Αυτό το Πάσχα δεν ήταν απλά αναστάσιμο αλλά και αποτοξινωτικό. Τέσσερις ημέρες χωρίς να «σερφάρω», ν' ανοίξω τηλεόραση, να διαβάσω εφημερίδες. Αντιθέτως, διάβασα δύο βιβλία, χώθηκα σε αγκαλιές αγαπημένων, έφαγα μαμαδίστικα φαγητά που τόσο μου λείπουν, είδα την ανιψούλα που την άφησα να βγάζει άναρθρες κραυγούλες και την βρήκα να τραγουδά «Η μικρή Ελένη κάθεται και κλαίει». Ο καιρός υπέροχος, η φύση καταπράσινη, ο χρόνος στην επαρχία να κυλά αργά και χαλαρωτικά, μακριά από χρεοκοπίες, σόουμπιζ, Βουλή, τηλεοπτικές κόντρες, διάσημες λεχώνες και πάει …κλαίγοντας.