Aide-mémoire | Ψινάκης και πάσης Ελλάδος

*Aide-mémoire: συντομευμένο κείμενο που επιτρέπει σε κάποιον να έχει μια γενική εικόνα ορισμένων γνώσεων

*Για αρχή να σας ενημερώσω πως αυτό το κείμενο γράφτηκε ολόκληρο πριν τις 18:00, το μεσημέρι της Τετάρτης. Και μέχρι να το αποθηκεύσω, αναφέροντας όποια ανουσιότητα σκέφτομαι παρακάτω για την ελληνική τηλεόραση, είδα στο "Live News" το ηχητικό και οπτικό ντοκουμέντο μιας δολοφονίας στα σκαλιά ενός αστυνομικού τμήματος. Και δεν είμαι εγώ αυτός που θα γράψω τι έπρεπε να γίνει για την άτυχη αυτή κοπέλα. Αλλά είμαι αυτός που πλέον δεν εκπλήσσομαι με αυτά που βλέπω σε ζώνη υψηλής τηλεθέασης στην εκπομπή του Ευαγγελάτου. Δεν γίνεται να βλέπουμε ένα έγκλημα φάτσα φόρα σε ζωντανή μετάδοση, στις 18:00 το απόγευμα. Δεν γίνεται. Τώρα που συμφωνήσαμε πως πρέπει να ντρεπόμαστε για όσα δείχνει η ελληνική τηλεόραση, πάμε να γράψουμε όποια αηδία θέλουμε για το αν κάνει νούμερα η Ελένη Μενεγάκη, αν κόβεται το "Σπίτι με το MEGA" και αν ο Ψινάκης πρέπει να κάνει ξανά late night εκπομπή.

Καλησπέρα, καλησπέρα!

Με συνοπτικές διαδικασίες το MEGA στήριξε το "Σπίτι με το MEGA". Δεν νομίζω πως το συγκεκριμένο project να υπόκειται σε όρους και μετρήσεις, budget και δυσκολίες. Όσο το MEGA θέλει να υπάρχει το "Σπίτι με το MEGA" θα υπάρχει.

Το εύρημα με την Κατερίνα Λιόλιου είναι πανφάνερα ό,τι καλύτερο μπορούσε να τύχει στο πρόγραμμα, μιας και μιλάμε για τον ορισμό του #SoHotRightNow. Περιμένω να λάβω αποκλειστικό απόσπασμα για το "Νοικιάστηκε" να γουστάρουμε...

Τα διαβάζω όλα όσα υστερικά μου στείλατε για το πόσο "δεν πρέπει να πιάνω στο στόμα μου" τον Νίκο Καρβέλα και "πάνε γράψε για τη Μενεγάκη και την Καινούργιου ρε". Ξέρετε πόσο απολαμβάνω που όντως πιάσαμε στο στόμα μας αυτή την αντικειμενικά δυσάρεστη τηλεοπτική στιγμή και που δεν καθίσαμε να κρυφτούμε πίσω από το δάχτυλό μας... Ο ρατσισμός βέβαια μιας απίθανης καλλιτεχνικής ελίτ και των θαυμαστών της, της αυλής της, που απευθύνεται σε έναν δημοσιογράφο με όρους τύπου "Πάνε πλύνε κάνα πιάτο", είναι τουλάχιστον τόσο παλιακός όσο το 2003.

Ακούω με σεβασμό όσα λέει κατά καιρούς ο Βαγγέλης Περρής, αλλά στην υπόθεση με το "TV Queens” είχε ένα δίκιο. Το reality βγαίνει γρήγορα γρήγορα, ενδεχομένως και μέσα στον Απρίλιο, με επικρατέστερη παρουσιάστρια την Ιωάννα Μαλέσκου.

Ένα reality για υποψήφιους παρουσιαστές θα έχει για παρουσιάστρια μια παρουσιάστρια που δεν έχει σημειώσει ούτε μία επιτυχημένη σεζόν στην καριέρα της. Είναι απορίας άξιο αυτό... Γιατί (παρά)σύρεται ο Ανδρέας Μικρούτσικος σε αυτό το εγχείρημα δεν μπορώ να καταλάβω... Είναι όντως ένα μικρό project, μεγάλο ρίσκο και αρκετό επικοινωνιακό κόστος, αν δεν πετύχει.

Πόσο άβολο είναι να ρωτάς ίσως τον πιο επιτυχημένο άνθρωπο της δικής του γενιάς στη μουσική "αν φούντωσαν μετά τον χωρισμό με τη Μακρυπούλια τα σχόλια περί σεξουαλικότητας δικής σου"; Ρε φίλε, είναι ο Μιχάλης Χατζηγιάννης.

Μία από τις καλλιτεχνικές περιπτώσεις που το ρεπερτόριο και το ταλέντο είναι τόσο ισχυρό, που δεν "λερώθηκε" ποτέ από τις φήμες. Φήμες ακούγονταν, πότε δεν μπήκαν ωστόσο στο κεντρικό πλάνο. Και τις βάζουμε στο 2024; Αφήστε τον Μιχάλη Χατζηγιάννη ήσυχο, στην κοσμοθεωρία του.

Μπροστά σε όλα αυτά τα άβολα, ο Ηλίας Ψινάκης στο "Γηροκομείο" παραμένει ό,τι καλύτερο παίζει γύρω μας κάθε τόσο. Και να σου πω και κάτι, το "Γηροκομείο" δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία μεθοδευμένη παρουσίαση αυτής της απίθανης περίπτωσης που είναι ο ίδιος ο Ψινάκης. Και ξέρεις από πού πηγάζει όλο αυτό; Από το ότι είναι χορτασμένος και ό,τι, μα ό,τι κάνει, το κάνει επειδή το γουστάρει. Αν η πραγματικότητα είναι ακριβότερη από την παραγωγή, τι τη θες τη μέτρηση; Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Τη ζωή σου να 'κανα, Ηλία μου. Είναι και ο Γιώργος Τσαλίκης καλεσμένος, που ήταν πιο άνετος από ποτέ, που έκανε μια τόσο απολαυστική και ενδιαφέρουσα κουβέντα. Απόλαυση!

Και δεν το γράφω για ακόμα μία φορά για να στηρίξω το "Γηροκομείο". Σαρώνει από μόνο του, εμένα έχει ανάγκη; Αλλά βλέποντάς το, καταλαβαίνω γιατί ψοφάει η έρμη η τηλεόραση μέσα στη μιζέρια του καθωσπρεπισμού της. Κουτσομπολάκια, μικροσχόλια, κάτι σουξουμου, κάτι μ@λ@κίες που βαριέται και να τα συζητήσει μέχρι και η γιαγιά μου, όταν φτιάχνει την κουπ της. Και πάμε μετά εμείς να πούμε, ακόμα και στην #αποψάρα, τι ναυάγησε, τι πέτυχε, τι κάνει νούμερα και τι δεν κάνει... Βλέπουν οι ξένοι τον τρόπο που κάνουμε τα project -τα περισσότερα δηλαδή- στην Ελλάδα και πέφτουν από τα μπαλκόνια του BBC σαν τις Σουλιώτισσες...

Έτυχε να γνωρίσω τη Melia Kreiling στα "Beauty Stars by Madame Figaro”. Όμορφη, cool, ευγενική και κυρίως επιτυχημένη. Βαθιά επιτυχημένη. Εμείς αισθανόμαστε περήφανοι που είχαμε 10 ευρώ για κάποιους μήνες να βάλουμε Netflix να δούμε το "Emily in Paris” και εκείνη δεν έχει ύφος που έπαιξε κανονικότατα.

Πρότεινε σε καμία, μετρίας αποτυχίας, (μετρίας επιτυχίας μπορεί και να μη βρεις) να συμμετέχει σε εκδήλωση χωρίς 32 εξασφαλισμένες συνέργειες να ακολουθούν ξωπίσω, και θα σου πω εγώ ποια είναι συνεργάσιμη, ποια όχι. Σαν εκείνο τον τραγουδιστή που για να προμοτάρει τον δίσκο ΤΟΥ, απαιτούσε από late night της εποχής, να ταξιδέψει ΟΛΟ ΤΟ ΣΥΝΕΡΓΕΙΟ για πάρτη του σε μια χώρα της κεντρικής Ευρώπης, μιας και μόνο εκεί αισθανόταν να μιλήσει άνετα για τα μπουζουκλερί άσματα που θα τραγούδαγε σε λίγο καιρο εν μέσω γαρυφαλοπολέμου.

Μιας και είπα γαρίφαλα, παρατηρώ εδώ και καιρό την Αναστασία και τη θραύση που κάνει. Η κοπέλα έχει μπει στη νεανική σκηνή του λαϊκού τραγουδιού και έχει αδειάσει τους πάγκους. Το τελευταίο της χιτ, "Σιγά το πράμα", το ακούω στο νον στοπ και χαίρομαι που μια κοπέλα απ' τα Μέγαρα, μπορεί να σπάει όσα κατεστημένα μας τσαμπουνάνε εδώ και χρόνια. "Είσαι μικρός, δεν μπορείς", "Είσαι αρχάριος, δεν ξέρεις", "Θα το πω στον Χ που είναι φίλος μου" και εσύ να κάθεσαι με τη δουλειά σου και μόνο να σαρώνεις. Αυτό σημαίνει λανσάρισμα και επιτυχία.