Την είδηση την είχαμε παρακολουθήσει στα δελτία ειδήσεων της προηγούμενης μέρας, αλλά επειδή δεν υπήρχε internet και οι ειδήσεις δεν βρίσκονταν παντού, μερικές ανακοινώνονταν λόγω σημασίας με επισημότητα στο σχολείο.
Θυμάμαι πως η κυρία Ελένη είχε τονίσει δακρυσμένη –δάκρυζε τόσο εύκολα - πως μια αστροναύτης ήταν δασκάλα, «η πρώτη απλή πολίτης σε διαστημική αποστολή» γιατί προφανώς αυτό τη συγκίνησε… Εγώ δεν θυμάμαι να είμαι συγκινημένη, αλλά να εύχομαι να υπάρξει σύντομα νέα εκτόξευση -τα παιδιά είναι σκληρά, σχεδόν αναίσθητα κι έχουν μια ανώριμη ανάγκη επίτευξης σκοπού...
Τότε (αν δεν είχατε ακόμα γεννηθεί), η κατάκτηση του διαστήματος ήταν ό,τι πιο σημαντικό «είχαμε», αφού επρόκειτο για κοινή γήινη υπόθεση. Οι Αμερικάνοι παρακολουθούσαν live εκτοξεύσεις και εμείς ταινίες του Σπίλμπεργκ και το Star Wars στα σινεμά, έναν ολόκληρο χρόνο μετά την Αμερική και την Αγγλία.
Η τηλεόραση έπαιζε Star Trek που άρεσε στα πιο μοναχικά παιδάκια και νομίζαμε πως η τεχνολογία μας οδηγούσε εκτός Γης, σύντομα στην εποίκιση άλλων πλανητών, ονειρευόμασταν πως θα πηγαίναμε διαστημικά ταξίδια για τουρισμό, δεν υπήρχε Facebook, Twitter, ούτε κινητά τηλέφωνα και δεν μπορούσαμε ποτέ να διανοηθούμε πως η τεχνολογία θα συνέχιζε αλλιώς.
Η πτώση του Challenger ανέκοψε όμως την πρόοδο των διαστημικών αποστολών, το διάστημα έπαψε να είναι προτεραιότητα - σας το γράφω και στενοχωριέμαι γιατί εξακολουθώ να είμαι κατά βάθος nerd. Ξέρω τη σειρά των πλανητών από τον Ήλιο μέχρι τη ζώνη Καϊπερ, για την ερυθρά κηλίδα του Δια και τους μεγαλύτερους δορυφόρους του, τους δακτυλίους του Κρόνου και βεβαίως απ' έξω τις ημερομηνίες των σημαντικών αποστολών της NASA και τι συνέβη στην καθεμιά.
Μου είναι όλα απολύτως άχρηστα.
Με εκνευρίζει που οι αποστολές στον Άρη καθυστερούν -έχω απογοητευθεί, μου μένουν μόνο τα αγαπημένα μου ντοκιμαντέρ, αυτά που κανείς δεν πρέπει να βλέπει ολόκληρα και εγώ παρακολουθώ με μανία. Ψυχολογικά το διάστημα σε βοηθά να ξεφεύγεις, να βάζεις την καθημερινότητα στην κανονική της διάσταση.
Υπάρχει και κάτι ασφαλές και ανακουφιστικό στην ενασχόληση με διάφορα τέτοια. Μακάρι να είχαμε ακόμα Νιλ Άρμστρονγκ, φανταστείτε έναν κόσμο με ανθρώπους που βρίσκονται στην δημοσιότητα γιατί κατάφεραν να πάνε στο διάστημα και να γυρίσουν...
