Πριν από χρόνια μία ευκατάστατη οικογένεια του Άργους ο Νίκος και η Βασιλική Παγώνη φέρνουν στον κόσμο ένα χαριτωμένο κοριτσάκι. Θα έπαιρνε το όνομα της γιαγιάς της, Ματίνα. Ηταν ένα κορίτσι ήσυχο, θα έλεγε κανείς συνεσταλμένο. Διάβαζε, έπαιζε με τις κούκλες της και απολάμβανε την φροντίδα των γονιών της και κυρίως της μαμάς της που την έντυνε πάντα με τα καλύτερα ρούχα. Αυτό το ήρεμο κορίτσι μετά από αρκετά χρόνια θα γινόταν η πληθωρική και δυναμική Ματίνα Παγώνη. Η σχέση μου μαζί της έγινε ξεχωριστή όταν η μητέρα μου, στην κλινική που είναι διευθύντρια στο νοσοκομείο Γεννηματάς πέρασε τις τελευταίες μέρες της ζωής της. Δύο χρόνια μετά από εκείνες τις στιγμές βρισκόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο σε ένα καφέ στου Παπάγου για να μου αποκαλύψει σελίδες από το βιβλίο της ζωής της που μέχρι σήμερα δεν είχαν δει το φως της δημοσιότητας.
"Ημουν μοναχοπαίδι, ο πατέρας μου δεν ήθελε πολλά παιδιά ήθελε ένα παιδί μόνο και ετσι με είχε καλομαθημένη. Ήμασταν μία πολύ ευκατάστατη οικογένεια. Ο πατέρας μου είχε λατομείο στο Άργος, ο παππούς ήταν μεγάλος εργολάβος και οι δουλειές πήγαιναν πολύ καλά.
Άρχισα να καταλαβαίνω τον εαυτό μου από πολύ μικρή όταν ήμουνα 5- 6 χρονών και θυμάμαι να με ντύνει η μητέρα μου με ωραία φορέματα και να με φροντίζει πολύ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις Κυριακές που μου φορούσε πολύ ωραία καπέλα που έφερνε ο μπαμπάς από τη Γερμανία και με πήγαινε στην εκκλησία. Σε ηλικία εφτά χρονών φόρεσα το ωραιότερο ρολόι, ένα μεγάλο γερμανικό ρολόι που μου έφερε ο πατερας από το εξωτερικό και τέτοιο δεν είχε κανένα άλλο παιδί στο δημοτικό.