Η Ελένη Μενεγάκη θέλησε να πει "ευχαριστώ" δημοσίως στον Μάκη Τσέλιο για όλες εκείνες τις στιγμές που συνεργάστηκαν ή δέχθηκε να μιλήσει στην εκπομπή της. Το "ευχαριστώ" αυτό κατέληξε σε μία φράση που μου γέννησε πολλές άλλες σκέψεις για το πώς συμπεριφέρεται σήμερα η τηλεόραση στους ανθρώπους που την περιβάλλουν.
"Μη θεωρούμε τίποτα δεδομένο. Ακόμα και να μας μιλήσει κάποιος δεν είναι δουλειά του να το κάνει, δεν είναι υποχρεωμένος. Θέλει και το κάνει. Και τους ευχαριστούμε πολύ όλους" ανέφερε η Ελένη Μενεγάκη.
Θα μου πείτε γιατί μου κάνει εντύπωση. Επειδή δεν συνηθίζεται. Τόσο απλά. Οι περισσότερες εκπομπές λειτουργούν με τη σκέψη "και χάρη σου κάνω" ή το γνωστότερο "βγαίνει η μούρη σου στο γυαλί". Δεν στο λένε, αλλά το καταλαβαίνεις. Σας το λέω από πρώτο χέρι.
Στα χρόνια που βρίσκομαι στη δουλειά αυτή, όσες φορές μπήκα σε ένα τηλεοπτικό πλατό, ένιωσα κατά κύριο λόγο μη αποδοχή. Ελάχιστες φορές ένιωσα άνετα, περισσότερο τα τελευταία δύο χρόνια. Ίσως γιατί και εγώ πατούσα πιο γερά στα πόδια μου. Και αν εξαιρέσεις κεντρικούς παρουσιαστές ή δυναμικά στελέχη εκπομπών/ καναλιών, αν περπατήσεις μέσα σε ένα πλατό θα δεις ανθρώπους σχεδόν εθισμένους στο γυαλί και τη δημοσιότητα, να σε κοιτούν στην αρχή ανιχνευτικά και μετέπειτα σχεδόν ανταγωνιστικά, που είναι πολύ κοντά στο να γίνει εχθρική η διάθεσή τους, επειδή νιώθουν πως απειλούνται. Δεν είναι όλοι έτσι, είναι οι πολλοί. Αυτοί που έχουν εμποτιστεί με κίτρινες διαθέσεις και mood ζωής/ δουλειάς το "να βγει και αυτή κωλομέρα να πάμε σπίτια μας".
Κάθε φορά που επιλέγω να μιλήσω σε έναν άγνωστο σε εμένα συντελεστή εκπομπής λοιπόν αγχώνομαι. Το ίδιο άγχος έχουν και αρκετοί άνθρωποι "κανονικοί" εμπλεκόμενοι με κανάλια και εκπομπές. Μην γίνει κάτι και εκτεθούν. Γνωρίζουν τι είναι οι "από κάτω" και ξέρουν πολύ καλά τον λόγο που κρατούνται εκεί. Η τηλεόραση κατά κύριο λόγο αγκαλιάζει ανασφαλείς ανθρώπους που ικανοποιούν το ego τους, βρισκόμενοι μπροστά ή πλάι από τις κάμερες. Σε αντίθεση με αυτούς, υπάρχουν και πραγματικά ταλαντούχοι άνθρωποι που κάνουν καριέρα. Όσο καλύτερα τα πηγαίνουν με το εγώ τους, άλλο τόσο καλά τα πηγαίνουν και με τους άλλους. Ομοίως ανάλογα συμβαίνει και αντιστρόφως.
Η Ελένη Μενεγάκη και πολλοί από τους ανθρώπους της δεν είναι έτσι. Γι' αυτό και μπορεί να λέει τα πράγματα με το όνομα που τους δίνει η ίδια. Το "ευχαριστώ" το απευθύνει στους καλεσμένους της επειδή ξέρει καλά ποιους έχει επιλέξει να προβάλει μέσα από την ώρα που της ανατίθεται από το MEGA, ή τον Alpha και τον ΑΝΤ1 τα περασμένα χρόνια. Μη ξεχνάς πως για να φτάσεις να μιλήσεις στην "Ελένη", ε κάτι κάνεις καλύτερα από κάποιους άλλους. Μπορεί και λέει "ευχαριστώ" γιατί κατά κύριο λόγο ξέρει να σέβεται τους ανθρώπους που φιλοξενεί.
Στον αντίποδα, υπάρχουν εκπομπές που είναι φτιαγμένες από αρνητική ενέργεια, στο DNA τους. Όχι "ευχαριστώ" δεν θα σου πουν, αλλά δεν θα κάνουν τον κόπο να σου απαντήσουν αν και πότε θα παίξει το θέμα που σε αφορά. Και ρε γαμώτο έχει σημασία όντως να λέμε "ευχαριστώ". Όχι μόνο σε αυτούς που θέλουμε να κανακέψουμε στη δουλειά αυτή, να λέμε "ευχαριστώ" σε όλους που ένωσαν τις δυνάμεις τους (του λόγου ή του έργου τους) με τις δικές μας. Αν ντρεπόμαστε για αυτούς. ντρεπόμαστε για αυτό που παράγουμε. Αν ντρεπόμαστε για το περιεχόμενο της εκπομπής μας, ντρεπόμαστε για την ύπαρξή μας στην τηλεόραση.
"Ευχαριστώ" λοιπόν λέει αυτός που δεν ντρέπεται. Αυτός που κάθεται σιωπηλός ή απλά λέει υποκριτικά ευχαριστώ που ξεχνά την επόμενη στιγμή, είναι αυτός που ντρέπεται για το δικό του αποτύπωμα στην τηλεόραση. Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή είναι που αρχίζει να ξεσπά σε συνεργάτες, καλεσμένους, θεατές και παροικούντες την Ιερουσαλήμ. Και ο νοών νοείτω.