Κάθε Ιούνιο στην Ελλάδα δίνουν πανελλήνιες και οι γονείς. Στο μάθημα της ψυχραιμίας. Δύσκολο, όσο και αν πέφτουν πάντα τα SOS. Μου συνέβη. Ούτε τη βάση δεν πιάνω. Υπήρξα, κατά γενική ομολογία φίλων, μια cool μαμά. Μέχρι που το παιδί μπήκε σε τροχιά Γ' Λυκείου και μεταλλάχθηκα. Τα σημάδια του επερχόμενου "συνδρόμου της άδειας φωλιάς" ήρθαν πρόωρα. Φάνηκαν από την αρχή της σχολικής χρονιάς. "Αχ, τελευταία πρώτη μέρα του σχολείου". "Βαχ, τελευταία δεύτερη/τρίτη/τέταρτη μέρα του σχολείου". Έτσι το πήγαινα.
Οι πανελλήνιες ήταν το αποκορύφωμα. Το πρωί που βρέθηκα έξω από το σχολείο όπου διεξάγονταν οι εξετάσεις ήταν σαν να αναβόσβηναν μπροστά μου με νέον γράμματα οι λέξεις "τέλος εποχής". Το τελειωτικό χτύπημα ήταν τα πηγαδάκια με τους υπόλοιπους γονείς. Ένα πολλαπλό déjà vu αυτά τα πηγαδάκια. Είχα την τύχη να συμπλεύσω τα χρόνια του σχολείου με τον ίδιο κύκλο ανθρώπων. Εκείνο το πρωί ήταν σαν να είχαμε μπει σε μια χρονομηχανή που μας πηγαινoέφερνε στον χωροχρόνο σαν roller coaster. Πού ήμασταν στ’ αλήθεια; Έξω από έναν παιδότοπο σε παιδικό πάρτι στο νηπιαγωγείο ή στην αίθουσα της δασκάλας στην Γ' Δημοτικού την ημέρα "ενημέρωσης γονέων"; Στο θέατρο την ημέρα της γιορτής στην έκτη; Ή έξω από το κλαμπ στην πρώτη βραδινή έξοδο στο γυμνάσιο;
Δες περισσότερα στο Madamefigaro.gr
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr
