Εντάξει, από μια άποψη, όλη αυτή η φασαρία είναι λίγο υπερβολική. Στο κάτω κάτω, το κορίτσι είναι ηθοποιάρα. Σούπερ ταλαντούχα, έξυπνη, συγκροτημένη (πολλά δόντια πάντως, θα συμφωνήσω σ’ αυτό) μπλέκεται σε ένα σωρό φιλανθρωπίες, είναι ακτιβίστρια για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις κακοποιημένες, γυναίκες, τους γκέι γάμους, μπλα μπλα - κι έπειτα, μιλάμε πάντα για την «πριγκίπισσα Mia Thermopolis». Ποιος μπορεί να μισήσει τη Μia; Πραγματικά όμως;
Και μεταξύ μας τώρα, τι ακριβώς εννοούμε όταν λέμε ότι «μισούμε» κάποιον σταρ του Χόλιγουντ; Σιχαινόμαστε τους ρόλους που έπαιξε; Το βιογραφικό του, όταν το χαζεύουμε στο Imdb; Μας εκνευρίζει το lifestyle της Αν και οι paparazzi πόζες της; Ή οι μετρημένες ατάκες της, στα late night shows και στο κόκκινο χαλί;
Νομίζω πως για μένα, η λέξη-κλειδί είναι το «μετρημένες». Η Αν Χάθαγουεϊ δείχνει πάντα εξωπραγματικά «μετρημένη», λες και ποζάρει διαρκώς σε έναν καθρέφτη. Μετρημένες, κομψές κινήσεις. Μετρημένες, ελεγχόμενες δηλώσεις και φιλικά χαμόγελα που πατινάρουν στη γυαλιστερή της επιφάνεια – πάντα καθαρή και αλέκιαστη, σαν αδάμαστη σταυροφόρος του καλού. Ναι, ήξερε πάντα πως θα γίνει ηθοποιός. Πήγε σε σοβαρά κολέγια. Είχε λίγο κατάθλιψη όταν ήταν έφηβη, αλλά τη νίκησε μόνη της, χωρίς φάρμακα. Δεν πίνει. Είναι vegan. Πρόσφατα έκοψε και το κάπνισμα. Γιαξ!
Το χειρότερό μου, ήταν εκείνος ο γλυκούλης, συγκινημένος (χιλιοπροβαρισμένος φυσικά, έκανε «κρα» από μακριά) λόγος της στα Όσκαρ. Ας πούμε τώρα, είσαι ηθοποιός, έχεις λιώσει για να παίξεις στο μιούζικαλ των μιούζικαλ (σ.σ. λιώσει στην κυριολεξία, αφού για κάνα μήνα ζούσε με νερό και κάτι μήλα), σε έχουν κουρέψει και χάλια, περνάνε μήνες αναμονής και υστερικής προσδοκίας και βαρετών συνεντεύξεων, φτάνεις στο τέλος, ανοίγει ο φάκελος κι ανεβαίνεις πάνω για να πάρεις το βραβείο που πιθανότατα ονειρευόσουν από τότε που είχες κοτσίδια και σπυράκια. Και; Το μόνο που έχεις να πεις είναι πέντε ζαλισμένα «ευχαριστώ» κι ένα μεγαλεπήβολο «εύχομαι σε λίγο καιρό οι ατυχίες της Φαντίν να ανήκουν μόνο στη μυθοπλασία και όχι στην πραγματική ζωή»;
Α, όχι, κούκλα μου. ΄Ασε την αγάπη γι’ αυτούς που γελάνε, κλαίνε, ουρλιάζουν και χάνουν τα λόγια τους, καίγονται από ιερό μένος, βουτάνε στο κενό, πέφτουν και σκουντουφλάνε στα σκαλιά του πόντιουμ. Για τους κατεστραμμένους, τους εμμονικούς, τους τρελούς, τους παρεκκλίνοντες και τους αιρετικούς. Γι’ αυτούς που ακόμα πιστεύουν πως η τέχνη είναι το μοναδικό πεδίο της αλήθειας, της παραφοράς και της ελευθερίας μας. Τους σταρ. Εσύ, πάρε το βραβείο και φύγε.
Η Κάλλια Καστάνη στο twitter: www.twitter.com/magikadespell
Διάβασε ακόμη:
«Τα Όσκαρ Προσγειώνονται Στην Ελληνική Πραγματικότητα» από τη Βάσω Παπαγιαννακοπούλου
«Ελένη Μενεγάκη Η Βανδή Και Η Νύχτα Της Μεγάλης Σφαγής Στο Κολωνάκι» από τον Διονύση Θανάσουλα
«Μα Γιατί Οι Έλληνες Σταρ Μπαταλεύουν Τόσο Νωρίς;» από τον Δημήτρη Τσακούμη