πολυτεχνείο. Νιώθω ότι κοιτάμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος. Και το δάσος φλέγεται από την ανεπάρκεια του κράτους σε ζωτικής σημασίας θέματα όπως η παιδεία που καταρρέει, η κατάλυση των εργασιακών και ανθρώπινων δικαιωμάτων, η έλλειψη σταθερής μεταναστευτικής πολιτικής, τα υψηλά ποσοστά ανεργίας.
Το δάσος φλέγεται και ακόμα δεν έχουμε συντονιστεί σε μια ομαδική προσπάθεια επιβίωσης. Όπως πάντα ο καθένας μας κοιτάζει να σώσει την πάρτη του. Δεν ξέρω τι συμμορφώνει πιο αποτελεσματικά τους ανθρώπους, η τιμωρία ή συγχώρεση. Προφανώς σε κάθε άνθρωπο λειτουργεί και διαφορετική μέθοδος. Θυμάμαι όμως ένα χίπικο σύνθημα που διάβασα στα 8 μου στο δωμάτιο ενός αριστερού ξάδερφού μου, «Μπορείτε να κόψετε τα μακριά μαλλιά μου, αλλά δεν μπορείτε να κόψετε τα μακριά μαλλιά». Τότε δεν καταλάβαινα τι ακριβώς εννοεί, αν και ζήτησα από τη μαμά μου να μου το εξηγήσει. Τώρα καταλαβαίνω πως για να εμποδίσεις τον ιό να εξαπλωθεί, οι αλοιφές δεν είναι λύση αλλά ούτε και η εξορία στη Σπιναλόγκα.
Η Βάσω Παπαγιαννακοπούλου στο twitter και το instagram:
Διάβασε ακόμη:
«"Σκυλί" Στην Πίστα, "Σκύλα" Στο Κρεβάτι» από τον Νίκο Καλαμπάκα
«Πόσο Τηλεοπτικό Είναι Το Χιούμορ Της Ναταλίας Γερμανού;» από τον Δημήτρη Τσακούμη
«Ποιος "Έφαγε" Τον Τελικό Του "Master Chef";» από την Κάλλια Καστάνη
«Η Καλλιμούκου Κι Άλλες Ροζ Μυθικές Ιστορίες» από τον Διονύση Θανάσουλα
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr
