Όλα ξεκίνησαν πριν λίγες μέρες, όταν είδα ένα story στο instagram ενός ανθρώπου που εκτιμώ, ο οποίος "έκραζε" τους συντελεστές της εκπομπής "100 χρόνια ελληνική δισκογραφία". Με δεδομένο πως ο συγκεκριμένος άνθρωπος έχει κοινό γούστο με εμένα στη μουσική, ψιλιάστηκα με τη μία τι είχε συμβεί στα επεισόδια που περίμενα πώς και πώς από την αρχή του ντοκιμαντέρ. Κυρίως για να γελάσω με το πόσο μπορεί να εθελοτυφλεί ένας άνθρωπος στο όνομα της ποιότητας.
Έτσι, μετά από καιρό αδιαφορίας για αυτό το "αριστούργημα" #ΝΟΤ της ΕΡΤ, έβαλα να δω τα επίμαχα επεισόδια. Τα 90's είχαν "σπάσει" στα δύο. Το ένα επεισόδιο αφιερώνεται στην εποχή που τραγούδι μπήκε στην εποχή της εικόνας και το δεύτερο αφορούσε την επέλαση του cd μετά τα βινύλια και τις κασέτες. Μα φυσικά, σκέφτηκα, δυο πράγματα μας ένοιαζαν στα 90's γύρω από τη μουσική: το cd και το video clip. Όχι το προσκύνημα που γινόταν στα μπουζούκια. Πώς δεν το σκέφτηκα;
Από τα σχεδόν 100 λεπτά των δύο αυτών επεισοδίων, ερώτημα είναι αν η mainstream ελληνική μουσική του 90 έπιανε παραπάνω από 20 με 25 λεπτά. Το μισάωρο θα ήταν υπερβολή. Για τα "100 χρόνια ελληνική δισκογραφία" το "Τραύμα", οι "Προφητείες", το "Κλίμα Τροπικό", οι "Δέκα Εντολές", οι "Ευαισθησίες", το "Μη μας αγαπάς", το "Αρχίζω Πόλεμο" και όλα όσα τραγουδούσε ο πολύς κόσμος στην Ελλάδα (δεκάδες άλλα albums δηλαδή) πιέστηκαν σε κάτι σύντομες δηλώσεις του Φοίβου, στις οποίες προσπαθούσε να υπερασπιστεί την καριέρα του λόγω της συμβολής του στο υβρίδιο του "λαϊκο-ποπ". Μιλάμε για αστειότητες.
Ακόμα και αν αυτή τη στιγμή στα airpods μου παίζουν τόσο απολαυστικά οι "Μαργαρίτες" του Φοίβου και της Άντζελας Δημητρίου, αν κάποιος παρακολουθήσει το ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ θα πει κανείς πως στην Ελλάδα τη δεκαετία του '90 ακούγαμε μέχρι... Μητροπάνο και φυσικά πολύ Θάνο Μικρούτσικο, πάρα πολύ Δημήτρη Παπαδημητρίου (!) και Γιώργο Χατζηνάσιο. Για να δικαιολογήσουν δε το "άνοιγμα" προς το εμπορικό, δεδομένου πως κάπως έπρεπε να αναφερθούν πχ στους "Ψίθυρους Καρδιάς" του Χρήστου Νικολόπουλου με τον Δημήτρη Μπάση, το απέδωσαν στα... σίριαλ. Δηλαδή στην Ελλάδα ακούγαμε καλή μουσική, ακόμα και mainstream, επειδή η Αρβανιτάκη και ο Πάριος τραγούδησαν τα τραγούδια τίτλων πολύ επιτυχημένων σήριαλ. Και ότι το πράγμα "μετατοπίστηκε" επειδή ξεκίνησαν να κυκλοφορούν video clip. Το έβλεπα και έλεγα, δεν μπορεί κάπου θα φτάσουν στην ουσία της υπόθεσης. Ότι δηλαδή η άνοδος του βιοτικού επιπέδου του μέσου Έλληνα στα 90's έκανε τα μπουζούκια τον απόλυτο κυρίαρχο της αγοράς και φυσικά η ελληνική δισκογραφία έτρεχε έναν μαραθώνιο παραγωγής μπουζοκοστάρ – παράλληλα με την "έντεχνη" φυσικά σκηνή που παρουσιάστηκε σαν πρωταγωνίστρια.
Εν τω μεταξύ Άντζελα Δημητρίου, Λευτέρης Πανταζής, Άννα Βίσση, Δέσποινα Βανδή, Βασίλης Καρράς, Καίτη Γαρμπή, Δημήτρης Κόκκοτας, Στέφανος Κορκολής, Λάμπης Λιβιεράτος, Θάνος Καλλίρης οριακά αναφέρονται ή μπορεί να μην ακούστηκαν και ποτέ ως ονόματα σε ΔΥΟ επεισόδια για τα καυτά 90's στην Ελλάδα. Το όνομα "Ηλίας Ψινάκης" γύρω από τον Σάκη Ρουβά δεν αναφέρθηκε καν. Μιλάς για τη δημιουργία του προϊόντος "Ρουβάς" χωρίς τον Ψινάκη; Χρησιμοποιείς το "εγώ" για τον Ρουβά χωρίς να αναφέρεσαι στον Ηλία; Αυτό και αν είναι αστείο.
Και τέλος πάντων, θα μπορούσες να έσπαγες σε δύο επεισόδια την έντεχνη και τη mainstream σκηνή αναλύοντάς τη, πιέζοντας σε δύο δεκάλεπτα τον παράγοντα video clip, cd και soundtracks. Αυτό να το κατάλαβω. Να κάνεις το αντίστροφο, είναι τουλάχιστον άδικο. Ή και για γέλια. Βέβαια, έτσι είναι αν έτσι νομίζετε. Και αυτό ισχύει και για εμένα.
Δεν άργησα να απωθήσω από τη μνήμη μου βέβαια αυτή την παραδοξολογία με τα "100 χρόνια ελληνικής δισκογραφίας" της ΕΡΤ και ήρθαν οι νέες δηλώσεις του Γιώργου Νταλάρα να μου θυμίσουν γιατί το πράγμα με την ελληνική μουσική δεν αλλάζει ποτέ. Τι μας είπε αυτή τη φορά ο Γιώργος Νταλάρας; "Από πολύ μικρός έκανα προσπάθεια να πω το εξής: Ακούστε, υπάρχει μια παράδοση στην χώρα μας να βγαίνει ο κόσμος τις νύχτες, να γίνεται λιάρδα, που λέμε, από το ποτό και να πηγαίνει το πρωί στη δουλειά του. Ποιος να πάει στη δουλειά του το πρωί όταν φεύγουν στις 7 από τα μαγαζιά; Να κάνουν τι; Τι είδους προσφορά στον πολιτισμό είναι αυτό; Τι είδους αισθητική θα έχει αυτό το πράγμα;" ανέφερε ο σπουδαίος τραγουδιστής στην εκπομπή stArt της ΕΡΤ, συμπληρώνοντας: "Είδατε ποτέ τον Μίκη Θεοδωράκη ή τον Μάνο Χατζιδάκι να πάει σε ένα νυχτερινό κέντρο και να δουλεύει μέχρι τις 6μισι το πρωί; Πώς τα παντρεύετε αυτά; Και αυτό τώρα πάει σπόντα, εσείς μεγάλοι και σπουδαίοι που κάνετε όλα αυτά, χτίσατε αυτοκρατορίες με τα τραγούδια που κάνατε, πώς είναι δυνατόν στην ίδια εβδομάδα να βγάζετε με υπερηφάνεια τον δίσκο του Θεοδωράκη, τον δίσκο της Στραπατσούλας Παναγιώτας; Πού είναι η αισθητική; Και μετά γιατί θέλετε να σας αποθεώσουν ότι κάνατε πολιτιστικό έργο, ποιο είναι το πολιτιστικό έργο, όταν το μισό από αυτό που κάνατε μυρίζει νύχτα;".
Και πού το κακό ακριβώς; Μειώνεται το έργο η καριέρα ενός τραγουδιστή αν... μυρίζει νύχτα; Γιατί πρέπει να κατηγορήσουμε τραγουδιστές και κυρίως να ενοχοποιήσουμε ακροατές για τον τρόπο που απολαμβάνουν τη μουσική; Αν θυμάμαι καλά, οι σπουδαίοι άνθρωποι της συγκεκριμένης βιομηχανίας, λένε πάντα πως "η μουσική ενώνει". Εμείς γιατί έχουμε τέτοιο καημό να πούμε το "εμείς κι αυτοί"; Τι διχασμός από το χρονοντούλαπο είναι αυτός;
Το κακό βέβαια είναι πως οι άνθρωποι που υποστηρίζουν τη μία πλευρά της ιστορίας δεν θα αλλάξουν ποτέ τοποθεσία. Όχι για να πεισθούν πως όσα πίστευαν δεν ίσχυαν, αλλά για να ανακαλύψουν -και να παραδεχθούν κυρίως- ότι μεταξύ άλλων υπάρχει και η άλλη πλευρά του φεγγαριού.
Υ.Γ. Η Χάρις Αλεξίου δεν έχει καμία ουσιαστική συμμετοχή θέλω να πιστεύω στην παραπάνω θέση του ντοκιμαντέρ, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι η παρουσιάστρια.
Σε κάθε περίπτωση, τα social media μου για κουβεντούλα, ιδέες και προτάσεις είναι στη διάθεσή σας.
http://instagram.com/sirconstantino
https://www.facebook.com/constantinos.antonatos
https://twitter.com/SirConstantino