Σαν ιστορίες που εκτυλίσσονται παράλληλα. Στο ίδιο φόντο, αλλά με διαφορετικές ταχύτητες. Αυτόνομες τεμαχισμένες αλήθειες που εναλλάσσονται χωρίς να διασταυρώνονται.
Αργή ταχύτητα: Η αλήθεια των κατοίκων. Που εδώ και χρόνια, κάθε δεκαπέντε – είκοσι μέρες βλέπουν τη θάλασσά τους να ξεβράζει αγνώστους. Πολλούς αγνώστους. Έρχονται πάντα άρρωστοι, βρεγμένοι, τρελαμένοι απ' τη ναυτία. Είναι βρόμικοι, πεινάνε, μιλάνε ακατάληπτες γλώσσες. Το χειρότερο: είναι απελπισμένοι. Οι φιλήσυχοι κάτοικοι διαισθάνονται την απελπισία τους. Τίποτα δεν είναι πιο απειλητικό από τους απελπισμένους.
Γρήγορη ταχύτητα: Η αλήθεια του διακινητή / διευκολυντή. Κινητά που χτυπάνε, πρόσωπα που αντιστοιχούν σε χαρτιά και σε δεσμίδες με συνάλλαγμα. Τίποτα απ' αυτά δεν είναι δικό του. Ούτε τα πρόσωπα, ούτε τα χαρτιά, ούτε τα χρήματα – θα μοιραστούν σε λαδώματα, σε προμήθειες, σε ποσοστά των αφεντικών. Κάποια λίγα θα μείνουν και σε εκείνον. Λίγα. Το δικό του μερίδιο είναι πολύ μικρό. Είναι ένα εξισορροποιητικό ποσό. Τον αποκλείει από ένα μεγαλύτερο μερίδιο τύψεων και του επιτρέπει ένα δικό του μεριδιάκι απελπισίας.
Αργή ταχύτητα: Η αλήθεια του υπουργού. Πολιτικός νιοστής γενιάς, γεννήθηκε, μεγάλωσε κι ανατράφηκε για να γίνει υπουργός. Είναι μια ανατροφή που αποστρέφεται τις τύψεις και γεννά αποστροφή για την απελπισία. Η δική του αλήθεια είναι η πιο ξεκάθαρη απ' όλες: προσδιορίζεται με σαφήνεια από συνθήκες που είχαν υπογραφεί πριν ακόμα αναλάβει αυτός το υπουργείο και υπαγορεύεται με αυστηρούς όρους από τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η πατρίδα. Ο υπουργός αισθάνεται υπόλογος μόνο στην πατρίδα. Όχι στους απρόσκλητους επισκέπτες της. Ούτε καν στους ίδιους τους κατοίκους. Καλείται να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης. Όχι τους πρόσφυγες. Ούτε την απελπισία τους. Γνωρίζει ότι η επαναπροώθηση είναι ένα νόμιμο εργαλείο, καθ' όλα αποδεκτό από την Ευρώπη στην οποία είναι υπόλογη η πατρίδα.
Γρήγορη ταχύτητα: Η αλήθεια του απελπισμένου. Καθόλου ξεκάθαρη, αλλά πάρα πολύ απλή: πρέπει να φύγει. Δεν έχει σημασία πού θα πάει. Δεν έχει σημασία αν θα κινδυνεύσει να πεθάνει. Θα πάρει το ρίσκο. Αν μείνει, είναι σίγουρος ότι θα πεθάνει.
Οι αλήθειες διαφορετικών ταχυτήτων εναλλάσσονται διαρκώς, σχεδόν καθημερινά. Αλλά δεν συντονίζονται. Όταν προσεγγίζουν υπερβολικά η μία την άλλη, αυτό που δημιουργείται δεν είναι μια ενιαία αλήθεια, ένα «κάπου στη μέση», αλλά μια δίνη. Η δίνη που σχηματίστηκε πριν μερικές μέρες έξω από το Φαρμακονήσι κατάπιε δώδεκα ανθρώπους. Οι εννέα απ' αυτούς ήταν ανήλικοι. Η δική τους αλήθεια είναι η αδυσώπητη αλήθεια. Η αλήθεια παιδιών που πνίγονται. Η αλήθεια μκρών, ασχημάτιστων πνευμόνων που γεμίζουν αλμυρό νερό και αδύναμων κορμιών που συσπώνται μέχρι να σταματήσουν να συσπώνται και να παραδοθούν στην αιώνια ακινησία. Κάποια απ' αυτά τα παιδιά δεν είχαν δει ποτέ τους πριν τη θάλασσα. Πνίγηκαν, βίωσαν την αγωνία της ασφυξίας χωρίς να έχουν καν στο μυαλό τους έναν κώδικα που να ερμηνεύει κάπως αυτό που τους συνέβαινε. Μπορεί, βέβαια, να ήταν και καλύτερα έτσι. Μπορεί να ήταν χειρότερο αν ήξεραν πόσο ωραία είναι το καλοκαίρι η θάλασσα που τους κατάπιε. Ή πόσους όμορφους μύθους έχει γεννήσει.
Η ίδια δίνη που χωνεύει παιδιά ξερνάει μια ακόμα αλήθεια: την ασυγχώρητη αλήθεια. Αυτή είναι η αλήθεια των λιμενικών. Υπό κανονικές συνθήκες, κι αυτή η αλήθεια έχει πολλές εκδοχές, οι περισσότερες εκ των οποίων είναι κατανοητές και αποδεκτές. Στη συνθήκη της δίνης, όμως, έχει μόνο μία. Την ασυγχώρητη. Την αλήθεια κάποιων ανθρώπων που αφήνουν παιδιά να πνιγούν. Που είναι εκεί, που τα βλέπουν και δεν κάνουν τίποτα γι' αυτά. Είναι μια αλήθεια που δεν χωράει σε κανένα job description, δεν υπαγορεύεται από κανένα καθήκον, δε συνιστά κανενός είδους υπηρεσία σε καμία πατρίδα και δεν αξίζει ούτε δικαιολογείται από κανένα μισθό.
Ο Αντώνης Τζαβάρας στo facebook: https://www.facebook.com/antonis.tzavaras.1
Σου άρεσε το κείμενο; Συμφωνείς; Διαφωνείς οριζοντίως, καθέτως και διαγωνίως; Κάνε το δικό σου σχόλιο παρακάτω. Το Yupiii θέλει και τη δική σου άποψη.
Διάβασε ακόμη:
Αυτοί Είναι Οι Νικητές Του «The Voice»: «Ρέμος και Βανδή πηγαίνουν για τον μεγάλο τελικό» από τον Τάσο Μαστρογιάννη
«Save Notis», Aδέρφια!: «Ο Νότης είναι για να τραγουδά και όχι για να μιλά» από την Κλεοπάτρα Πατλάκη
Πού Τα Πουλάει Αυτά Η Μαρία Εκμεκτσίογλου;: «Από την Πόλη έρχομαι... (και στην κορφή κανέλα)» από τον Δημήτρη Τσακούμη
Στο Άλλο Ράφι Που Θα Πας…: «Κοίτα μη γίνεις σύννεφο» από την Έρρικα Ρούσσου