*Aide-mémoire: συντομευμένο κείμενο που επιτρέπει σε κάποιον να έχει μια γενική εικόνα ορισμένων γνώσεων
Πήγα που λέτε χθες στο MadWalk. Που φέτος ήταν μεγάλο και λαμπερό. Ευτυχώς έφυγε και αυτή η περιρρέουσα γκαντεμιά των προηγούμενων ετών λόγω πανδημίας και κάπως περάσαμε ωραία. Να σημειώσω πάντως πως η Μαριέττα Χρουσαλά τα πήγε εξαιρετικά καλά στην παρουσίαση, που προφανώς είναι με auto-cue και κάπως όλα προρυθμισμένα σε τέτοια show. Ωστόσο, η γλυκύτητα του λόγου και του παρουσιαστικού της αποδείχθηκε διαχρονική και εμένα προσωπικά με κέρδισε, αφού έλαμπε καθόλη τη διάρκεια της βραδιάς.
Από τα live acts θα ξεχωρίσω σίγουρα αυτό του Σάκη Ρουβά με τον Κωνσταντίνο Αργυρό. Το τραγούδι "Σοκ", που ερμήνευσαν μαζί και θα κυκλοφορήσει σύντομα, είναι ένα πραγματικό χιτ και μ' άρεσε πολύ από το πρώτο κιόλας άκουσμα. Φυσικά και η Καλομοίρα έλαμπε μέσα στο υπέρλαμπρο και τόσο 00s live act της που είχε στοιχεία Marilyn αλλά κραύγαζε πανταχόθεν πόσο αγαπά τη Britney. H αίθουσα "έπεσε" όταν ακούστηκε το "Βότκα Βύσινο" από τη Marseaux και έκλεισε πολύ πολύ ωραία με την Άννα Βίσση που τραγούδησε "Αίμα" και το καινούργιο της hit single με τίτλο "Γκαζόζα", που κατ' εμέ είναι κολλητικό και ας καταλαβαίνω πως είναι ένα χιτάκι που σε δύο χρόνια δεν θα το θυμάμαι. Τι σημασία έχει; Εγώ το τραγουδάω τώρα και αυτό (μου) αρκεί.
Η στιγμή που τραγούδησε η Μαρία Μπεκατώρου όμως, ρε παιδί μου, ήταν όλα τα λεφτά. Βλέπεις αυτό το ακτινοβόλο κορίτσι να κάνει τα πάντα, με λάμψη, μπρίο, φινέτσα και επαγγελματισμό. Ενώ στο πλάι της περπατούσαν τα μεγαλύτερα αστέρια του Ιn Τhe Fab της Έλενας Χριστοπούλου με επικεφαλής την ίδια να κάνει την έναρξη του catwalk. Ωραία στιγμή που ενώθηκε η τηλεόραση, η μόδα και η μουσική. Γι' αυτά μ' αρέσουν τα MAD events, γιατί δημιουργούν κάτι που τη στιγμή που το βλέπεις θυμάσαι πως υπάρχει και η illustrated εκδοχή της καθημερινότητάς μας.
Τη Δευτέρα βρέθηκα και στην πρεμιέρα του "Hedwig and the angry inch" με τον Μίνω Θεοχάρη στο θέατρο "Αλκυονίς". Και όσο μακριά από μένα και αν είναι θεματικά το έργο, πράγμα που σε αυτές τις παράστάσεις είναι δίκοπο μαχαίρι ακόμα και για να καταλάβεις τι θέλει να πει ο ποιητής, αντιλήφθηκα πόσο το πιστεύει ο Μίνως Θεοχάρης που επιμελήθηκε από τη μετάφραση μέχρι τους φωτισμούς, από ό,τι έχω διαβάσει. Και ταλέντο στον νου και στη σκηνή. Εξαιρετική και η Κατερίνα Ντούσκα, που κατά τη διάρκεια της παράστασης δεν κατάλαβα καν πως ήταν εκείνη που υποδυόταν αυτόν τον ιδιαίτερο ήρωα της παράστασης. Στο τέλος -και πάλι αγνώριστη- τα έδωσε όλα και ήταν καταπληκτική. Μετά κατάλαβα και ποια ήταν, αλλά μπορεί να πω πως λειτούργησε και θετικά, γιατί με συνεπήρε το ταλέντο της ασχέτως του brand που κρυβόταν πίσω από τις περούκες. Ήταν εκεί και πολλοί φίλοι του να τον καταχειροκροτήσουν και φαινόταν πόσο χαρούμενος ήταν και ο ίδιος γι' αυτή τη στιγμή του. Μπράβο!
Ο Φώτης Σεργουλόπουλος με την Τζένη Μελιτά μέρα με τη μέρα γίνονται ακόμα καλύτεροι στην "Πρωίαν" της ΕΡΤ1. Δεν έχει σημασία που η εκπομπή στο σύνολό της δεν θα ήταν ποτέ η πρώτη μου επιλογή για εκείνη την ώρα, άλλωστε απολαμβάνω τόσο το δίδυμο του μεσημεριού όσο και το "Στούντιο 4" αργά τα ξημερώματα στην επανάληψη. Αλλά βλέποντας το απόσπασμα από τα σατιρικά σκετς με θέμα τους χρηματισμούς και τις ανάλογες δημόσιες δηλώσεις, θες και να χειροκροτήσεις το ταλέντο δύο ανθρώπων που κάνουν ζωντανό show κάθε μέρα αλλά και τη γενναιότητα του περιεχομένου της ΕΡΤ, που έπαψε πια να παραμένει ξύλινη. Δεν σας τα έλεγα τις προάλλες με το "ΕΡΤ, γ@μ@ει"; Ήρθε και η "κ@υλ@" που είπε ο καλεσμένος του "Στουντίου 4" και καταλάβαμε πια για τα καλά πως η ΕΡΤ1 παίζει ορεξάτη το παιχνίδι του ανταγωνισμού - εκεί που θέλει, όταν το θέλει, όπως το θέλει.
"Στο Fame Story 3 είχε πάρα πολύ σεξ. Εγώ δίδαξα. Θυμάμαι να ξυπνάω την επόμενη μέρα και βγαίνοντας, επειδή ερχόμασταν σε επαφή με κάποιους τεχνικούς, δεν ήταν το κλασικό καλημέρα. Ήταν το… συγχαρητήρια" είπε ο Γιώργος Λιανός, συμπληρώνοντας πως: "Ήταν ένα πιο ελεύθερο Fame Story. 6-7 έκλειναν οι κάμερες, υποτίθεται μπορούσες να κάνεις ό,τι ήθελες. Και πολύς κόσμος έκανε 6-7 ό,τι ήθελε. Απλώς υπήρχαν και κάποιοι συμπαίκτες που δεν τους ένοιαζε το ωράριο. Τώρα μου ήρθε, τώρα το κάνω. Κουβερτούλα από πάνω. Δεν έπαιξαν αυτά ποτέ βέβαια". Βεβαίως ήταν πιο ελεύθερο επειδή αντί για τρεις κράτησε έξι μήνες λόγω τεράστιας επιτυχίας. Τα ρεκόρ τηλεθέασης και συζήτησης εκείνου του Fame Story με την Τατιάνα Στεφανίδου σε ρόλο παρουσιάστριας ήταν ιστορικά για τη δεδομένη χρονική στιγμή. Και εκεί καταλάβαινες πώς ο ΑΝΤ1 (τότε) ήξερε να κάνει εθιστικά μεν, προσεγμένα δε reality. Αμφιβάλω βέβαια αν δεν είχαν παιχτεί αυτά τα ερωτικά στιγμιότυπα στον τηλεοπτικό αέρα (ή έστω σε κανένα leak στα socialζ τη σήμερον). Σε κάθε περίπτωση δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το γεγονός πως τότε και τεράστια επιτυχία έκαναν, και τεράστιος ανταγωνισμός υπήρχε και το κοινό πάθαινε παράκρουση με τους χαρακτήρες, όπως αυτοί αποτυπώνονταν τηλεοπτικά.
Κάτι τέτοιο ήθελε να πει και ο Αντρέας Μικρούτσικος συνομιλώντας με την Αφροδίτη Γεροκωνσταντή, όταν εκείνη βρέθηκε καλεσμένη με τον Παναγιώτη Ραφαηλίδη στη "Super Katerina". Αν ο Μικρούτσικος έπαιζε μπάλα όπως ήξερε και στο "Big Brother", τώρα δεν θα είχε να απολογηθεί κανείς για το πέρασμά του από το σπίτι του Μεγάλου Αδελφού.
Να πω και κάτι από καρδιάς όπως ακριβώς το σκέφτομαι: ο Παναγιώτης Ραφαηλίδης είναι ένας τόσο καλός τραγουδιστής -προσωπικά τον έχω προλάβει και με μόνο τη μουσική του ιδιότητα επί πίστας νυχτερινών κέντρων αλλά και τότε MAD VMA και λοιπά- που χαίρομαι όταν έστω και λόγω Just The 2 Of Us γίνεται αντιληπτό το ταλέντο του στο μικρόφωνο. Του αξίζει περισσότερη προσοχή, πέρα από τον τίτλο του τηλεοπτικού παρτενέρ της Ναταλίας Γερμανού. Του αξίζει για αυτό που πραγματικά είναι φτιαγμένος να κάνει, ασχέτως αν αξιοποίησε την ομολογουμένως πολύ δημοφιλή στα social οξυδέρκειά του για να υπάρχει και στην τηλεόραση. Πρόσφατα δε, τον έβλεπα στο J2US και την αμέσως επόμενη ώρα, όταν πήγα μια βόλτα με το αμάξι, έβαλα στο Spotify και άκουγα τον ολοκληρωμένο του δίσκο που είχε κυκλοφορήσει το 2007 (κάπου εκεί τέλος πάντων, μικρό παιδί ήμουν θυμάμαι) και θυμήθηκα τι ωραία ποπ εμπορική σκηνή υπήρχε τότε.
Άλλα χρόνια θα μου πεις! Παίρναμε το cd, σκάγαμε 20ευρω, το βάζαμε στο discman και ξέραμε πως μια δουλειά έχει 12 τραγούδια, όχι ένα που το ακούς ξανά και ξανά σε 50 ραδιόφωνα και άλλα 5-6 στην αφάνεια. Άμα δεν έχεις ζήσει την εποχή που στηνόσουν έξω από τα "Metropolis" για την κυκλοφορία του "γεια" και τελικά το απόθεμα είχε εξαντληθεί σε λίγες ώρες, τότε δεν ξέρεις τι θα πει "ο Χ κυκλοφορεί τη νέα του δουλειά". Και ξαφνικά γράφω και σκέφτομαι, όπως όταν ο παππούς μου μιλούσε για τις μέρες του 1960.
Επιστρέφω στα τηλεοπτικά για να σας πω ότι το "GNTM", που τόσο πουλάει να παρουσιάζουμε ως αδύναμο ανταγωνιστικά φέτος, έκανε το MEGA να αλλάξει τον προγραμματισμό του και να τοποθετήσει το "Madwalk" την Πέμπτη 22/12 και όχι την Παρασκευή 23/12, απέναντι από τον τελικό του reality. Αμφισβήτηση, αμφισβήτηση, αλλά η πιάτσα ξέρει μέχρι πού να απλωθεί όταν η Καγιά βγάζει νικήτρια. Ε; Ναι!
Δίκιο είχε ο Γιώργος Λιάγκας που είπε πως το χρήμα αγοράζει τα πάντα στην τηλεόραση. Τα πάντα! Και το αφήνω εδώ.
Ες αύριον τα σπουδαία.
Σε κάθε περίπτωση, τα social media μου για κουβεντούλα, ιδέες και προτάσεις είναι στη διάθεσή σας.
http://instagram.com/constantinosantonatos
https://www.facebook.com/constantinos.antonatos
https://twitter.com/SirConstantino