Η πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτομαι τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη είναι "ελίτ". Η ελίτ της τηλεόρασης, ο πιο επιτυχημένος, ο πιο ακριβοπληρωμένος, ο πιο μουράτος. Ο Παπακαλιάτης αρέσκεται στο να πουλάει μούρη με τις δουλειές του και αυτό περνάει στο κοινό, το ψαρώνει.
Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης στον χάρτη του μυαλού μου για εκείνον έχει τρεις σταθμούς. Ο πρώτος είναι ο Λάκης Λαζόπουλος και οι "Δέκα Μικροί Μήτσοι". Το τεκνάκι του "Παμ' πλατεία", που έκανε και ένα μικροπέρασμα από το "Ντόλτσε Βίτα", στο οποίο ομολογουμένως πολλή σημασία δεν του δώσαμε. Στα bullets της εποχής τον θυμάμαι να κάνει και τον μικρό αδελφό του Σταύρου Ζαλμά στο "Άγγιγμα Ψυχής", για το οποίο στην καριέρα του δεν μιλά κανείς. Στο "Άγγιγμα Ψυχής" γίνεται ζευγάρι με τη Δήμητρα Ματσούκα, μιλάμε για Εθνική Ελπίδων τότε.
Ο δεύτερος σταθμός είναι αυτό που θυμάμαι ως "οι σειρές του Παπακαλιάτη". Είναι ένα κεφάλαιο στην καριέρα του Χριστόφορου που κάνει σερί τηλεοπτικών επιτυχιών, λίγο πιο ενήλικου περιεχομένου από την ηλικία μου (με πέτυχαν από τα 13 μέχρι τα 20 περίπου), που σκάνε τηλεοπτικά χιτ το ένα πίσω απ' το άλλο. Το "Η ζωή μας μία βόλτα" το είδα σερί στα 14 ένα καλοκαίρι -μάλλον του 2001- που έπαιζε αμέσως μετά το "Στην κουζίνα ολοταχώς" με τον Ηλία Μαμαλάκη στο MEGA, τότε βλέπετε δεν υπήρχε σήμανση περιεχομένου και μπορούσες να παίξεις ό,τι ήθελες στις 5 το απόγευμα (μάλλον). Ακολούθησε λογικά το "Να με προσέχεις" που το έκαψα τελείως. Δεν έχω δει ούτε μια σκηνή, ούτε ένα επεισόδιο που λέει ο λόγος. Δεν μου άρεσε ως παιδί ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, χαλιόμουν που ο Αλέκος Αλεξανδράκης είχε κάπως μεγαλώσει, άσε που η Βαλέρια Χριστοδουλίδου δεν μου έλεγε τίποτα. Ίσως δεν ήταν και φτιαγμένο για 14χρονα. Όμως το 2002 ξεκίνησε το "Κλείσε τα μάτια" και το πέθανα. Δεν έχανα επεισόδιο. Ήταν τόσο προχώ για την εποχή. Ο "μουράτος" Παπακαλιάτης έκανε statement για ακόμα μια φορά που αποφάσισε για πρώτη φορά στην ελληνική τηλεόραση να σπάσει τις σεζόν σε... κύκλους. Πρώτη φορά άκουγα αυτή την ορολογία, ότι θα παίξουν στο άσχετο κάποια επεισόδια χωρίς σαφή σεζόν από Οκτώβριο μέχρι Ιούνιο. Με θυμάμαι να διαβάζω ένα βράδυ, μάλλον λύκειο πήγαινα, και σκάει στην οθόνη η σκηνή με το tango στο "Κλείσε τα μάτια" και την ακούω στερεοφωνικά. "Τηλεόραση της γενιάς μου" σκεφτόμουν, "άραγε θα τα ζήσω ποτέ εγώ όλα αυτά;"*. Ήμουν αποφασισμένος από μικρός έτσι κι αλλιώς για τις προτιμήσεις μου, σε επαγγελματικό και κοινωνικό επίπεδο. Το τέλος του "Κλείσε τα μάτια" με χάλασε. Χωρίς να αλλάζουμε σταθμό, ακολούθησε το "Δυο μέρες μόνο" κι εγώ ήμουν 5ήμερη με το λύκειο, όταν ελπίζαμε ο τυφλός Σερβετάλης να δει ξανά. Το θυμάμαι δηλαδή να το βλέπω στο φουαγιέ του ξενοδοχείου της εκδρομής, τέτοιο τηλεοπτικό κόλλημα ο δικός σου. Μπερδεμένη σειρά που δεν με κράτησε τόσο συγκλονισμένο όσο το "Κλείσε τα μάτια", ωστόσο το τραγούδι τα έσπαγε. Γενικά ο Παπακαλιάτης πάντα τα... έσπαγε με τις μουσικές των σήριαλ του. Όταν τελείωσε το "Δυο μέρες μόνο" πήρε τον χρόνο του, δεν επέστρεψε στα καπάκια γιατί είχε αρχίσει και η οικονομική κρίση, οπότε στο level που δούλευε ο Παπακαλιάτης χρειάζονταν πια πραγματικά πολλά χρήματα. Η τελευταία του τηλεοπτική δουλειά του σταθμού αυτού ήταν το "4". Οι "Τέσσερις" ήταν μια ωραία σειρά, με έναν πιο ώριμο Χριστόφορο, που είχε πια σύζυγο (νομίζω) τη Ζέτα Μακρυπούλια hotter than ever της εποχής, και αδέλφια τον Μουζουράκη, τον Παπασπηλιόπουλο και τον Κουρή. Εντάξει, δεν μπορούσε να το κάνει και καλύτερο. Τότε ήταν που έβαλε για μαμά τους τη Νένα Μεντή, που τη βλέπαμε για πρώτη φορά στην τηλεόραση και... αλλιώς. Εδώ που τα λέμε, κανείς δεν τρελάθηκε με τους "4", το μόνο που θυμάμαι ήταν ότι ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος είχε φτιάξει μια φανταστική ιστορία για μια γκόμενα που υποτίθεται πως είχε για να μην τον θεωρούν μπακούρι. Ήταν τόσο ερωτευμένος με τη φαντασία του, που τη βλέπαμε κανονικά στη ζωή του με την Άννα Μονογιού να την υποδύεται. Και εκεί κλείνει ο κύκλος των... σειρών.
Ο τελευταίος σταθμός πριν το "Maestro" του Χριστόφορου Παπακαλιάτη ήταν ο κινηματογράφος. Εδώ χωράει πολλή κουβέντα. Το "Αν..." και το "Ένας άλλος κόσμος" είναι πραγματικά ό,τι καλύτερο έχει να αναδείξει ο ελληνικός κινηματογράφος ως mainstream προϊόν τα τελευταία πάρα πολλά χρόνια. Συγγνώμη, αλλά από ό,τι έχω δει στο πλαίσιο του εμπορικού κινηματογράφου, οι μόνες ταινίες που τον έφτασαν (σε εντυπώσεις) ήταν η "Ευτυχία" και η "Ρόζα της Σμύρνης". Όλα τα άλλα για εμένα είναι υποδεέστερα. Δεν χρειάζεται να σας αναλύσω τι σημαίνουν τα ρεκόρ των ταινιών του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, δεν είναι ανάγκη να σας αναλύσω τι επιρροή είχε στο κοινό. Το μόνο που κρατάω από αυτή την εποχή πάντως ήταν μια αίσθηση που μού περνούσε ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης σε συνεντεύξεις του, που σού έλεγε εμμέσως ότι έχει ξεμπερδέψει με την τρασαδούρα της τηλεόρασης και τώρα κάνει τα κουμάντα του όπως εκείνος ξέρει. Σα να ήθελε να σου περάσει πως δεν ανήκει στην τηλεόραση και εγώ ήθελα να μπω στην οθόνη της Μενεγάκη -στην οποία καταδεχόταν να μιλήσει μόνο- και να του πω "Κάνε μας τη χάρη, δικός μας είσαι, τηλεοπτικός". Δεν του το είπα εγώ τελικά, του το είπε η πανδημία που τον οδήγησε ξανά στη μικρή οθόνη.
Το "Μaestro" ήρθε σε μια εποχή που η τηλεόραση προσπαθούσε να επαναφέρει τον κόσμο της στη βάση του. Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης αρχικά θυμάμαι να προορίζει τη νέα του σειρά για τον ΑΝΤ1 και μπορεί για το ΑΝΤ1+, αλλά μετά την... ανταλλαγή πληθυσμών με τον Καπουτζίδη, βρέθηκε στο MEGA. Το νέο MEGA άλλωστε είχε όλα τα μέσα να εκπονήσει το μεγαλόπνοο σχέδιό του. Το μεγάλο budget παραγωγής, το prestige της αναβίωσης του σταθμού που έκανε όλες τις σειρές του, μέχρι και τη Μενεγάκη για cross promo όπως συνήθιζε. Έχει σημασία πως βρέθηκε στο MEGA μιας και πολλά στελέχη της Village (παραγωγού των ταινιών του) που λειτουργούσε υπό την ιδιοκτησία του Δημήτρη Κοντομηνά της εποχής του Alpha, βρέθηκαν να ηγούνται της πυραμίδας του νέου MEGA. Ήξερε με ποιους πήγαινε να δουλέψει. Και εγένετο "Maestro” με ό,τι συνεπάγεται αυτό.
Η δημόσια εικόνα του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, από την άλλη, στα χρόνια που τον παρακολουθώ (άλλοτε στενότερα άλλοτε από... μακριά) είναι η αυθεντική συνταγή του σταρ. Ο Παπακαλιάτης για περίπου δυόμισι δεκαετίες αποτέλεσε τη Μενεγάκη της μυθοπλασίας. Από την πρώτη μέρα που δημιούργησε το "Η ζωή μας μια βόλτα" μέχρι και σήμερα, ο ίδιος κρατά αποστάσεις από τη φθορά της φθηνής δημοσιότητας και εμφανίζεται μόνο όταν έχει να πει κάτι ουσιαστικό. Στη συνέντευξη Τύπου για το "Αν..." στο Hilton (πάντα πρεστιζάτος είπαμε), τρεμάμενος, σηκώθηκα για πρώτη φορά στη ζωή μου να κάνω μια ερώτηση στο πάνελ των συντελεστών. "Πρόσφατα ο Γιώργος Καπουτζίδης δήλωσε πως είστε ο άνθρωπος που άλλαξε την ελληνική τηλεόραση. Φιλοδοξείτε να κάνετε το ίδιο και με τον ελληνικό κινηματογράφο;" τον είχα ρωτήσει. Δεν θυμάμαι τι μου είχε απαντήσει, θυμάμαι πως είχε ευχαριστήσει σίγουρα τον Καπουτζίδη. Αλλά θυμάμαι το βλέμμα του. Ό,τι και αν έλεγε σε λέξεις, η στάση του και το βλέμμα του έλεγαν "Ναι, θα τον αλλάξω". Και τον άλλαξε. Όπως άλλαξε και την τηλεόραση ξανά με το "Maestro".
Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης πέρασε από την εποχή του toy boy της ελληνικής tv στη φάση του Μίδα. Το τηλεοπτικό γίγνεσθαι τον έχει ως κορωνίδα του. Δεν του επιτρέπει αποτυχίες, τον θέλει πάντα στερεοτυπικά επιτυχημένο, γόη, νέο, φρέσκο. Οριακά δεν του επιτρέπει να πει ότι μεγάλωσε. Ούτε ότι ωρίμασε φαντάζομαι οι φαν του δεν του επιτρέπουν να πει. Δεν είναι εύκολη περίπτωση όλοι να περιμένουν πως κάθε κίνησή σου είναι τομή στον τομέα σου. Είναι δύσκολο γήπεδο. Και ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης δεν τους απογοήτευσε σχεδόν ποτέ. Τα κάνει όλα όπως πρέπει. Μιλάει τόσο όσο, αφήνει φήμες να αιωρούνται γύρω από την προσωπική του ζωή, δεν παρουσιάζει ποτέ μια εικόνα οικογενειάρχη, εξαφανίζεται στο εξωτερικό, επιστρέφει στη χώρα μας, δεν κάνει αρπαχτές για χρήματα, δεν αναλώνεται σε τίποτα. Αφήνει μόνο τον μύθο του να λειτουργεί μόνος του, σαν να γνωρίζει πάντα πως ό,τι και αν γίνει, οι πληγές ή έστω οι συνέπειες της τριβής θα υποχωρήσουν και θα επανέλθει στη φυσική του κατάσταση.
Μην τα παρουσιάζουμε όλα ρόδινα όμως! Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης δεν έχει ξεφύγει της κριτικής. Η ελίτ του κουλτουρέ κινηματογράφου τον θεωρούν Αλίκη. Και όπως συνηθίζω να λέω για κάθε Αλίκη θα υπάρχει ένας Χορν να μην αντέχει τον θόρυβο που δημιουργεί η διασημότητα της. Και ο Παπακαλιάτης έχει πολύ θόρυβο γύρω του. Φίνο, μοσχοπουλημένο, καλογυαλισμένο αλλά θόρυβο. Οι σειρές του είχαν επιρροές από άλλα προϊόντα, οι ταινίες του είχαν μικρά "κλεψίματα" από άλλες. Όμως ο Έλληνας θεατής του το συγχωρεί πάντα, άλλωστε δεν έχει ποτέ κάτι καλύτερο και πιο πρωτότυπο να του τρίψει στα μούτρα, σε κάθε του ατόπημα.
Σε γενικές γραμμές τελικά η λέξη που χρειάζομαι για τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη είναι "θαυμασμός". Γιατί για να γίνεις ελίτ, χρειάζεσαι αποδείξεις πως έκανες κάτι καλύτερα από κάποιον άλλο. Και δεν ξέρω αν τα έκανε όλα σωστά, αλλά σίγουρα τα έκανε πιο επιτυχημένα. Οπότε οτιδήποτε άλλο έρχεται δεύτερο. Ο Παπακαλιάτης είναι καταδικασμένος να είναι πρώτος. Κι αυτό είναι η ευλογία αλλά και η κατάρα όλης του της πορείας.
*Ο Παπακαλιάτης με το περιβόητο πρώτο gay φιλί στην ελληνική τηλεόραση αποτέλεσε για εμένα την αφορμή να γράψω ένα κείμενο για τη Βουλή των Εφήβων. Έγραφα - αν θυμάμαι καλά - πώς η τηλεόραση δεν επηρεάζει, αλλά παρουσιάζει μια νέα δομή κοινωνίας που έρχεται αλλά αρνούμαστε να δούμε και εθελοτυφλούμε καταδικάζοντάς την σε τεράστια πρόστιμα από το ΕΣΡ.
Σε κάθε περίπτωση, τα social media μου για κουβεντούλα, ιδέες και προτάσεις είναι στη διάθεσή σας.
http://instagram.com/sirconstantino
https://www.facebook.com/constantinos.antonatos
https://twitter.com/SirConstantino