Τις περισσότερες μέρες δεν το πολυσκέφτεται. Πηγαίνει στη δουλειά, πηγαίνει στο γυμναστήριο, χαζεύει στο facebook, βγαίνει με γκόμενες.
Μόνο κάθε χρόνο τέτοια μέρα τον πιάνει αυτή η παράξενη νοσταλγία.
Κάθε Παραμονή Χριστουγέννων το μυαλό του ανατρέχει στο μοναδικό μέρος που αναγνωρίζει ως δική του πατρίδα: την παιδική του ηλικία.
Όσο περισσότερο παύει να είναι νέος, η νοσταλγία του επικεντρώνεται στο πειρατικό καράβι των πλεϊμομπίλ που πήρε κάποτε ως δώρο. Παλιά σκεφτόταν και μελομακάρονα και στρωμένα χαλιά στο σπίτι και τη μάνα του να γελάει, αλλά τώρα τελευταία ο ρετροσπέκτιβ εγκέφαλός του αφαιρεί συστηματικά εικόνες και αναμνήσεις και περιορίζεται στα πλεϊμομπίλ.
Πώς διάολο έπαιζε τόσες ώρες μ' αυτά τα δύσκαμπτα πλαστικά πραγματάκια; Είναι σαν να παίζεις με βότσαλα. Ή, ξέρω 'γω, με τα δάχτυλα των χεριών σου. Μετά από σχεδόν τρεις δεκαετίες σινεμά, videogames, πορνογραφίας και ιστοριών με αρχή, μέση και τέλος, αδυνατεί να ανακαλέσει στη μνήμη του το πώς είναι να περνάς τον χρόνο σου χωρίς σενάριο. Θυμάται ότι ήταν ωραία, όμως. Μια παιδική ηλικία χωρίς υπότιτλους και Dolby Surround, αλλά γεμάτη ιστορίες. Φαντάζεται ότι κάπως έτσι είναι όλες οι παιδικές ηλικίες – κάπως συμβολικές, αυτοτροφοδοτούμενες και χωρίς σκηνοθεσία. Αλλά του αρέσει να πιστεύει ότι η δική του παιδική ηλικία ήταν ιδιαίτερη.
Η ιδιαίτερη πατρίδα του.
Την επισκέπτεται κάθε χρόνο τέτοια μέρα και κάποια φορά τον επισκέφθηκε κι αυτή. Στην αρχή αιφνιδιάστηκε, γιατί δεν ήταν μόνος. Αιφνιδιάστηκε με την επίσκεψη, αλλά -κυρίως- αιφνιδιάστηκε γιατί δεν ήταν μόνος. Ήταν με εκείνο το κορίτσι και -για πρώτη φορά- δεν ήταν μόνος. Εκείνο το κορίτσι ήταν μαζί του, μπρούμυτα στο χαλί, και ήξερε να παίζει με τα πλεϊμομπίλ. Έπαιξαν μαζί πολλές ώρες και συνέχισαν να παίζουν για πολύ καιρό. Πριν φύγει, το κορίτσι του έμαθε ότι κάπως έτσι είναι όταν είσαι ερωτευμένος.
Έκτοτε, ο Γιώργος ξέρει πώς είναι να είσαι ερωτευμένος. Ξέρει, επίσης, ότι όσο παύεις να είσαι νέος δεν γίνεται να παίξεις μόνος σου με τα πλεϊμομπίλ. Όταν δεν είσαι ερωτευμένος, τα πλεϊμομπίλ δεν είναι παιχνίδια, αλλά σουβενίρ. Δύσκαμπτα πλαστικά αναμνηστικά μιας ιδιαίτερης πατρίδας στην οποία δε γίνεται να επιστρέψεις χωρίς εκείνο το κορίτσι.
ΥΓ.: Εκμεταλλεύομαι λίγο από το bandwidth του Yupiii.gr που με φιλοξενεί για να ευχηθώ σε όλους καλές γιορτές και για να αφιερώσω σε όσους αυτές τις μέρες περνάνε κάπως δύσκολα, κάτι από τον Λέοναρντ:
Ο Αντώνης Τζαβάρας στo facebook: https://www.facebook.com/antonis.tzavaras.1
Σου άρεσε το κείμενο; Συμφωνείς; Διαφωνείς οριζοντίως, καθέτως και διαγωνίως; Κάνε το δικό σου σχόλιο παρακάτω. Το Yupiii θέλει και τη δική σου άποψη.
Διάβασε ακόμη:
Τα Μικρά Κρατούμενα Μιας Ζωής Γεμάτης Πολλαπλασιασμούς: «Κομπάρσοι ή πρωταγωνιστές» από την Κλεοπάτρα Πατλάκη
Να Ανοίγουν Ή Όχι Τα Μαγαζιά Όλες Τις Κυριακές Του Χρόνου;:«Γιατί να είναι η πιο καταθλιπτική μέρα της βδομάδας;» από τον Δημήτρη Τσακούμη
Να Τα Πιούμε;: «Ho ho ho Merry Cheers!» από την Έρρικα Ρούσσου
Και Ξαφνικά: Δύο Συνεντεύξεις Με Λόγο Ύπαρξης: «Μελέτη και Καπουτζίδης σαν όαση μέσα στην έρημο της ελληνικής TV» από τον Τάσο Μαστρογιάννη