Οτιδήποτε καταργείται λόγω οικονομικής κρίσης από τη ζωή μας (εκτός κι αν είναι εγκληματικό ή άδικο ή επώδυνο) οδηγεί δια της αφαίρεσης σε μια σοβιετικού τύπου μιζέρια και μια αλβανικού τύπου απομόνωση –πριν ακόμη ανοίξουν τα σύνορα και γίνουν κι αυτοί κοσμοπολίτες.
Δεν λέω ότι θα γίνει και τίποτα να μη συμμετέχουμε στο πανηγυράκι της Ευρώπης, αλλά είναι όπως όταν ήσουν στην εφηβεία και δεν σε άφηναν οι γονείς σου (γιατί ήταν ΚΚΕ εσωτερικού και προτιμούσαν να κάθεσαι μέσα να διαβάζεις Ντοστογιέφσκι) να πας σε ένα πάρτι όπου όλοι μα όλοι θα ήταν εκεί. Σαχλοτράγουδα ακούγαμε και ποπ τσιχλόφουσκες (δεν θυμάμαι να παίζαμε Χατζιδάκι), αλλά ήταν σπουδαίο να μη λείπεις, γιατί τότε κάποιος άλλος θα φιλούσε τη γκόμενα που σου άρεσε, κάποιος άλλος θα έκανε πρώτος τα βήματα του Vanilla Ice που προβάριζες βδομάδες στον καθρέφτη, κάποιος άλλος θα χαβαλέδιαζε με τον κολλητό σου κι όχι εσύ. Δεν θα αλλάξει τίποτα να μην πάω στο πάρτι ρε μάνα, αλλά ρε γαμώτο, γιατί να μην πάω κιόλας;
Αν πληρώναμε κάτι οι φορολογούμενοι, τότε ναι θα ήμουν αντίθετος. Γιατί είναι αλήθεια ότι αυτά τα κρατικά λεφτά που καταλήγουν φουστάνια, τακούνια, μαλλί κομμωτηρίου με εξτέ και τατού στα φρύδια, θα έπιαναν τόπο κάπου αλλού καλύτερα.
Όμως αν ο λογαριασμός καλύπτεται από έναν χορηγό (όπως συμβαίνει φέτος), τότε σκασίλα μου! Θα περιμένω χωρίς τύψεις και πώς και πώς να ακούσω το «ντουζ πουάν» γιατί την έχω ανάγκη την ευτελή κανονικότητα, την απεχθάνομαι τη σοβαροφάνεια, θέλω η κρίση να με αλλάξει επειδή πραγματικά δεν έχω μία κι όχι γιατί προσποιούμαι (ως έθνος) ότι είμαι ξαφνικά υπεράνω… Eurovision.
ΣΕ ΑΛΛΑ ΝΕΑ:
Καταπληκτικό είναι το spaghetti soundtrack του Django, της ταινίας του Ταραντίνο που απόλαυσα περισσότερο από την εποχή του Pulp Fiction. Από αρχαία ιταλικά τραγούδια που ο εμμονικός σκηνοθέτης ξέθαψε από τη δισκοθήκη του μέχρι δυναμικά hip hop κομμάτια, το compilation πραγματικά τα σπάει!
Ο Δημήτρης Τσακούμης στο twitter και το instagram: