Follow us

Αθηναΐς Νέγκα: Blog Post #9: «Ωδή Στην Πρώην»

Η Ξανθούλα μου την είχε στημένη.

Αθηναΐς  Νέγκα_
ΓΡΑΦΕΙ: ΑΘΗΝΑιΣ ΝΕΓΚΑ_
Ωδή Στην Πρώην

Με περίμενε κορνιζαρισμένη σε ξεχασμένο συρτάρι κομοδίνου... Είχε καταστρώσει σχέδιο προφανώς για να με κάνει να αισθανθώ άσχημα όταν θα συναντιόμασταν: εκείνη καλοκαιρινή, με μπικίνι και μαύρισμα κι εγώ με το νυχτικό στο χειμωνιάτικο σπίτι, έγκυος, να αδειάζω συρτάρια για να βάλω τα δικά μου πράγματα εκεί που παλιά κατοικούσε με δόξα.

Η Ξανθούλα γύρισε τον κόσμο μου ανάποδα, μου έστειλε τορπίλη που έκρυβε στην τσάντα με τα παρεο της...

Δεν είχαμε τίποτα ίδιο - λες και ήμασταν επίτηδες ανόμοιες.

Αναρωτήθηκα τι θα έπρεπε να με συγχύσει περισσότερο: το να έμοιαζα στην «Ξανθούλα την πρώην, του νυν» ή που ήμουν εμφανισιακώς το απολύτως αντίθετο; Στη μικρή της μυτούλα, χαμηλά κοκάλινα γυαλιά που δεν θα έβαζα και να με πλήρωνες .

Από τότε που την πέτυχα, λες και την απελευθέρωσα από την κορνίζα... Εμφανιζόταν μπροστά μου, σαν τζίνι, συνήθως πριν ανοίξω ντουλάπια. Η ηλιοκαμένη Ξανθούλα με τρέλανε στο bullying. Mου φώναζε, μέχρι που φοβόμουν κάθε είδος ταχτοποίησης...

«Έχω αφήσει κάλτσες και σουτιέν σε στρατηγικά σημεία, χθες έβαλες από το δικό μου conditioner στα μαλλιά σου ηλίθια»...

Ως φαντασιόπληκτη δεν κατάφερα να βολευτώ. H παρουσία της Ξανθούλας πλέον με στοίχειωνε, όπως και το ενδεχόμενο να παγιδευτώ σε ένα σπίτι που δεν ένιωθα δικό μου. Την αντιπάθησα την Ξανθούλα και ήταν άδικο για το κορίτσι γιατί στην πραγματικότητα, αντιπάθησα μόνα όσα η Ξανθούλα μου φανέρωνε …

Μου κόλλησε, αυτό το Ζακυνθινό τραγούδι, με τους στοίχους του Διονύσιου Σολωμού- η καταγωγή μου ίσως ευθύνεται...


Την είδα την ξανθούλα,
την είδα `ψες αργά
που εμπήκε στη βαρκούλα
να πάει στην ξενιτιά.

Εφούσκωνε τ’ αέρι
λευκότατα πανιά
ωσάν το περιστέρι
που απλώνει τα φτερά.

Εστέκονταν οι φίλοι
με λύπη με χαρά
κι αυτή με το μαντίλι
τους αποχαιρετά.

Και το χαιρετισμό της
εστάθηκα να ειδώ,
ως που η πολλή μακρότης
μου το `κρυψε κι αυτό.

Σ’ ολίγο, σ’ ολιγάκι
δεν ήξερα να πω
αν έβλεπα πανάκι
ή του πελάγου αφρό.

Και αφού πανί, μαντίλι
εχάθη στο νερό
εδάκρυσαν οι φίλοι
εδάκρυσα κι εγώ.

Δεν κλαίγω για τη βαρκούλα
δεν κλαίγω τα πανιά
μόν’ κλαίγω την Ξανθούλα
που πάει στην ξενιτιά.

Δεν κλαίγω τη βαρκούλα
με τα λευκά πανιά
μόν’ κλαίγω την Ξανθούλα
με τα ξανθά μαλλιά.

...(ακούστε το τραγούδι και έχει συνέχεια το κείμενο πιο κάτω)

Κάθε φορά που έκανα οποιαδήποτε προσπάθεια εγκατάστασης, αντί για την γλωσσού Ξανθούλα, μια μεγάλη Ζακυνθινή χορωδία στο κεφάλι μου, έσπευδε να με επαναφέρει στην θλίψη της αποχώρησης που δεν μπορώ να διαχειριστώ.

Έφτιαξα στο μυαλό μου βίντεο κλιπ με «την πρώην του νυν μου» και πλάνταξα για ό,τι της συνέβαινε σε κάθε στροφή του τραγουδιού.

Είναι τόσο αμετακίνητη η διαδικασία του τέλους ενός έρωτα που δεν μπορείς να μην λυγίσεις – σκέφτεσαι πως ούτε εσύ τελικά (!) είσαι η φωτεινή εξαίρεση στις στατιστικές σύμφωνα με τις οποίες: όλα τα ωραία, τελειώνουν (με πόνο).

Πως να χαρώ που είχα πάρει τη θέση της ;

Ο έρωτας δεν αντέχει διορατικότητες. Κάτι έπαθα –ασφαλώς δεν έφταιγε η φωτογραφία. Μια μέρα, κάπου στρίβεις και δεν βρίσκεις πώς να ξαναγυρίσεις στον ενθουσιασμό σου και αυτό είναι το μεγάλο άδικο και η προδοσία. Φταίνε συνήθως πολλά μικρά, θέλουμε όμως μεγάλους τίτλους . Χωρίς πάντα να γίνουν δράματα ,νομίζω απλώς καταλήγουμε να ξε-αγαπάμε με συνοπτικές διαδικασίες, όταν δεν βρίσκουμε αυτά που θέλουμε .

Η απογοήτευση δεν είναι η επίπτωση του τέλους μιας σχέσης. Αυτή είναι η θλίψη, το τραύμα-όπως θέλετε πείτε το. Η απογοήτευση μας βρισκει λίγο πριν... και είμαστε πάντα εμεις, που στέλνουμε γράμμα στον εαυτό μας με τα δυσάρεστα.

«Με λύπη σε ενημερώνω: δεν είναι εδώ, όπως περίμενες »

Μου φαινόταν πια τόσο ανυπεράσπιστη η Ξανθούλα, όσο το παρατημένο της αποσμητικό και τα παντοφλάκια της νούμερο 36. Εγώ με τέσσερα νούμερα μεγαλύτερο πόδι, σαν Κινγκ Κονγκ πήγα να την συνθλίψω, όπως μια μέρα θα συνθλίψει και μένα μια γιγάντισσα με νούμερο παντόφλας 80.

Δεν είχαν σημασία τα υπόλοιπα: η ιστορία που θα μου έλεγε εκείνος για την Ξανθούλα , οι λεπτομέρειες που δεν μαθαίνεις ποτέ, αλλά μόνο πως η Ξανθούλα κι εγώ ήμασταν συμμαχικές δυνάμεις – περνούν χρόνια μέχρι να πάρεις χαμπάρι.

Αναρωτήθηκα αν είχα αφήσει κάπου φωτογραφία και αν τώρα ήμουν κι εγώ σε κάποιο σπίτι το αφιλόξενο φάντασμα της πρώην «Μαυρομαλούσσας »που έδιωχνε τα νεαρά κορίτσια.

Από τις σχέσεις μας όμως φεύγουμε μόνοι –όταν δεν μπορείς να συνδεθείς, αποσυνδέεσαι.

Για το μήνυμα της Ξανθούλας, φοβάμαι δεν ήμουν τότε απολύτως έτοιμη .

Κατάλαβα μόνο την περίληψη, πως στην βάρκα της θα έμπαινα γρήγορα κι εγώ - για τον εαυτούλη μου πλάνταζα με το τραγούδι του αποχωρισμού. Εκείνη την συμπαθούσα, στο τέλος άρχισα να πιστεύω πρέπει να βρισκόταν κάπου καλά. Οφείλεις στις πρώην να αναγνωρίζεις και κάτι μικρές, τιμής ένεκεν, προτεραιότητες, να μην παρασυρθείς και τις κακολογήσεις και αυτές θα σου στέλνουν με συνέπεια σήματα μορς και μηνύματα σε μπουκάλια –διήγησης...

Λες να ήταν όλες οι πρώην τρελές;

Σε σένα έρχονται όλοι οι κατατρεγμένοι από τις ανυπόφορες;

Η πρώην, έχει αφήσει το τελευταίο αίτημα της, γραμμένο με τεράστια γράμματα στους τοίχους, στη σκόνη του αυτοκινήτου: «Τον βαρέθηκα», «Μου φέρθηκε άσχημα». «Δεν είναι αυτός που φαίνεται».

Θα εκπλαγείς όταν θα καταλάβεις την ευγενική προσφορά της πρώην. Εχει κάνει ένα σωρό δουλειές για χάρη σου, μπορεί να κόλλησε και χαρτί στην πλάτη της πεθεράς που γράφει : «Προσοχή. Είμαι γαϊδούρα» ή να έχει φτάσει εκείνον σε μια κάποια αυτογνωσία.

Έτσι κι ακούσεις: «Είμαι πολύ δύσκολος στην συμβίωση μου έλεγε η πρώην μου», μην χάνεις χρόνο...

…μαζεύει σχεδόν πάντα η επόμενη...

Α.


Η Αθηναΐς Νέγκα στο twitter: @AthinaisNega





Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr

Διαβάστε Ακόμα