Πώς το MasterChef νίκησε τη φθορά

Ο Κωνσταντίνος Αντωνάτος κάνει ένα μίνι απολογισμό, μία μέρα μετά τον τελικό του MasterChef 7.

Πώς γίνεται άραγε το MasterChef να είναι το μόνο reality που έχει αντέξει 7 σεζόν σερί στην ελληνική τηλεόραση;

Το αρχικό μου "κόλλημα" με το συγκεκριμένο format, το ξέρετε. Έχω περάσει μέρες και μέρες να παρακολουθώ το MasterChef, του Star. Όχι του MEGA. Το "κόλλημα" όμως του φανατικού τηλεθεατή, θα τελειώσει σύντομα. Δεν αρκεί να κολλήσεις με έναν δύο κύκλους ώστε να πεις πως το MasterChef είναι καλό προϊόν. Μπορεί να ήταν απλά εθιστικό και μετά να ξεφούσκωνε.

Το MasterChef δεν πεθαίνει, επειδή δεν αρκεί να βγει στον αέρα ένα ενδιαφέρον reality μαγειρικής. Αυτό συμβαίνει επειδή το MasterChef του STAR είναι ένα καλοδουλεμένο τηλεοπτικό προϊόν. Ακόμα και περίεργα κουρέματα για γάτες να παρουσίαζαν, αν δουλέψεις τόσο καλά ένα τηλεοπτικό προϊόν, μοιραία θα σου βγει κάτι καλύτερο του μέσου όρου.

Βλέποντας το MasterChef 7, μαθαίνοντας πόσα πρωτότυπα πράγματα έχουν εντάξει οι Έλληνες δημιουργοί του στο format και πόσο μοιραίο είναι αυτά σύντομα να τα δούμε και σε ξένους κύκλους, αντιλαμβανόμενος τον αγώνα του STAR όχι απλά να το έχει στο "μενού", αλλά να το επιβάλει ως ηγέτη του είδους έναντι του ανταγωνισμού, καταλήγεις εύκολα πως το MasterChef είναι καταδικασμένο να πετυχαίνει.

Ένα πολύ καλό προϊόν από μόνο του πια δεν λέει τίποτα. Μια τυπολογία διαγωνισμού μόνη της δεν καταφέρνει τίποτα σημαντικό, χωρίς ανθρώπους με άστρο, συντελεστές με πάθος (αλλιώς έπρεπε να το αποκαλέσω, αλλά είμαι και γόνος καλής ανατροφής) για αυτό που κάνουν και παίκτες ορκισμένους να ξεχωρίσουν. Να βάλω και κάτι ακόμα στην εξίσωση; Το MasterChef κατάφερε να εκπαιδεύσει τους τηλεθεατές του. Τι θέλω να πω; Οι θεατές που επιλέγουν τα reality του STAR πλέον έχουν εκπαιδευτεί τι σημαίνει τηλεόραση Α' κατηγορίας και ενδεχομένως να κλείσουν και την τηλεόραση με την ολοκλήρωση του αγαπημένου τους προγράμματος. Δύσκολα μπορώ να σκεφτώ άνθρωπο που βλέπει φανατικά MasterChef, απόψε το βράδυ να πει "πάλι καλά που τελείωσε να βλέπω ανενόχλητος Survivor". Σειρές μπορεί να δει, ένα κίτρινο reality με ήρωες... κλόουν δύσκολο.

Το εύρημα των εισβολέων, από την άλλη, ήταν απίστευτο. Το να κάνεις all star επί της ουσίας, χωρίς τη ρετσινιά του ξαναζεσταμένου φαγητού, είναι στοιχείο για να βγάλεις το καπέλο στον συντελεστή του προγράμματος αυτού. Το MasterChef από το αντίπαλον δεος του Survivor μεταλλάχθηκε σε ένα μόνιμο outsider που και κερδίζει ενίοτε τον ανταγωνισμό, αλλά πάντα κερδίζει τον θεατή και τις εντυπώσεις. 1000 Survivor να βγουν, 2000 τσακωμοί να γίνουν στο κάθε συμβούλιο, αρκεί μια ατάκα του Κουτσόπουλου να παίζει στα social για τρία χρόνια.

Πού θέλω να καταλήξω... Το MasterChef πέτυχε γιατί -συνήθως- το STAR παράγει καλή τηλεόραση, όχι μια ρέπλικα μιας προπέρσυνης επιτυχίας. Και όταν είσαι έντιμος με τον καθρέφτη σου, μπορείς να συγχωρήσεις τη ρυτίδα. Δεν θα προσπαθήσεις να την κρύψεις, θα βρεις πόζα που να μην την τονίζει. Θα ζήσεις μαζί με τη φθορά του χρόνου, αντιλαμβανόμενος πως το διαχρονικό σου στοιχείο δεν είναι η αψεγάδιαστη όψη σου, αλλά η μοναδική σου ιδιοσυγκρασία. Και κάθε μικροκοινωνία, όπως αυτή του MasterChef, ως φυσικός οργανισμός μετασχηματίστηκε πριν πεθάνει. Δεν παρέμεινε στη θέση του περιμένοντας να γεράσει, έτρεξε να αλλάξει πριν το... αλλάξουν οι περιστάσεις. Και το πέτυχε.