Όταν οδηγούσα προς τη "Στέγη" του Ιδρύματος Ωνάση για την επίσημη πρεμιέρα της ταινίας "Σπασμένη Φλέβα" του Γιάννη Οικονομίδη δεν είχα δει αφενός ξανά Οικονομίδη αφετέρου τον Βασίλη Μπισμπίκη στη μεγάλη οθόνη.
Αυθεντικά, τοξικά ελληνική
Η "Σπασμένη Φλέβα" είναι μια ιστορία τόσο αληθινά βγαλμένη από την νεο-ελληνική πραγματικότητα στη μετά κρίσης εποχή, που δύο στους τρεις θα ταυτιστούν με τους ήρωες. Όλοι γύρω μας γνωρίζουν κάποιον που έχει "πνιγεί" από τις υποχρεώσεις του, τα δάνειά του, την κατάρρευση της επιχείρησης του ή του χάσιμου του σπιτιού του. Ο Οικονομίδης όμως στη "Σπασμένη Φλέβα" δεν μένει εκεί, δεν στέκεται στην επιφάνεια της ιστορίας. Ενώ θα μπορούσε το story του ήρωα, που φυσικά ενσαρκώνει ο Βασίλης Μπισμπίκης, να επικεντρώνεται στις προσπάθειές του να σώσει ό,τι απέμεινε -περιουσία, πρεστίζ, προσπάθειες- πάει σε πολλά επίπεδα πιο κάτω. Βλέπουμε πώς η "αγία" ελληνική οικογένεια διαβρώνεται, προσπαθεί να επιβιώσει με αθέμιτα μέσα, παγώνει συναισθήματα, κατατροπώνει σχέδια και όνειρα. Και κυρίως πάει τους ανθρώπους στα άκρα.
Αυτό θα είναι το κύριο αίσθημα βλέποντας την ταινία αυτή στη μεγάλη οθόνη. Οι ήρωες είναι μόνιμα στα άκρα. Στα άκρα της επιβίωσης, της αγάπης που γίνεται μίσος, της ανοχής που γίνεται έκρηξη. Και την ίδια στιγμή βλέπεις τη διαρκή φθορά μιας φινετσάτης ελληνικής "μόστρας" που μπορεί να πνίγεται στις επιλογές που έκαναν οι ίδιοι ήρωες, αλλά μένει πάντα στιλάτη και εξυπνακίστικη. Σε αυτό το roadtrip κατάρρευσης του... greek dream του millenium, βλέπεις πώς το αδιέξοδο καταπίνει τον άλλοτε κραταιό επιχειρηματία, μάγκα και γκόμενο, ο οποίος όμως μένει στο design-άτο Mercedes του, με το καλοσιδερωμένο πουκάμισο, με τους τρόπους και την κ@βλ@ντα του – ας μου επιτραπεί η εκφραση, εδώ κολλάει. Τόσο ωραίο όσο η ορχήστρα που έπαιζε στον Τιτανικό μέχρι τέλους.
Φουλ του Μπισμπίκη
Ο Θωμάς Αλεξόπουλος, ο κεντρικός ήρωας της ταινίας, είναι ένας τύπος που εγώ συμπαθώ. Είναι ντόμπρος, αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν προσπαθεί αν γλιτώσει από τις τύψεις, χωρίς να ρίχνει όμως ευθύνες στους άλλους. Παρακαλάει να τον βοηθήσουν όλοι, ο Μπισμπίκης αυτό το αποδίδει με τρομερό τρόπο. Πρεστιζάτα. Τρελαινόμουν όταν τον έβλεπα να ικετεύει τους πάντες με το Rolex στον καρπό. Ένας πολύ κανονικός, σημερινός τύπος. Που στο τέλος της ημέρας, αν τη σκαπουλάρει και τη γλιτώσεις και εσύ χωρίς να σε πάρει μαζί του, θα πιεις με πολλή χαρά ένα on the rocks μαζί του.
Ξέρετε, βλέποντας τον Βασίλη Μπισμπίκη εκτός τηλεόρασης back2back μέσα σε λίγους μόνο μήνες, κατάλαβα πώς παίζει. Ο Μπισμπίκης στο θέατρο και στο σινεμά είναι μια άλλη φιγούρα. Έχει λιγότερη ψευτομαγκιά ως ήρωας, περισσότερο ρεαλισμό και πλάκα. Ναι, κάθε του ατάκα καταφέρνει να μη στερείται του χιούμορ. Και αυτό είναι χαρακτηριστικό του νεο-Έλληνα που θαυμάζω. Ότι μπρος στα δύσκολα, εκεί που σε στήνουν όλοι στον τοίχο για να αναλάβεις τις ευθύνες σου, εσύ ως υπόσταση μπορείς να κάνεις και πλάκα. Στην τελική έχεις το δικαίωμα, στην πλάτη σου ζούσαν και αυτοί τα λούσα τους. Ο Βασίλης Μπισμπίκης αυτό στο φέρνει τόσο μπροστά σου, που λες δε γίνεται είναι αυτός ο τύπος και στη ζωή του. Ευτυχώς όχι.
Στα γύρω γύρω της ταινίας θα δεις μια πολύ ωραία, μικρή αναλογικά ερμηνεία από τον Γιάννη Νιάρο. Όχι ότι περιμένεις τη "Σπασμένη Φλέβα" για να καταλάβεις πόσο καλός ηθοποιός είναι, αλλά εδώ που δεν είναι το καλό παιδί της ιστορίας, τον παραδέχεσαι ένα τσικ περισσότερο. Αν σου αρέσει ο Δημήτρης Καπετανάκος, θα σου αρέσει και εδώ. Επίσης, θα νιώσεις ένα respect για τη Μπέτυ Αρβανίτη, που κάνει μια πολύ ωραία και ιδιαίτερη ηρωίδα. Και η Μαρία Καλλιμάνη μού άρεσε πολύ. Για το τέλος, αυτό το εκρηκτικό δίδυμο της Σοφίας Κουνιά (ερασιτέχνη ηθοποιό που κατά δήλωσή του ο Οικονομίδης την "εκπαίδευσε" ώστε να παίξει πρώτα στη "Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς" και τώρα στη "Σπασμένη Φλέβα") και του Στάθη Σταμουλακάτου, ο οποίος είναι εξαιρετικός ό,τι κι αν παίζει, όπου κι αν τον έχω δει μετά τους "Παγιδευμένους" όπου τον πρωτοσυνάντησα λόγω δουλειάς.
Λίγο πριν το τέλος η ταινία θα σου δώσει ένα χαστούκι που δεν περίμενες ποτέ. Για να καταλάβεις κι εσύ κι εγώ, που συμπάθησα τον Θωμά, πως οι μ@λ@κίες, πληρώνονται. Δεν ξέρω σε πόσο μεγάλο βαθμό, αλλά σίγουρα πληρώνονται. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.
Κρίνεται ο Οικονομίδης χωρίς να έχεις δει Οικονομίδη;
Ίσως πιο εύκολα από όσο φαντάζεστε. Δεν έχω να τον συγκρίνω με τίποτα καλύτερο ή χειρότερο. Ο Γιάννης Οικονομίδης, που το μόνο που ήξερα είναι ότι οι ήρωές του βρίζουν non stop, μού συστήθηκε με τη "Σπασμένη Φλέβα" και το μόνο που ξέρω στα σίγουρα είναι πως με έπεισε. Και ξέρετε γιατί; Κατά βάθος ο Οικονομίδης συμπαθεί τον Θωμά, τον ήρωα του Μπισμπίκη. Και αυτό εγώ μάλλον το ένιωσα και κάπως τα βρήκαμε παρακολουθώντας την ταινία.
Θα ντραπώ να γράψω για έναν σπουδαίο σκηνοθέτη, του οποίου δεν έχω παρακολουθήσει το έργο; Όχι. Την είδα την ταινία του, ξέρω τι είδα και τι μου άρεσε. Και ξέρω πως μια τέτοια ταινία, παρόλο που έκανε πρεμιέρα στην εστέτ φάση της "Στέγης", απευθύνεται σε πολύ κανονικούς ανθρώπους. Αλλιώς δεν γοητεύεσαι από το λούμπεν πλαίσιο των ηρώων της, δεν τους συμπαθείς και δεν τους καταλαβαίνεις.
Να πας να δεις τη "Σπασμένη Φλέβα", από την Πέμπτη 27 Νοεμβρίου σε όλες τις αίθουσες που θα παίζεται. Είναι η καλύτερη ταινία που είδες σίγουρα φέτος και μία από τις πιο δυνατές που θα έχεις δει σε όλη την πρόσφατη ιστορία του εμπορικού, ελληνικού σινεμά. Ναι, εμπορικό ελληνικό σινεμά είναι αυτό, με πρωταγωνιστή τον Βασίλη Μπισμπίκη.
Σε κάθε περίπτωση, τα social media μου για κουβεντούλα, ιδέες και προτάσεις είναι στη διάθεσή σας.
http://instagram.com/sirconstantino
https://www.facebook.com/constantinos.antonatos