Η τελική δυστυχώς έκπτωση για τους αστροναύτες είναι η μοντέρνα εκδοχή τους... Όλοι αυτοί οι κανονικοί τύποι που βρίσκονται σε βαρετή τροχιά τόσο συχνά που χάνεις το μέτρημα. Κατά καιρούς κάποιος βγαίνει ζωντανά στην τηλεόραση "live from space", ενώ ίπταται στο κλειστοφοβικό καμαράκι με τα μαλλιά του ανάκατα εξ αιτίας της μηδενικής βαρύτητας και εύχεται Happy Birthday σε μια τηλεπαρουσιάστρια ή λέει «η θέα που έχουμε εδώ είναι φανταστική»... Μιλάμε για μαϊντανούς, διαστημικούς χίπηδες που συζητούν δημόσια πως στο διάστημα δεν λούζονται με τρεχούμενο νερό και όλο κάνουν διαστημικούς περιπάτους άνευ σημασίας.
Οι πρωτοπόροι του διαστήματος ήταν όμως πραγματικοί ήρωες - ίσως επειδή τους περιέβαλε αυτή «η εντύπωση» πως ήταν χωρίς αμφιβολία οι πιο έξυπνοι, εύστροφοι, αθλητικοί παντογνώστες που η Γη είχε να διαθέσει στο πιο ευγενικό της σκοπό.
Πιστεύαμε πως οι αστροναύτες ήταν καλά παιδιά, αλλά η ιστορία και η νέα γενιά προσωποκεντρικών ντοκιμαντέρ για την ανακάλυψη του διαστήματος αποδεικνύει πως υπέφεραν στις σχέσεις τους.
Επί χρόνια η ζωή τους περιστρεφόταν γύρω από μια εκτόξευση που μπορεί να ακυρωνόταν ξαφνικά οριστικά, αν κάτι έβγαινε εκτός προγράμματος ή αν κάποιος αστροναύτης, όπως ο Charlie Duke κρινόταν ιατρικά ακατάλληλος.
Για τους περισσότερους, ήταν μάταιη η προσπάθεια, στράφι τα όνειρα, ζούσαν με τον φόβο της μεγαλύτερης γήινης αποτυχίας της εποχής τους και στη συντριπτική τους πλειοψηφία χωρίς πάντα να το θέλουν ήταν ιδιαίτερα κακοί σύζυγοι.
Αν δείτε το εξαιρετικά ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ «Last man on the moon» για την ζωή του αστροναύτη Eugene Cernan θα καταλάβετε τι εννοώ. Ο ίδιος παραδέχεται πολλές φορές πως υπήρξε υπέρμετρα εγωιστής. Για την ακρίβεια δεν θα μάθετε τίποτα για το διάστημα, αν καθίσετε μιάμιση ώρα να παρακολουθήσετε το ντοκιμαντέρ, γιατί ο άνθρωπος επιμένει να μιλά για την προσωπική του αποτυχία στον πρώτο του γάμο και την αδυναμία του να περάσει χρόνο με την κόρη του και τη σύζυγο του.
Δεν θα δυσκολευτείτε να ταυτιστείτε, όλοι είμαστε λίγο αστροναύτες βλέπετε. Ας έχει πεθάνει το όνειρο του διαστήματος, ας μην πρόκειται να μπούμε σε σκάφανδρα και διαστημικά λεωφορεία.
Ζούμε το απολύτως οξύμωρο και νομίζω εκεί εν μέρει οφείλεται η συνολική κατρακύλα. Μεγαλώνουμε λες και μας καμαρώνει ολόκληρη η NASA, λες και μας περιμένει ταξίδι όπου θα εκπροσωπήσουμε το ανθρώπινο γένος...
Είναι και ο τρόπος που στην Ελλάδα επιμένουμε να εξακολουθούμε να κατευθύνουμε τα παιδιά με ανωριμότητα και ανάγκη επίτευξης σκοπού που είχαν άλλοι λαοί το 1960 – λες και πρόκειται η ζωή τους να είναι μια μοναχική αποστολή στο μαύρο διάστημα, λες και είμαστε 11 χρόνων και απλώς δεν θέλουμε να σταματήσει να πετάει ο πύραυλος.
Τους κάνουμε μαθήματα και σπορ με ιδιαίτερη πίεση για να είναι αθλητικοί παντογνώστες και όλα αυτά μπορούν απλώς να ματαιωθούν –χωρίς να υπάρχει σχέδιο β’, εδώ δεν υπάρχει α’.
Δεν ξέρουμε τι ακριβώς μας ευχαριστεί, αλλά είμαστε πεπεισμένοι πως μάλλον είναι κακό να μας ευχαριστεί οτιδήποτε πολύ και πως αν παρεκκλίνουμε από τα δυσάρεστα και δώσουμε σημασία στις σχέσεις μας μάλλον θα χάσουμε την κούρσα της επανδρωμένης αποστολής στο... πουθενά.
Εμφανίζονται κάτι πολύ σκοτισμένοι τριαντάρηδες που είναι ή πολύ αποφασισμένοι πως όπου να ναι θα εκτοξευτούν ή πολύ απογοητευμένοι γιατί θα χάσουν τη δόξα - συνήθως δεν υπάρχει ενδιάμεση κατάσταση. Κανείς δεν κλαίει στα 80 του που δεν προσπάθησε αρκετά να είναι μόνος τελείως ανεξάρτητος και αφοσιωμένος στον σκοπό του στα 25 ,35, 45..
Αν είστε μέχρι 35 αυτά που λέω έχουν ίσως κάποια σημασία, για εσάς είναι αυτό το κείμενο. Για του μεγαλύτερους φοβάμαι το παιχνίδι είναι χαμένο -συνεχίστε όπως ξέρετε αν με διαβάζετε και είστε στο ηλικιακό γκρουπ των ώριμων: "συγχαρητήρια και μπράβο -μη μου στεναχωριέστε γιατί δεν περισσεύει χρόνος για στεναχώριες" .
Αφήστε που δεν υπάρχει καν σκοπός στις νέες γενιές, τι παραμυθιαζόμαστε;
Αν μπορούσα να είχα μια μαγική διαστημική ικανότητα, θα ήθελα με κάποιο τρόπο να μεταδώσω τη βεβαιότητα πως μόνο οι σχέσεις έχουν σημασία. Όλα τα υπόλοιπα καριέρες, διαστημικοί περίπατοι, επιτυχία, δόξα και λεφτά θα συμβούν αν το θέλεις, απλώς με τις σχέσεις αποκτούν νόημα. Δεν τα λέω εγώ αυτά, άνθρωποι που πήγαν στον φεγγάρι και τελικά αισθάνονται την προσωπική απώλεια περισσότερο από την δόξα τα λένε...
Θα έπρεπε για το καλό της συνέχειας του ανθρώπινου γένους να μας απαγορευθεί το «Θα σε πάρω άλλη στιγμή για είμαι busy»- τι busy ρε αστροναύτη;
Έχω υπάρξει κι εγώ «αστροναύτης» το ομολογώ , αποκομμένη και αποφασισμένη πως αξίζει να συνεχίσω τον δρόμο μου και να είμαι έτοιμη να μπω σε τροχιά.
Φοβάμαι πως με κάτι τέτοια τον εαυτό μας αποκλείουμε. Δεν θα μας χάσει κανένα ακρωτήριο Κανάβεραλ. Έχουμε κάτι ηλίθιες καριέρες –συγχωρέστε με για την γενίκευση, θαυμάζω πολύ την αγάπη για την εργασία αλλά μου φαίνεται κωμική η καριέρα που έχει σχέση, ξερά, με επιθυμία ανόδου.
Εξάλλου υπάρχουν σήμερα συναρπαστικές καριέρες; Ας υποθέσουμε πως υπάρχουν, μπορείτε να σκεφτείτε πολλές συναρπαστικές οικογένειες και σχέσεις; Μήπως έχετε πρόχειρη στο μυαλό σας καμιά συναρπαστική προσωπική ευτυχία;
Άραγε σε ποιον τομέα να απέτυχε το φιλόδοξο διαστημικό μας πρόγραμμα; Ποιο διαστημικό λεωφορείο έγινε θρύψαλα και χάσαμε το όνειρο; Για τις απορίες σας,παρακαλώ απευθυνθείτε στη ΝASA.
Τα λέμε στην προσγείωση...
«Astronauts are inherently insane. And really noble», Andy Taylor Weir
Α.
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr
