Κάποτε, προ κρίσης, για πολλούς ήταν αδιανόητο τον Αύγουστο να μην φύγουμε όλοι για κάποιον προορισμό. Θάλασσα ή βουνό δεν είχε σημασία. Το πλάνο έλεγε απλά διακοπές.
Τα αγαπώ τα παιδιά μου. Και ποια μάνα δεν τα αγαπά. Όμως είναι στιγμές που θα ήθελα ώρες για τον εαυτό μου. Σε αυτές τις ώρες για τον εαυτό μου συμπεριλαβάνεται και ο άντρας μου. Ο μπαμπάς. Που τον χρειάζομαι για να νιώθω ότι είμαι και γυναίκα εκτός από μαμά. Και με χρειάζεται κι αυτός για να νιώθει ότι είναι άντρας εκτός από μπαμπάς.
Πριν γίνω μάνα, η μητέρα μου, όπως κάθε μητέρα να υποθέσω, έλεγε διάφορα τα οποία από το ένα αυτί έμπαιναν, από το άλλο έβγαιναν.
Δεν ξέρω εάν το έχετε αντιληφθεί ή αξιολογήσει, αλλά οι γονείς είμαστε καταπιεσμένα όντα (με τι φόντα θα καταπιέζαμε άλλωστε τα παιδιά μας εάν εμείς οι ίδιοι δεν γνωρίζαμε την καταπίεση από πρώτο χέρι;). Και δεν είναι μόνο τα παιδιά μας που μας καταπιέζουν (βάζουν κι αυτά το χεράκι τους θαυμάσια).
Κοριτσάκι, γύρω στα 9, η κόρη μιας γνωστής μου. Είμαστε στο σπίτι τους, καλεσμένοι για φαγητό με τον σύζυγό μου. Η μικρή είναι καθισμένη στον καναπέ και παλεύει με μια ζωγραφική και εμείς οι μεγάλοι στην τραπεζαρία.
Όταν ο γιος μου ήταν μικρός, η καλύτερη ώρα της ημέρας ήταν στις 10:30 το πρωί. Θυμάμαι ότι εκείνη την ώρα άρχιζε μια παιδική σειρά με κάτι πολύχρωμα πλάσματα, στις κοιλιές των οποίων προβάλλονταν βιντεάκια.
Στα παρακάτω animation, χάρη στην ενσυναίσθηση, ο πρωταγωνιστής «νικάει» τους κακούς, αλλά κυρίως διορθώνει τα δικά του ελαττώματα. Η ανάπτυξη των δυνατοτήτων του χαρακτήρα και των δεξιοτήτων ζωής είναι απαραίτητη για τη γενική ανάπτυξη και την επιτυχία των παιδιών.
Παρατηρώ την κόρη μου να παίζει στη θάλασσα. Βλέπω τα γερά πόδια της, τα μακριά χέρια της, τον τρόπο που τινάζει τα μαλλιά της και θυμάμαι… Θυμάμαι εκείνο το κοριτσάκι που έκανε δυο βήματα και έπεφτε, που άπλωνε δυο μικρά χεράκια να με αγκαλιάσει, που φοβόταν το βράδυ, που λέγαμε παραμύθια.
Θα σας πω ένα μυστικό! Αλλά μην το πείτε πουθενά. Κρατήστε το μέσα σας, δώστε του χώρο στην καρδιά σας για να φουσκώσει, να διογκωθεί και να σας κατακλύσει με τη μαγεία του…
Επειδή τα μικρά παιδιά είναι αγνά, είναι οι πιο διαυγείς καθρέφτες μας. Ως διαισθητικά όντα είναι συντονισμένα με το συναίσθημα και ανταποκρίνονται ειλικρινά στην ενέργεια, όπως τη νιώθουν.
Οι μύθοι και όλα αυτά που λένε οι γιαγιάδες μας για την εγκυμοσύνη. Ισχύουν;