Υπάρχουν περίοδοι που παλεύω να αποφύγω να διαβάσω οποιαδήποτε κριτική για τηλεοπτικά προγράμματα. Δεν είναι από εγωισμό, είναι από προστασία. Σαν άνθρωπος ακούω πολύ τα επιχειρήματα των άλλων. Ως εκ τούτου, αν έχω διαμορφώσει άποψη για ένα πρόσωπο ή μία εκπομπή, μπορεί να αλλάξω τη δική μου γνώμη, προσπαθώντας να "ακούσω” την άποψη ενός τρίτου για το ίδιο ζήτημα. Αλλά το θέμα είναι να συμφωνήσουμε σε μια κοινώς αποδεκτή αλήθεια ή να πει ο καθένας το δικό του με σκοπό να ανταλλάξουμε σκέψεις και να βγάλουμε ένα συμπέρασμα;
Τις τελευταίες μέρες, ειδικά όταν κάποιος θέλει να γράψει κάτι καλό, προσπαθεί να γράψει στο Α' πληθυντικό. "Έχουμε την ανάγκη", "απαιτούμε να...", "η τηλεόραση που μας αξίζει" και άλλα τέτοια πολύ πολύ όμορφα δοσμένα διαμορφώνουν μια σχεδόν συλλογική γνώμη τηλεθεατών / σχολιαστών, λες και μαζί τα βλέπουμε και μαζί αποφασίζουμε για το τι μας αρέσει και τι όχι στη μικρή οθόνη.
"Δεν αντέξαμε να το δούμε" γράφει ο άλλος για κάποια ατάκα της Καγιά ή "αποθέωση στο twitter" για τον Δεληβοριά και τα "Νούμερα”. "Αποκτήσαμε την τηλεόραση που μας άξιζε" γράφει ο άλλος σχολιάζοντας το "Πρωίαν σε είδον", λες και βάλαμε ένα μέτρο αξίας τηλεόρασης και βρήκαμε τι μας αναλογεί. Καταρχάς όταν κάνει κάτι 5% τηλεθέαση, δεν βρήκαμε, δεν εντοπίσαμε, δεν αποκτήσαμε. Κάποιοι λίγοι επέλεξαν να αλλάξουν τηλεοπτικές συνήθειες – ή ακόμα καλύτερα να ανοίξουν ξανά τηλεόραση – και να παρακολουθήσουν ένα πρόγραμμα της αρεσκείας τους. Αυτό το πρόγραμμα -όποιο κι αν είναι αυτό- ταιριάζει σε εκείνους. Μην μπλέκουμε τις έννοιες και τις καταστάσεις.
Την ίδια στιγμή, όταν κάνει 20% ή 30%, επειδή συνήθως προκαλεί, ξεχνάμε το "εμείς” και αρχίζουμε και γράφουμε για "εκείνους” τους κακούς και απαίδευτους που το βλέπουν. Ποτέ κάτι που κάνει μεγάλη τηλεθέαση δεν "μας αρέσει". Συνήθως γράφουμε πάλι για εκείνους που το είδαν, και εμείς που από αποτροπιασμό καθόμαστε τώρα και γράφουμε για αυτό. Πότε διάβασες "δεν αντέχαμε να δούμε άλλο" από το τάδε πρόγραμμα; Ποτέ. Κάνοντας επίκληση στο συναίσθημα του αναγνώστη, όταν κάτι είναι θετικό θέτουμε εαυτόν εντός, αλλά όταν κάτι είναι αρνητικό, ορίζουμε ένα ανώτερο επίπεδο θέασης που βρισκόμαστε εμείς, οι έξυπνοι, σε σχέση με αυτούς τους... μπατακλάν, που βλέπουν το συγκεκριμένο μη ορθό κατά την άποψη των πρώτων προϊόν.
Η Ναταλία Γερμανού είπε κάτι αρκετά απλό, αλλά αληθινό στη συνέντευξή της στο STAR: "O κόσμος βλέπει ό,τι του αρέσει, είτε κάνει 5% είτε 45% τηλεθέαση”. Ο κόσμος είναι αριθμός ενικός για να εκπροσωπεί τη μοναδικότητα των προσώπων που αγκαλιάζει ως έννοια. Ο "κόσμος" δεν είναι μια μάζα που κινείται μονομπλόκ σαν μασίφ σίδερο και πάει όπου πάει ο πρώτος. Το "εμείς" είναι επικίνδυνο γιατί εντάσσει νοηματικά ανθρώπους σε ομάδες, πχ "εμείς που θέλουμε μια καλύτερη τηλεόραση λέμε...", με τις οποίες ο ένας μπορεί να μην έχει καμία σχέση με τον διπλανό του. Εγώ που θέλω λοιπόν μια καλύτερη τηλεόραση ορισμένες φορές λέω πως εγώ ως μονάδα με τις πράξεις μου και τις επιλογές μου δείχνω με ποιον συμφωνώ και ποιον διαφωνώ. Προσωπική μου άποψη, γούστο μου και καπέλο μου, το πετάω και το καίω. Το να... διαπλατύνω την άποψή μου, περιλαμβάνοντας ηλικιακά γκρουπ ή ποιοτικά χαρακτηριστικά, δημιουργώντας μια κοινότητα είναι fake και κάπως προπαγανδιστικό.
Ας σταματήσουμε να κάνουμε τους ιεροκήρυκες του καλού χωρίς να έχουμε ρωτήσει πρώτα τον διπλανό μας αν αυτό που λέμε εκφράζει μια αντικειμενικά υπαρκτή ομάδα που συντάσσεται με αυτό που λέμε. Μέχρι λοιπόν να βρεθεί αυτή η ομάδα που θα μας εκπροσωπεί όλους ως προς την άποψη αλλά και ως προς το μέσο, ας σεβόμαστε την προσωπική άποψη του άλλου. Και να σταματήσει η αλόγιστη χρήση του "εμείς". Ένας κριτικός ή ένας σχολιαστής εκφράζει μόνο αυτό που πιστεύει ο ίδιος. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Και πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου "λίγο" να έχεις προσωπική θέση απέναντι στα πράγματα και τις καταστάσεις που συμβαίνουν γύρω μας τις μέρες αυτές.
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr
