*Aide-mémoire: συντομευμένο κείμενο που επιτρέπει σε κάποιον να έχει μια γενική εικόνα ορισμένων γνώσεων
Καλησπέρα, καλησπέρα!
Παρατηρώντας ορισμένα από τα ποσοστά τηλεθέασης των τελευταίων τριών ημερών, μπορεί πολύ εύκολα να καταλάβει κάποιος όλα αυτά που λέμε εδώ και καιρό. Όταν τα προϊόντα είτε δεν δουλεύονται αρκετά, είτε φθείρονται από τη διαρκή επανάληψη, είτε γίνονται ανέμπνευστα πειράματα του σταρ που ηγείται της ομάδας καταλήγουν να κάνουν 8%, 6%, ακόμα και 4%. Μια κακή ή αδούλευτη εκπομπή όμως δεν σημαίνει πως είναι και πεθαμένο προϊόν.
Στις εκπομπές που δεν είναι format το προϊόν είναι το πρόσωπο. Φυσικά και μια γυναίκα του 4% μπορεί να πάει αλλού και με καλύτερη εκπομπή να φέρει 14%. Για τα ποσοστά τηλεθέασης καταλαβαίνω πως σημασία έχει η εκπομπή, τα θέματα, η διάρκεια και ο ανταγωνισμός. Για το μερίδιο της διαφήμισης όμως που φέρνει η εκπομπή αυτή στον σταθμό σημασία έχει μόνο το πρόσωπο. Και εκεί εξηγείται πως το 6% ή το 8% να θεωρείται πιο επιδραστικό διαφημιστικό μέσο από το 24%. Ή θα μάθουμε να "διαβάζουμε" τα νούμερα σωστά ή ας πάψουμε να τα σχολιάζουμε. Η ημιμάθεια είναι χειρότερη της αμάθειας, χρόνια το λέμε.
Σε αντίθεση με την άνευρη τηλεόραση, στο θέατρο γίνονται μαγικά πράγματα. Είχα την τύχη να παρακολουθήσω την παράσταση "Ο κύκλος των χαμένων ποιητών" στο θέατρο "Βρετάνια" με πρωταγωνιστή τον Άκη Σακελλαρίου σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ασπιώτη. Μια παράσταση μοντέρνα, σκληρή και ρομαντική. Ένα έργο που αν σε βρει σε ευαίσθητη στιγμή μπορεί να αλλάξει και εσένα τη ζωή. Η έκπληξη είναι βέβαια στους νεαρούς πρωταγωνιστές, του μαθητές του καθηγητή Κίτινγκ. Θοδωρής Θεοδωρακόπουλος, Νικόλας Παπαϊωάννου, Θησέας Παπαπαναγιώτου, Στέφανος Παπατρέχας, Τάσος Τυρογαλάς, Ζαχαρίας Γουέλα και οι περισσότεροι τηλεοπτικοί Αλέξανδρος Τωμαδάκης και Πάνος Κλάδης, που ξεχωρίζουν μέσα από το "διαμαντένιο" για πολλούς τηλεθεατές "Κάνε ότι κοιμάσαι" της ΕΡΤ1 τα δίνουν όλα. Και κυρίως δίνουν στον θεατή αυτό το εισιτήριο για την ελπίδα πως το αύριο της μυθοπλασίας σε τηλεόραση και θέατρο μπορεί να είναι εξίσου λαμπρό με ορισμένες στιγμές του παρόντος. Φυσικά να μην προσπεράσουμε και τον Τάσο Χαλκιά, σε έναν από τους πλέον σκληρούς ρόλους που έχει τύχει να ερμηνεύσει, όπως και ο "άλλος άνθρωπος" σε σχέση με το τηλεοπτικό του προφίλ, Σπύρος Τσεκούρας, που εντυπωσίασε ως αλύγιστος πατέρας του μαθητή. Ειδικά σε μια τόσο δύσκολη προσωπική του στιγμή. Λόγος για να πας θέατρο η συγκεκριμένη παράσταση, σπεύσατε!
Μία από τις ελάχιστες φίλες που απέκτησα στον χώρο τα τελευταία χρόνια είναι η Ελίνα Παπίλα. Μια γυναίκα ωραία, πλήρης, ισορροπημένη και "ακριβή". Ένας άνθρωπος που δεν φτηναίνει με τίποτα, με όσο κίτρινο κι αν την πολέμησε το τηλεοπτικό τοπίο. Ωστόσο εκείνη παρέμεινε ο εαυτός της, ένα αυτάρκες κορίτσι που δεν θα κάνει τόσες παραχωρήσεις για να υπάρχει καλά και ντε στο τηλεοπτικό τοπίο. Η Ελίνα, αν επιστρέψει στην τηλεόραση, είναι μια πολύτιμη συνεργάτιδα. Και ένας ενδιαφέροντας άνθρωπος. "Η τηλεόραση λειτουργεί σαν να είναι ένα κλειστό επάγγελμα που δεν θέλουν ορισμένοι να μπουν νέα πρόσωπα" είπε εν ολίγοις η Ελίνα και ήταν η πιο ηχηρή και ωμή αλήθεια για το πώς λειτουργεί ο χώρος...
Θα συμπληρώσω εγώ πάντως πως ένας άνθρωπος χωρίς αυλή δεν μπορεί να επιβιώσει, αν μπει στον λάκο με τα φίδια. Γιατί ό,τι καλό και να γράφαμε οι ελάχιστοι "σύμμαχοί" της δεν φτούραγε μπροστά στον ορυμαγδό αποδόμησης που δέχθηκε. Σαν να συντάχθηκε όλη η ημι-αποτυχία της μικρής μας τηλε-βιομηχανίας και να είπε "Εδώ γλείφουμε ψίχουλα, δεν θα έρθεις ζητώντας κρουασάν".
Αλλά τι σημασία έχουν όλα αυτά, όταν θαμποί και "κουρασμένοι" από αποτυχίες άνθρωποι, αναλαμβάνουν να δημιουργήσουν περιεχόμενο για εκπομπές στις οποίες δεν έχουν το "ελεύθερο" οι παρουσιαστές να πουν "εγώ προτιμώ αυτό και όχι εκείνο"; Και δεν μιλάω αποκλειστικά για την περίπτωση της Ελίνας. Μιλάω για όλες εκείνες τις περιπτώσεις που δήθεν έμπειροι άνθρωποι κλήθηκαν να συστήσουν στο κοινό πρωτοεμφανιζόμενους ανθρώπους ενώ οι ίδιοι αποτελούσαν "ανενεργές" κεραίες... Και ο διάολος μεταμορφωμένος σε παρουσιαστή να είναι αυτός που καλείσαι να συνεργαστείς, που η Ελίνα σε καμία περίπτωση δεν είναι κάτι τέτοιο, εσύ οφείλεις να παράξεις το καλύτερο που μπορείς. Τι συμβαίνει όμως αν αρνείσαι να ανοίξεις δρόμο για ανθρώπους που μοιραία με την επιτυχία θα σε προσπεράσουν; Αν είσαι πεπεισμένος εξαρχής πως δεν γουστάρεις να γίνεις όχημα επιτυχίας, παρά μόνο να βγάλεις τη σεζόν. Food for thought.
Από την άλλη, έβλεπα και τις δηλώσεις του Πέτρου Κωστόπουλου που ξεκινά ξανά εκπομπές στο ραδιόφωνο. Και τον άκουγα που μιλούσε για το αλήστου μνήμης "Βράδυ με τον Πέτρο Κωστόπουλο". Είδες που και έμπειροι και ταλαντούχοι και ό,τι καλό θες άνθρωποι σε αυτό τον χώρο μπορεί να "προσπεραστούν" από την αλλαγή των εικόνων; Δεν έχει η ελληνική τηλεόραση χώρο για ένα στιβαρό "κλασικού τύπου" late night όπως το "Βράδυ"; Μάλλον όχι. Γιατί δεν έχει καλεσμένους που θα αναμετρηθούν με τον Κωστόπουλο, δεν έχει συνεργάτες που μπορούν να είναι equal συνομιλητές με το κεφάλαιο "Κωστόπουλος", όσο κι αν διαφωνούν πολλοί μαζί του, δεν έχει και χώρο ο θεατής να κάτσει να ακούσει έναν άνθρωπο που τα media αποφάσισαν από μόνα τους να αποδομήσουν.
Έχει γούστο να μπουν ιδέες στον Σεφερλή για επιστροφή στη ζωντανή ψυχαγωγία στην τηλεόραση, τώρα που η Φαίη δέχεται ασφυκτικό φλερτ από το MEGA. Γιατί με "Μαμά" δεν τη βλέπω να τη βγάζει την επόμενη σεζόν στον ΣΚΑΪ... Τελικά ο μόνος "εξασφαλισμένος" είναι ο Φερεντίνος. Έχει σημασία να μην είσαι "ελεύθερος σκοπευτής" τηλεθέασης αλλά να χτίζεις μια αξία μέσα στο τηλεοπτικό τοπίο. Ο "Μονομάχος" συνεχίζεται λένε, τουλάχιστον προς το παρόν στηρίζεται. Και το "Σάββατο με φίλους" δεν πάει κι άσχημα τηρουμένων των αναλογιών. Τουλάχιστον να μείνει κάτι σταθερό μετά από τόσες μεταγραφές.
Θυμάστε που ο Χάρης Χριστόπουλος είχε αποκαλέσει τη Σταματίνα Τσιμτσιλή "χρυσή μετριότητα"; Να που ήξερε τι έλεγε. Αν είσαι ο καλύτερος, αφουγκραζόμενος τον ανταγωνισμό, μπορείς να γίνεις χρυσός. Πέρασαν χρόνια που κατάλαβα ότι η "μετριότητα" που εννοούσε ταυτιζόταν εννοιολογικά με τον "μέσο όρο". Ορίστε λοιπόν που ο "χρυσός" βρήκε τη συχνότητά του στον μέσο όρο και το "Happy Day" εκτινάχθηκε, δέκα χρόνια μετά την πρεμιέρα του.
Και ασχολούμαι με όλα αυτά για να μην δώσω σημασία στις δηλώσεις του Κώστα Αρβανίτη στην "Ώρα Ελλάδος" του OPEN. Προσπαθούσα ο δόλιος να αντιληφθώ γιατί είναι τόσο περήφανος αυτός ο άνθρωπος και δεν το καταλάβαινα... Συγχωρείστε με, ίσως είναι θέμα ιδεολογίας ή και κοσμοθεωρίας. Απλώς μετά μη με κατηγορείτε αν βγάζω συμπεράσματα είτε για τα τεχνάσματά του στο Ευρωκοινοβούλιο είτε για τους σκοπούς των προσκλήσεων που αποστέλλει. Ειδικά όταν αυτές γίνονται αποδεκτές και μετά viral. Πυροβολώντας με σιγαστήρα τον μηχανισμό της χώρας σου, απλά τη δολοφονείς. Αν θες να δώσεις νέα ζωή στο σύστημα, τουλάχιστον φροντίζεις να το κρατήσεις ζωντανό και να το φτιάξεις.
Αρκετά δεν ήταν για Δευτέρα, ας πάμε και σπίτια μας.
Σε κάθε περίπτωση, τα social media μου για κουβεντούλα, ιδέες και προτάσεις είναι στη διάθεσή σας.
http://instagram.com/sirconstantino
https://www.facebook.com/constantinos.antonatos
https://twitter.com/SirConstantino
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr
