Αναφέρομαι στο περιβόητο Ice Bucket Challenge, την καμπάνια που ξεκίνησε με στόχο την ευαισθητοποίηση του κοινού αναφορικά με την ασθένεια ALS [Αμυοτροφική Πλευρική Σκλήρυνση] και γρήγορα εξελίχθηκε στην πιο επιτυχημένη φιλανθρωπική καμπάνια όλων των εποχών. Το concept είναι από μόνο του πιασάρικο, αλλά ο λόγος της δυσθεώρητης επιτυχίας είναι ότι βρήκε το σημείο G της ψυχοσύνθεσης των χρηστών των social media: τον ναρκισσισμό και την τάση να προβάλλουν ένα εξωραϊσμένο προφίλ. Σε αυτή την περίπτωση, η εγωπάθεια απέκτησε φιλανθρωπικό άλλοθι, και το εγχείρημα απογειώθηκε στα ύψη της διαδικτυακής στρατόσφαιρας.
Προφανώς, όσο πιο viral γινόταν η καμπάνια τόσο περισσότεροι γίνονταν κι αυτοί που αμφισβητούσαν τη χρησιμότητά της, αυτοί που ειρωνεύονταν αυτούς που συμμετείχαν, αυτοί που ειρωνεύονταν αυτούς που ειρωνεύονταν, αυτοί που [καλή ώρα] ανέλυαν τα κίνητρα αυτών που συμμετείχαν και αυτών που ειρωνεύονταν, και πάει λέγοντας. Με τέσσερις λέξεις: είναι το Internet, ηλίθιε.
Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι το Internet είναι το καλύτερο πράγμα που έτυχε στον πλανήτη από την εποχή που φύτρωσαν οι πρώτες μπανάνες. Αλλά δεν θα πάψω να απορώ με τους χρήστες που, αντί να το θεωρούν μια προέκταση του πραγματικού κόσμου, το χρησιμοποιούν ως υποκατάστατό του. Και κατ’ επέκταση αδυνατούν να διαχωρίσουν το εικονικό από το πραγματικό. Όχι γιατί είναι ηλίθιοι, ηλίθιε. Αλλά γιατί πιστεύουν ότι συμμετέχουν σε κάτι ευρύτερο, ότι εντάσσονται κάπου και, εν προκειμένω, ότι προσφέρουν. Και κάπου εδώ αρχίζει το πρόβλημα.
Πράγματι, ο διαδικτυακός ακτιβισμός μπορεί να προσφέρει ευαισθητοποίηση για ένα συγκεκριμένο ζήτημα, ίσως και πρόσκαιρη ανακούφιση κοινωνικών ομάδων ή ανθρώπων. Σε δεύτερο επίπεδο όμως λειτουργεί διαβρωτικά γιατί σου δίνει την ψευδαίσθηση ότι ασχολείσαι/ευαισθητοποιείσαι/ενεργοποιείσαι μόνο και μόνο επειδή πόσταρες κάτι στο Facebook ή το Twitter ακολουθούμενο από ένα hashtag.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η καμπάνια #BringBackOurGirls για τις απαγωγές μαθητριών στη Νιγηρία από την οργάνωση Μπόκο Χαράμ. Στον αριθμητή βάζουμε τα εκατομμύρια likes, shares και retweets που επιχείρησαν να κινητοποιήσουν τη διεθνή κοινότητα και να ασκήσουν πίεση στους απαγωγείς, και στον παρονομαστή το γεγονός ότι τα κορίτσια παραμένουν άφαντα τέσσερις μήνες μετά. Μηδέν στο πηλίκο.
Η περίπτωση όμως του Ice Bucket Challenge εξελίχθηκε διαφορετικά. Πριν καν τελειώσει ο Αύγουστος, οι δωρεές στην αμερικανική ένωση για την καταπολέμηση της ALS ξεπέρασαν τα 90 εκ. δολάρια –πενήντα φορές περισσότερα από πέρυσι.
Πέτυχε λοιπόν η καμπάνια; Προφανώς ναι, θα απαντούσαν οι υπέρμαχοι του εγχειρήματος. Λύθηκε λοιπόν το πρόβλημα; Προφανώς όχι, θα απαντούσαν οι επικριτές του. Σύμφωνα με τους επιστήμονες που εργάζονται για την καταπολέμηση της ασθένειας, τα απαιτούμενα ποσά για να βρεθεί θεραπεία είναι τεράστια. Όπως δήλωσε ο καθηγητής Jonathan Serody, “για να πετύχουμε κάτι θα πρέπει ένα εκατομμύριο άνθρωποι να δίνουν 100 δολάρια για τα επόμενα 40 χρόνια”.
“Ακόμη κι αυτό όμως δεν είναι προτιμότερο από το τίποτα;”, έρχεται ο αντίλογος. Σαφώς. Οι ακτιβιστές του καναπέ είναι προτιμότεροι από τους επικριτές του καναπέ. Το προτιμότερο όλων θα ήταν όλη αυτή η ενεργητικότητα και η διάθεση αλληλεγγύης να διοχετευόταν στην πραγματική κοινωνία και όχι σε ένα online δίκτυο.
Αρκεί να βρούμε ένα καλό hashtag.
Περισσότερα για gadgetς και τεχνολογία στο pcmag.
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr
