Την επόμενη μέρα στο σχολείο, τα παιδιά που πανηγύριζαν στη γειτονιά έλεγαν ότι ήταν «μέσα». Στο ΣΕΦ. Ήταν γελοίο – είχαν δει τον αγώνα στα σπίτια τους και μετά είχαν βγει στη γειτονιά, αλλά την επόμενη μέρα όλοι αφηγούνταν ιστορίες από το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Δεν ήταν ακριβώς κοροϊδία, ήταν μια συλλογική παράκρουση που με στο πέρασμα του χρόνου μετατράπηκε σε παραίσθηση. Πες πες, το πίστεψαν. Ακόμα και σήμερα κάποιοι συμμαθητές μου επιμένουν ότι εκείνο το βράδυ ήταν στο ΣΕΦ. Για τα παιδιά της γενιάς μου, το ΣΕΦ είναι κάτι σαν το Πολυτεχνείο – όλοι ήταν μέσα.
Ακολούθησαν κι άλλες στιγμές αντίστοιχης εθνικής περηφάνιας. Η Πατουλίδου, ο Πύρρος, κι άλλο μπάσκετ. Η γειτονιά -εννοείται- ήταν πάντα στις επάλξεις. Στον δρόμο. Φουσκωμένη από ένα φρόνημα που μύριζε τσίκνα και ιδρώτα. Γι' αυτό το τελευταίο δεν έφταιγε η γειτονιά, αλλά το αθλητικό καλεντάρι που μονίμως τοποθετεί τις μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις μες στο καλοκαίρι. Γενικώς, δηλαδή, η γειτονιά δεν έφταιγε. Ήταν απλώς μια γειτονιά. Μπορεί να μην πολυσκάμπαζε από μπάλα ή στίβο αλλά γούσταρε τα πανηγύρια και είχε μια εκπληκτική ικανότητα να αντλεί εθνική περηφάνια απ' όπου κι αν προέρχεται. Είναι μια διαπίστωση αυτή, που αργά ή γρήγορα την κάνεις στη ζωή σου: κάποιοι άνθρωποι έχουν τόση ανάγκη να νιώσουν περήφανοι, που αν όλα τα ματς στραβώσουν, θα δακρύσουν από εθνική συγκίνηση πάνω από έναν τενεκέ φέτα.
Μια δεύτερη διαπίστωση είναι ότι δίπλα στη φυλή των περήφανων αναπτύσσεται και μια άλλη, εντελώς παρασιτική φυλή: αυτή των διαχειριστών της περηφάνιας. Οι επιφανέστεροι εκπρόσωποί της είναι οι πολιτικοί και οι ευρύτερα γνωστοί ως «παράγοντες», που όταν τα ματς δεν στραβώνουν, αρχίζουν να μοιράζουν παράσημα, στρατιωτικά αξιώματα, προποτζίδικα και βενζινάδικα.
Το 2004, ως γνωστόν, ήταν η χρονιά που η εθνική περηφάνια βάρεσε τιλτ. Euro, Eurovision, Ολυμπιακοί, χαμός. Το πλεόνασμα περηφάνιας ξεχείλισε το Καλλιμάρμαρο και για τη διαχείρισή του επιστρατεύτηκαν καλλιτέχνες, αρχιεπίσκοποι και ξέπνοοι φουστανελάδες σπορτσκάστερς. Για ένα καλοκαίρι, οι περήφανοι πετούσαν στον έβδομο ουρανό. Μετά, έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι μας και κάπως ηρεμήσαμε. Το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ και ό,τι άλλο απέμεινε, συνέχισαν να προσφέρουν συγκινήσεις, αλλά η περηφάνια είχε ψιλοστερέψει και οι διαχειριστές της είχαν σοβαρότερα πράγματα να διαχειριστούν.
Μέχρι προχθές, που τα social media γέμισαν πάλι περηφάνια έστω κι αν το ματς στράβωσε στα πέναλτι. Οι περήφανοι ήταν πάλι εκεί -στις επάλξεις- και οι δημοσιογραφάρες του δημοτικού και οι πολιτικοί του κολεγίου έσπευσαν να διαχειριστούν την περηφάνια τους με γκαρίδες και πριμ. Για τους περήφανους δεν έχω να πω πολλά – μάλλον το είχαν ανάγκη έπειτα από δέκα χρόνια φέτα. Για τους διαχειριστές έχω να πω ακόμα λιγότερα. Μια λέξη. Την έλεγαν παλιά στη γειτονιά. Κατσαπλιάδες.
Περισσότερα κείμενα από τον Αντώνη Τζαβάρα: http://www.yupiii.gr/author/antonistzavaras/
Ο Αντώνης Τζαβάρας στo facebook: https://www.facebook.com/antonis.tzavaras.1
Σου άρεσε το κείμενο; Συμφωνείς; Διαφωνείς οριζοντίως, καθέτως και διαγωνίως; Κάνε το δικό σου σχόλιο παρακάτω. Το Yupiii θέλει και τη δική σου άποψη.
Διάβασε ακόμη:
#wc14gr: «Τα πιο αστεία tweets του αγώνα της Εθνικής με την Κόστα Ρίκα» από τον Τάσο Μαστρογιάννη
#astasapia- Μενεγάκη Και Πλάκα Σε Λαϊκή Απογευματινή: «Τα κορίτσια της showbiz σε παραστάσεις με φθηνό εισιτήριο» από την Κλεοπάτρα Πατλάκη
Τα Κακά Του Καλοκαιριού Για Τους Διάσημους..: «...Την Ελένη Μενεγάκη κι εμάς!» από τον Γιώργο Δέδε
Πόσα Fashion Icons Χωράνε Σε Μια Πόλη;: «Μια ακόμα επιδημία, καμιά ελπίδα σωτηρίας» από τον Νίκο Παρτσώλη
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr
