Είναι σαν βρύση που στάζει λίγο στο κεφάλι σου, ώσπου μια μέρα σε λούζει και ολόκληρος κουβάς.
Σήμερα θα ήθελα να σας γράψω πως είναι κρίμα να στεναχωριόμαστε γιατί αρχίζω να πιστεύω πως οι σχέσεις είναι καθαρά ζήτημα διανομής.
Γνωρίζουμε ανθρώπους και οι ρόλοι που είναι διατεθειμένοι να μας δώσουν είναι έτοιμοι: μας περιμένει, επίσης, ένα θεατρικό έργο λίγο κουλτουριάρικο -γιατί πρόκειται για μονόπρακτο ή για φλύαρο αριστούργημα - όμως σε καμιά περίπτωση δεν υπάρχει τέλος γραμμένο... στο τέλος αλλά στην αρχή... Θα σας εξηγήσω παρακάτω περί τέλους που βρίσκεται στο λάθος σημείο .
Ο ρόλος που μας δίνεται λοιπόν ισχύει σχεδόν σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις: φιλικές, εργασιακές, γειτονικές. Στα ερωτικά όμως ο ρόλος μας δίνεται στο πρώτο ραντεβού ή και λίγο πριν - έχετε τα μάτια σας ανοιχτά στο πρώτο "χαίρω πολύ" υπάρχει παραδόξως φυτεμένο κάπου εκεί και γραμμένο συνοπτικά το τέλος που σας έλεγα. Είναι επίλογος γραμμένος σαν σημείωση πολύ σύντομη, περνά απαρατήρητος αν δεν είσαι υποψιασμένη...
Οι άλλοι μας λένε ΠΑΝΤΑ το πρόβλημα και εμείς έχουμε μαρμελάδα στα αυτιά..
-Χαίρω πολύ με λένε Γιώργο και πρόσφατα χώρισα και έχω κουσούρι...
-Χαίρω πολύ με λένε Μαρία και δεν βγάζω άκρη με τους άντρες, μάλλον είμαι στρυφνή.
Τέτοιες δηλώσεις τις περνάμε στο ντούκου, μας ενδιαφέρει να πάρουμε μόνο τον ρόλο, σαν πεινασμένοι ηθοποιοί από τα αζήτητα -πρόθυμοι σαν ηλίθιοι να τον διεκπεραιώσουμε χωρίς να ντιλάρουμε τίποτα.
Επιπροσθέτως έχεις να αντιμετωπίσεις και αυτό που νομίζουμε πως μας βολεύει όλους, το γνωστό: «μη βάζουμε ταμπέλες». Ολοι θάβουν συναισθήματα, μην τυχόν και αισθανθούν κάτι και μπουν σε κίνδυνο – «δεν κάνει να θες κάτι ή κάποιον πολύ». Έτσι ζούμε πλέον, εθιζόμαστε σε αναμνήσεις προηγούμενων σχέσεων για να γεμίσουμε το κενό, έχουμε δεσμό περισσότερο με τους εαυτούς μας παρά με οποιονδήποτε.
Η μαγική συνέχεια, όταν γνωρίσεις κάποιον που σου αρέσει, δεν είναι διόλου μαγική αλλά μια απολύτως τετράγωνη κατάσταση: ο ρόλος μας δίνεται χωρίς λεπτομέρειες και οδηγίες και εμείς ως ερωτευμένοι ή έστω γοητευμένοι τρέχουμε να τον παίξουμε... σκηνή, σκηνή. Ό,τι και να λέμε, ό,τι και να προσπαθήσουμε να κάνουμε, ό,τι προειδοποίηση και αν φωνάξουμε, ο ρόλος είναι ρόλος και η τεράστια πρώτη έκπληξη είναι πως δεν είμαστε εμείς οι πρωταγωνιστές στο έργο του άλλου- κάθε φορά ίδιο σπάσιμο.
Όλα αρχίζουν με πολλά φιλιά που λιγοστεύουν όσο περνάει ο καιρός κι έρχεται η τεράστια περιφρόνηση στην προσωπικότητα μας - συνειδητοποιούμε πως οι σκηνοθέτες μας απαιτούν να είμαστε από κομπάρσοι έως δευτεραγωνιστές: μετρημένες οι ατάκες και οι εμφανίσεις κι εμείς είχαμε βλέψεις να ήμαστε το επίκεντρο .
Όσο πιο συγκεκριμένος ο ρόλος τόσο πιο σκληρός ο σκηνοθέτης. Μια κουβέντα να πεις λάθος και ή σε αγνοεί ή βάζει στη θέση σου. Έχεις θράσος που θες να είσαι και λίγο ο εαυτός σου, απαγορεύεται να πας στο έργο του άλλου να κλέψεις την παράσταση. Καλείσαι να παίξεις: την υπομονετική αρραβωνιαστικιά, τη σοβαρή σύζυγο, τη χωρίς απαιτήσεις φίλη, όμως κι εσύ έχεις σενάριο...
Ελάχιστοι από εμάς φτιάχνουμε ρόλους εύκολους για τους «αγαπημένους μας» που δεν τους λέμε ούτε αγαπημένους πολύ εύκολα πια ούτε τίποτα- γιατί είπαμε «δεν βάζουμε ταμπέλες» και παραείμαστε και απασχολημένοι με τα δικά μας ηρωικά δράματα που στο κοινό μπορεί να φαίνονται κωμωδίες .
Είναι όλα τόσο δεδομένα που αναρωτιέμαι τι κάθομαι και σας γράφω.
Ελπίζω να τα βρίσκετε λιγότερο μπαστούνια, κανονικά θα έπρεπε να περιφερόμαστε σαν φωτεινοί παντογνώστες. Η Σύλβια Πλαθ έβαλε το κεφάλι της στο φούρνο για εσάς και μένα και κανονικά οι τόνοι απογοήτευσης κάθε ευαίσθητης ποιητικής διάνοιας, έπρεπε προστίθενται στην παγκόσμια γνώση περί σχέσεων. Να βγαίνει χρήσιμο απόσταγμα -εμβόλιο, να μας κοπανάνε μια ένεση στο μπράτσο σε βρεφική ηλικία για ανοσία.
Κι όμως τόσοι έξυπνοι άνθρωποι την πατάνε σαν βλάκες. Τα ξέρουμε κι από την δίκη μας εμπειρία και πάλι πάμε να παίξουμε ρόλους αταίριαστους, πέφτουμε από τα σύννεφα -αν κι ήταν φως φανάρι το πράγμα.
Η ειρωνεία είναι πως η απογοήτευση συμβαίνει μόλις πας να νιώσεις καλά. Σε βρίσκει το επόμενο δευτερόλεπτο -αλλιώς βέβαια δεν θα ήταν απογοήτευση αλλά κανονική επιβεβαίωση μέτριας θερμοκρασίας. Μεγαλώνοντας λοιπόν δεν μπορώ να φανταστώ πώς μπορεί να το καταφέρει κανείς, αλλά πρέπει να απαλλάσσουμε τους εαυτούληδες μας από το χάλια συναίσθημα- αφού τα ξέρουμε, οφείλουμε και να τα λέμε χοντρά-χοντρά: "Συγγνώμη είσαι μια χαρά αλλά μου είναι αδύνατον να γίνω αυτό που θες", αλλιώς σε τέτοιες σχέσεις δεν έχεις ποτέ πραγματικό τέλος- άλλος τεράστιος μπελάς αυτός.. Καταλήγεις με κάτι αέναες εκκρεμότητες και υποσχέσεις, κάτι ξεκούδουνες «επαφές» χωρίς επικοινωνία, ισα για να νομίζεις πως ο άλλος είναι ακόμα κοντά, δεν σε ενδιαφέρει εξάλλου η σχέση μαζί του αλλά να είσαι πάλι ο μάγκας στο δικό σου σενάριο - υπόσχομαι να σας γράψω για το θέμα .
Το άσχημο είναι πως αν αποφασίσεις έξοδο με ηρωική ειλικρίνεια την απογοήτευση την έχεις ήδη λουστεί και είσαι ακόμα στην αρχή. Περιμένεις: τι θα σου πει και τι θα ακούσεις επειδή τόλμησες να πεις πως δεν τα βγάζεις πέρα στο έργο του. Η απογοήτευση ποτέ δεν μένει μισή – έρχονται τα «τελευταία λόγια» και γίνεται ολόκληρη καταστροφή ...
Είμαι λίγο πεσμένη τελευταία- όχι δραματικά πράγματα, δεν θέλω να σας ρίξω.
Κρατήστε μόνο αυτό:
«Τι φταίνε οι άλλοι που μας έχουν γραμμένο σενάριο; Τι φταίω εγώ που θέλω να παίξω μόνο την βασίλισσα Κλεοπάτρα;».
Και είστε μέσα.
Φιλιά
Α.
Η Αθηναΐς Νέγκα στο twitter: @AthinaisNega
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr
