Απανωτά καφεδάκια, ατελείωτο χαζολόγημα στην TV, δίωρα αφρόλουτρα, ένας μικρός υπνάκος για να φρεσκαριστεί το πρόσωπο, ένας περίπατος με γρήγορο βήμα για να σφίξουν οι γλουτοί, μια βολτίτσα στα μαγαζιά για τα «απαραίτητα», μερικά, επίσης απαραίτητα, τηλεφωνήματα (στην μητέρα μου και στην πεθερά μου για να ελέγξω από ποια θα προμηθευόμουν το μεσημεριανό φαγητό) και, λίγο πριν την επιστροφή των παιδιών, ένας γρήγορος καφές με την κολλητή μου στη βεράντα, όπου παρηγορούσαμε η μία την άλλη για το βάρβαρο πρωινό μας ξύπνημα. (Τόσο κουρασμένες γυναίκες ήμασταν, γιατί δεν κάνανε κάτι για το ωράριο του σχολείου, εδώ μελέτες έδειξαν πως ο άνθρωπος δεν αποδίδει πριν τις δέκα το πρωί, κλπ).
Στις 3 μ.μ., υποδεχόμουν τα παιδιά με ενθουσιασμό και αφού σέρβιρα με διπλό ενθουσιασμό το φαγητό της μαμάς / πεθεράς στα πιάτα, έτρεχα με τριπλό ενθουσιασμό να υποδεχτώ την μάνα μου που θα κρατήσει τα παιδιά – δεν ξέρω αν το ανέφερα, δουλεύω τα απογεύματα, τρεις με εννιά.
Στις 9 μ.μ. γυρνούσα κατάκοπη στο σπίτι και ανέθετα τη βραδινή προετοιμασία των παιδιών στον μπαμπά τους – δεν ξέρω αν το ανέφερα, ο άντρας μου έχει πρωινή δουλειά – διότι είχα ξύπνημα στις 7 το πρωί και έπρεπε να ξαπλώσω νωρίς.
Ξάπλωνα στο κρεβάτι ευτυχισμένη (αν και κατάκοπη) χαζεύοντας τις βραδινές εκπομπές, κάνοντας αγνά σχέδια για το πού θα ξόδευα το πρωινό μου οκτάωρο μετά το βάρβαρο πρωινό ξύπνημα. Γιατί, ναι, ήταν βάρβαρο αυτό το ξύπνημα, ας σταματούσε επιτέλους…
Δες περισσότερα στο themamagers.gr