Kalimeres, Ελλάδα: «Στην εποχή των social media, γινόμαστε anti-social»

Ο θυμός του ταλαιπωρημένου νεοέλληνα που κάποτε εκτονωνόταν με μούτζες στην Κατεχάκη και Κηφισίας, τώρα εκτονώνεται με απανωτά tweets, κρατώντας στο ένα χέρι το τιμόνι και στο άλλο το smartphone, στο ίδιο περίπου φανάρι. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι μπαίνοντας στο facebook ή στο twitter νιώθω συχνά σαν να βρίσκομαι στην πλατεία ενός πολύ, μα πάρα πολύ, νευριασμένου χωριού της μεταπολεμικής Ελλάδας.

Η απαξίωση, η επίκριση, η μισαλλοδοξία, η αγένεια και η εμπάθεια εκφράζονται μέσα από 140 ή και περισσότερους χαρακτήρες με σοκαριστική ευκολία για τους πάντες και τα πάντα. Η ψηφιακή κοινότητα σε πλήρη ετοιμότητα να κατασπαράξει το λάθος, την αντίθετη γνώμη, τη διαφορετικότητα, την αλλιώτικη αισθητική. Από το χτένισμα της Ζέτας στο Dancing μέχρι τα κυβερνητικά στελέχη και το καινούριο άλμπουμ του Νικ Κέιβ. Από το νέο φορολογικό νομοσχέδιο μέχρι το ματς του Ολυμπιακού και το φόρεμα που θα πρέπει να βάλει η Δέσποινα Βανδή στην παρουσίαση του ελληνικού τελικού της Eurovision. Αυτό που κάποτε κοροϊδεύαμε ως τηλεοπτικό πάνελ, το αναπαράγουμε στο ίδιο μας το timeline απενεχοποιημένα και εύκολα όσο κάνει να ανάψει το φανάρι της Κατεχάκη. Δεν θα είχα καμία ένσταση αν το ενελέητο κράξιμο το ισορροπούσαν εξίσου θετικά σχόλια από τους ίδιους ανθρώπους, λόγια και σκέψεις που θα σου γαληνέψουν λίγο την ψυχή. Συνήθως, όμως, οι άνθρωποι που παίρνουν το ρόλο του μικρού θεού και του αλάνθαστου κριτή, σπάνια βλέπουν κάτι καλό γύρω τους. Ή, κι αν το βλέπουν, δεν μπορούν να αντλήσουν από πουθενά μέσα τους τη γεναιοδωρία να το ομολογήσουν μεγαλοφώνως. Άλλωστε, οι ίδιοι θα το έκαναν καλύτερα...(but they didn’t)

Εξοικειωνόμαστε με την αγένεια παράπανω από όσο αντέχουμε. Η ευγένεια χαρακτηρίζεται συχνά πια ως υποκρισία και η ειλικρίνεια έχει αναχθεί στο άγιο δισκοπότηρο των αξιών – όσο πιο σκληρή, τόσο πιο αληθινή. Είναι παράδοξο, αλλά στην εποχή των social media, γινόμαστε anti-social, με ελλειπή κοινωνική παιδεία και αυτιστική συναισθηματική συμπεριφορά. Θα σε πληγώσω, πριν προλάβεις εσύ να με πληγώσεις. Θα σου δείξω τα δόντια μου, πριν προλάβεις εσύ να ακονίσεις τα νύχια σου.

Προφανώς αυτός ο θυμός δεν περιορίζεται μόνο στην ψηφιακή μας περσόνα. Αυτός ο θυμός εκφράζεται σε όλες μας τις σχέσεις καθημερινά, και κυρίως σ’αυτές που θεωρούμε πιο δεδομένες. Ή σ’ αυτές, τις ερωτικές, που τρέμουμε μήπως κάποια στιγμή ηττηθούμε οπότε βάζουμε εξαρχής μόνοι μας την τρικλοποδιά για να νιώσουμε τάχα μου ότι νικήσαμε. Ναι, έχουμε κάθε λόγο να είμαστε ένα νευριασμένο χωριό – χάνουμε δουλειές, μπαίνουμε σε ασφαλιστικούς φορείς με πορεία προς το άγνωστο, τα «μυαλά» φεύγουν από την Ελλάδα και οι ακραίες ιδεολογίες νομιμοποιούνται. Όμως, τίποτα δεν θα πάψει να είναι εκνευριστικό γύρω μας, αν συνεχίσουμε να κρίνουμε, να απαξιώνουμε και να γκρινιάζουμε αντί να πράττουμε. Και ο πρώτος που πρέπει να αλλάξει είναι ο εαυτός μας. Μετά, φτιάχνουμε και την ψηφιακή μας περσόνα – και ελπίζω το πρώτο θετικό tweet να μην είναι «Kalimeres!!!!:-)».

Παράδεισος είναι:

Το πρώτο single των Depeche Mode, Heaven, από το επικείμενο άλμπουμ τους «Delta Machine», που θα κυκλοφορήσει στα τέλη Μαρτίου. Αφιερωμένο στον φίλο μου Μενέλαο, γιατί ο παράδεισος υπάρχει.