Ο τύπος αυτός ονομάζεται Άλαν Κάρλσον και είναι ένας τύπος όπως όλοι οι άλλοι μόνο που δεν μοιάζει με κανέναν από δαύτους. Όσο έχει σουηδικό σναπς και φαγητό, δεν τον ενδιαφέρει τίποτα. Εκείνο το τίποτα που φαντάζει πάντα σε όλους τους υπόλοιπους.
Ας μου επιτραπεί ένα μικρό σποϊλεράκι: Είναι ένας παρθένος 100 ετών που ανακαλύπτει τις αντρικές του ορμές στα 101 - δεκτή όποια παρέμβαση του Θάνου Ασκητή επ' αυτού. Η αναισθησία του, όμως, δεν παρατηρείται μόνο στο σεξουαλικό τομέα. Αλλά και σε κάθε άλλο τομέα. Σε κάθε. Έχει συναντήσει τον Στάλιν, τον Μάο, τον Τρούμαν - Ε, και;. Είναι πολιτικά κωφός, σύμφωνα με την πένα του δημιουργού, μιας και κάθε φορά που κάποιος μπροστά του μιλά για πολιτική, τότε εκείνος, απλώς, δεν ακούει. Δεν διαμαρτύρεται. Δεν λογομαχεί. Απλώς. Όπως, απλώς, δεν έκανε σεξ. Απλώς, δεν τον απασχολούσε ο θάνατος. Απλώς, δεν τον ενδιέφερε η εξουσία.
Μόλις πρωτο-αντίκρισα τη φράση που άνοιξε το σημερινό κείμενο, σκέφτηκα ότι παρα-ήταν μοιρολατρική για να συμφωνήσω και απλοϊκή για να την υιοθετήσω. 473 σελίδες μετά, προβληματίστηκα - εντάξει, η αλήθεια είναι ότι με βοήθησε και η εκπαιδευτική μας τηλεόραση. Η τηλεόραση. Η συσκευή που ξεκίνησε από μικρή και σε λίγο θα ξαπλώνουμε πάνω της γιατί και αυτή και το κρεβάτι δεν θα χωράνε στο σπίτι. Το μέσο που με τόσα ενεργά κανάλια κατόρθωσε να μας μείνει στο μυαλό ως ΚΑΤΙΝΑ ή ΚΑΝΤΙΝΑ ανάλογα με το πόσο πεινασμένοι νιώθουμε.
Γιατί τα πιο όμορφα πράγματα στη ζωή ή μαγειρεύονται ή σχολιάζονται. Χαζεύοντας -αυτό είναι το σωστότερο ρήμα για να περιγράψει κάποιος εκείνον που ανοίγει τον τηλεοπτικό δέκτη- έπεσα πάνω σε κάποιες δηλώσεις του -να μου επιτραπεί ο χαρακτηρισμός- αξιόλογου σκηνοθέτη και ηθοποιού, Δημήτρη Λιγνάδη. Εκείνος λοιπόν, μιλώντας για το «Cabaret» που ανεβάζει στη Θεσσαλονίκη, ερωτήθηκε και για τη συνεργασία του με τη Νάντια Μπουλέ - αλίμονο. Η ατάκα του, ήταν η εξής: «Μας πήρε τα σώβρακα η Νάντια Μπουλέ». Και συνέχισε, υποστηρίζοντας ότι «Ενοχλεί μερικούς το να καταφέρει κάποιος να φύγει από το ράφι που τον έχει βάλει η κοινωνία και να μεταπηδήσει σε ένα άλλο. Αυτό το κάνεις για να εκφραστείς και, αν μπορείς ή το επιχειρείς, μπορείς να πηγαίνεις σε όποιο ράφι θέλεις. Πρέπει να το αναγνωρίσουμε αυτό στη Νάντια».
Συγνώμη, επειδή κάνω κάτι διακοσμητικές αλλαγές, σε ποιο ράφι ακριβώς ήταν η Νάντια; Αλήθεια, είμαι κι εγώ σε κάποιο; Γιατί αν είναι, θέλω κι εγώ να μεταπηδήσω σε εκείνο με τα ποτά. Σοβαρεύομαι. Δηλαδή, κύριε σκηνοθέτα, ανάμεσα σε τόσους άνεργους και ταλαντούχους ηθοποιούς, η Νάντια Μπουλέ κατάφερε να πάρει τη θέση και να ξεπεράσει σε ταλέντο τους υπόλοιπους επαγγελματίες ηθοποιούς επειδή ήταν καλή στη μεταπήδηση; Αυτό εννοεί ή κατάλαβα λάθος;
Δεν είμαι ενάντια ούτε στη Νάντια Μπουλέ ούτε στην επιθυμία της να δοκιμαστεί σε έναν άλλο χώρο. Πράγματι, πιστεύω στις ευκαιρίες. Ειδικά αν αυτές ακολουθούνται από προσπάθεια και θέληση. Αυτό που με πραγματικά δαιμονίζει όμως -όχι, δεν θα πω για την Αννα- είναι ότι δεν μπορώ να βλέπω ανθρώπους που εκτιμώ το έργο και την προσφορά τους στο θέατρο, να κιτρινίζουν τους κόπους τους. Γιατί αυτό κάνουν. Και, εντάξει, οι καιροί είναι όντως δύσκολοι. Αλλά, το θέατρο δεν είναι τηλεόραση. Και, δεν πρέπει να γίνει.
Η σκηνή είναι πράγματι για όλους. Δεν είναι όμως και για τις κάμερες, τα μοτάκια κάτω από τα παράθυρα, τις ροζ και τις κίτρινες ίντριγκες των περιοδικών και των blogs. Είναι άδικο. Άδικο για εσάς. Άδικο για τους συναδέλφους σας που στην πλειοψηφία τους κάνουν εξαιρετικές προσπάθειες που καταλήγουν σε καταπληκτικές δουλειές. Άδικο για εμάς που αν θέλαμε να δούμε τηλεόραση, θα την ανοίγαμε. Πολύ φοβάμαι ότι μπερδέψαμε τα θεατρικά με δημοσιογραφικά κομμάτια. Ο ντόρος, ανήκει στα δεύτερα.
Τα πράγματα είναι όντως, όπως είναι. Και πράγματι, θα γίνουν όπως θα γίνουν. Αν μου επιτρέπει ο Γιούνας Γιούνανσον όμως, θα ήθελα να προσθέσω κάτι: Το πώς θα τα αντιμετωπίσουμε εμείς, είναι στο δικό μας χέρι. Τη δική μας θέληση και προσπάθεια. Ακόμη κι αν η εποχή επιβάλλει οι celebrity να κάνουν ανταλλαγή ραφιών, αυτό δεν σημαίνει κι ότι πρέπει να αντιμετωπίζονται ή να αντιμετωπίζουν οι ίδιοι τους εαυτούς τους ως κράχτες. Η σκηνή θέλει ησυχία και συγκέντρωση. Στα ράφια, μας ξεφεύγουν συνήθως οι γωνίες. Ο σεβασμός όμως, πρέπει να ξεσκονιστεί. Φτερνίζεται τόσον καιρό, δεν τον ακούτε;
Σε μία χώρα «ξηρών καρπών», υπάρχει ένα «Dancing With the -naked-Stars» να μας ανεβάζει την λίμπιντο. Μια Βουλή που δεν έχει τον Θεό της να μας ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι. Και ένα θέατρο να μας ανεβάζει την ψυχή. Ας το ξεσκονίζουμε πού και πού αυτό στο μυαλό μας.
Σου άρεσε το κείμενο; Συμφωνείς; Διαφωνείς οριζοντίως, καθέτως και διαγωνίως; Κάνε το δικό σου σχόλιο παρακάτω. Το Yupiii θέλει και τη δική σου άποψη.
Διάβασε ακόμη:
Στο Κρεβάτι Με Τον Πρόεδρο: «Μερικές σκέψεις με αφορμή το «σκάνδαλο» Ολάντ – Γκαγιέ» από τον Αντώνη Τζαβάρα
Κάνουμε Τους Celebrities Υπουργούς Για Μια Μέρα: «Ποιο υπουργείο θα έπαιρνε ο καθένας;» από τον Τάσο Μαστρογιάννη
Sex Tapes, Απιστίες Και Αδιακρισίες: «Προσωπικές αποκαλύψεις στην ελληνική ΤV!» από την Κλεοπάτρα Πατλάκη
Έχω Δει Όλες Τις Ταινίες Που Κέρδισαν Χρυσές Σφαίρες Και Αποκαλύπτω…:«Τι Κέιτ Μπλάνσετ, τι Δήμητρα Παπαδοπούλου» από τον Δημήτρη Τσακούμη