Ας μην κρυβόμαστε, εγώ ποτέ δεν ήμουν φαν της Άννας Βίσση. Όχι μόνο επειδή μεγάλωσα στα 90's και ανήκα στους... Βανδικούς, αλλά επειδή κάτι από την ιδιοσυγκρασία της δεν κολλούσε με τη δική μου ως θεατής. Και τι πειράζει βέβαια, αν δεν έπειθε ένα 10χρονο το 1998; Το 2025 πείθει όλη την Ελλάδα.
Η αλήθεια είναι πως η Άννα Βίσση έχει μια μαγική φωνή. Όταν με έπεισαν να πάω να τη δω επιτέλους live σε ένα νυχτερινό κέντρο, το 2009, μού έφυγε το σαγόνι. Οι δυνατότητες της, το ταλέντο της, το άστρο της ήταν κάτι εξωπραγματικό. Δεν το είχα ξανασυναντήσει να υπάρχει "έτσι απλά" σε έναν άνθρωπο.
Άλλο τι αρέσει σε εμάς προσωπικά, άλλο το αντικειμενικό ταλέντο.
Και εκεί άνοιξε ένα τεράστιο κεφάλαιο για εμένα. Τι μου αρέσει και τι δεν μου αρέσει στην Άννα Βίσση και δεν αισθάνομαι θαυμαστής της; Αφού εμένα ουσιαστικά μου αρέσει αυτό που ακούω και βλέπω. Και κατάλαβα πως η Βίσση έχει μια old school ροκιά, που φαινόταν fake για πάρα πολλά χρόνια. Δεν μπορούσα να δεχθώ πως η γυναίκα που είχε δημιουργήσει τα new age μπουζούκια στην Ελλάδα, είχε μετατοπίσει κατ' ουσία μια ολόκληρη βιομηχανία διασκέδασης προς ένα άλλο σημείο παραγωγής, στην πράξη τα απέρριπτε. Ήταν σαν να μου έλεγε -και πίσω από τις λέξεις αλλά και με αυτές- πως ήταν κάτι διαφορετικό από "ακόμα μία διάσημη τραγουδίστρια".
Σιγά, έλεγα. Σιγά με τη Βίσση!
Ένας διάσημος άνθρωπος των media, προσπαθώντας να φτιάξει ένα νέο ανδρικό περιοδικό μου είχε πει με μια αίσθηση υπεροψίας για το αισθητικό του κριτήριο "Ποιο GQ ρε;". Ακριβώς το ίδιο μαλ...ς νιώθω τώρα που συνειδητοποιώ πως έλεγα "σιγά" για τη Βίσση. Όχι μαγκάκο, στη Βίσση κάνεις ένα βήμα πίσω και λες "Μπράβο" για όσα κατάφερε.
Τα χρόνια πέρασαν, αυτή η ροκίστικη μαγκιά πηγαινοερχόταν στη Βίσση. Από το υπέροχο "Απαγορευμένο" που εγώ μάσησα πως πέρασε σε άλλη εποχή και μουσικό χρώμα, πραγματικά το "έλιωσα" εκείνο το album, ξαναγύρισε στο "Αγάπη είναι εσύ" και άλλα κουλά ντε παρί που εγώ δεν χώνευα. Ε δεν έδωσα και πολλή σημασία, τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου. Πέρασε ο καιρός, βγήκε η "Συνέντευξη", χόρεψα λίγο με το "Ξανά μανά", βγήκαν τα "Ηλιοτρόπια", άλλα λόγια να αγαπιόμαστε.
Και κάπως έτσι, έτσι ξενερωμένος με όλη τη φάση της Άννας Βίσση, βρέθηκα ένα βράδυ στο παλιό "Hotel Ερμού". Ώπα, λέω, τι παίχτηκε εδώ; Εδώ τα πράγματα είναι διαφορετικά. Δεν υπάρχει αυτό το ροκίστικο φτιασίδωμα, το πράγμα είναι αυθεντικό. Και λέγε λέγε, άρχισα να τη συμπαθώ. Και ξαναπήγα. Και πήγα και σε κάτι private concerts, πήγα και σε κανένα club και ψιλοχόρεψα και άλλα τραγούδια της. Και κοίτα να δεις, που όσα μου άρεσαν στο "Απαγορευμένο" τα έβλεπα στη σκηνή να "λάμπουν". Είναι το ταλέντο της, το άστρο της, η ιδιοσυγκρασία της που παράγει τέχνη για τέχνη, μουσική για τη μουσική.
Και φθάνουμε στις μέρες μας πια. Πριν κανένα χρόνο, μου λένε οι άνθρωποι που προσπαθούσαν όλα αυτά τα χρόνια να μου πουν πόσο μαλ...ς παρέμενα, "ρε δεν πάμε στο Καλλιμάρμαρο να ακούσουμε τη Βίσση;". Ξερωγω; Πάμε, τους λέω. Δεν έχω εισιτήριο, θα σου βρούμε εμείς, μου λένε. Και τσουπ, βρέθηκα και στο Καλλιμάρμαρο. Και κάπως μ' άρεσε. Βγήκε και ο "Λεκές" και κάπως λύγισα. Για πρώτη φορά στη ζωή μου άκουγα Βίσση συνειδητά.
Και τι φάση τώρα με τη Βίσση;
Όταν βγήκε το "Σε περίπτωση που" ήμουν πια έτοιμος. Ήμουν ένα βράδυ στο Athenee, μετά από ένα επαγγελματικό event και έπαιξε στα ηχεία. Σχεδόν σε αυτοματισμό άρχισα να χορεύω, εντάξει είχα πιει κιόλας. Το "Σε περίπτωση που" ήταν ένα ΜΕΓΑΛΟ χιτ που δεν περίμενε κανείς. Και όντως κατάλαβα πως η γυναίκα αυτή είχε περάσει σε μια "τέταρτη καριέρα".
Για να μην μακρηγορώ, η Βίσση πια είναι καθεστώς. Θες δε θες, θα ακούσεις Βίσση και θα περάσεις και καλά. Τα κατάφερε. Μετά από 50 χρόνια καριέρας, κατάφερε να είναι ξανά relevant. Κάτι που ελάχιστοι άνθρωποι έχουν πετύχει στην Ελλάδα. Γιατί μωρέ, η Βίσση είναι κάπως σαν την αποδοχή cookies. Την αποδέχεσαι γιατί εμφανίζεται μπροστά σου και σου είναι απαραίτητη. (Το έχει πει ο Τσουβέλας αυτό και μ' άρεσε με την αποδοχή cookies, κλεμμένο το 'χω).
Υ.Γ. Δεν ξέρω πώς, δεν ξέρω γιατί. Ένα πράγμα ξέρω. Πως σε όλη μου τη ζωή δεν άκουσα ποτέ κάτι άλλο από τη Βίσση, πέρα από τα "Σεντόνια". Τώρα αν μου εξηγήσετε γιατί ένα 8χρονο έβρισκε νόημα στο "Κι έτσι όπως μπαίνει απ' τα παράθυρα το φως, χαίρω πολύ μου λέει ο καινούργιος μου εαυτός" απάντηση δεν έχω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι είμαι ακόμα Βανδικός, αλλά υπήρξα μαλάκας με τη Βίσση.
Σε κάθε περίπτωση, τα social media μου για κουβεντούλα, ιδέες και προτάσεις είναι στη διάθεσή σας.
http://instagram.com/sirconstantino
https://www.facebook.com/constantinos.antonatos
https://twitter.com/SirConstantino